Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Η δεκαετία του 1980 ήταν η δεκαετία των slasher ταινιών, που η παραγωγή τους πυροδοτήθηκε κυρίως από την επιτυχία του Friday The 13th. Μάλιστα στο υποείδος των slashers προστέθηκε ανεπίσημα κι ένα ακόμα υποείδος, αυτό της "σφαγής στην κατασκήνωση". Παρόμοιας θεματολογίας λοιπόν ταινίες άρχισαν να σκάνε μύτη (Sleepaway Camp, The Burning) και η επιτυχία τους οδηγούσε σε συνέχειες αλλά και σε ένα σωρό άλλες παραγωγές μικρότερου προϋπολογισμού, που προσπαθούσαν να διεκδικήσουν κι αυτές ένα κομμάτι από την (αιματοβαμμένη) πίτα των επιτυχημένων slashers!
Αυτό το υποείδος δεν σταμάτησε στη δεκαετία του αλλά κράτησε μέχρι και αυτή του 2000, χωρίς βέβαια να έχει πια την ίδια απήχηση. Υπήρχε και υπάρχει ακόμα κοινό για το είδος αλλά η υπερβολική παραγωγή πολλές φορές κακών ταινιών κούρασε αρκετά και έτσι το ενδιαφέρον μειώθηκε. Οπότε αν κάποιος ήθελε να παρακολουθήσει μια τέτοια ταινία, θα επέστρεφε στη δεκαετία του '80, στο γνήσιο υλικό.
Παρακολουθούμε λοιπόν μια ομάδα νεαρών ατόμων, πλήρως εξαρτημένων από τις οθόνες και τα πληκτρολόγια, που για μερικές μέρες πρέπει να ζήσουν χωρίς αυτά, σε μια κατασκήνωση στα δάση της Πολωνίας. Τα κινητά και οι ταμπλέτες παραδίδονται στην είσοδο και η εκδρομή στο δάσος ξεκινά και προφανώς το πρώτο βράδυ φαίνεται τα πράγματα να πηγαίνουν καλά, μέχρι που το φως της ημέρας βρίσκει έναν από την ομάδα να αγνοείται. Ενώ οι υπόλοιποι τον αναζητούν, ανακαλύπτουν ότι έχουν να κάνουν με δύο παρανοϊκά αδέλφια, που ζουν χρόνια κρυμμένα στο δάσος, λόγω μιας φρικτής παραμόρφωσης. Η ομάδα βρίσκεται πλέον κυνηγημένη κι εσείς φαντάζομαι μπορείτε εύκολα να κατανοήσετε την εξέλιξη!
Δεν υπάρχει ούτε μία στιγμή που δεν είναι αναμενόμενη μέσα στην ταινία του Κοβάλσκι. Δεν υπάρχει ούτε ένας χαρακτήρας που να μην είναι προβλέψιμα γραμμένος. Επιλέγει να δώσει μια χροιά επιστημονικής φαντασίας, ως προς τον λόγο παραμόρφωσης των δύο δολοφόνων, αλλά και πάλι δεν αλλάζει τίποτα αυτό σε όσα διαδραματίζονται στην οθόνη. Ξέρεις ποιοι ή ποιος θα τα καταφέρει στο τέλος (θα ήταν μεγάλη έκπληξη να μην τα καταφέρει κανείς!) από το πρώτο πλάνο της ταινίας αλλά είπαμε ότι δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα πόσο μπορεί να σε διασκεδάσει, να σε τρομάξει δηλαδή, αυτή η βόλτα. Εδώ λοιπόν, με την φροντισμένη ατμόσφαιρα, την καλή φωτογραφία και μια δυο έντονες σκηνές, ο Κοβάλσκι, καταφέρνει να είναι αξιοπρεπής και να φανερώσει την αγάπη του για το είδος αλλά μέχρι εκεί. Αν λοιπόν δε σε ενοχλεί το μια απ' τα ίδια και μπορείς να είσαι επιεικής απέναντι σε μια ταινία που καθαρά επιλέγει να είναι φόρος τιμής παρά να πει μια δικιά της ιστορία, τότε ρίξε μια ματιά.
Dont watch it, its not worth the time
ΑπάντησηΔιαγραφήWatch it!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή