Είδος : Δραματική, Κομεντί
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Λοιπόν, για να μην είναι άδικος, υπάρχει μια ατάκα στο φιλμ, η οποία με βρήκε απολύτως σύμφωνο και τη συγκράτησα. Ο νεαρός πρωταγωνιστής έχει χάσει τη μαμά του σε νεαρή ηλικία και επειδή μαγείρευαν μαζί, κάποιες μυρωδιές φαγητών του τη θυμίζουν. Η ατάκα που χρησιμοποιεί κάποια στιγμή μέσα στο φιλμ είναι η εξής: "Το φαγητό είναι αναμνήσεις". Για να το παραφράσω λίγο, θα έλεγα: "Οι μυρωδιές είναι αναμνήσεις". Μη μου πείτε ότι δε συμφωνείτε, ότι δεν έχετε συνδυάσει τη μυρωδιά κάποιου φαγητού με ένα δικό σας πρόσωπο ή με ένα χώρο. Για παράδειγμα, δε γίνεται όταν μυρίσω τηγανίτες να μη θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό, τα πρωινά του χειμώνα, που η γιαγιά ετοίμαζε το πρωινό μας. Δε μπορώ να μη θυμηθώ τη μάνα μου, το σπίτι μου, όταν από κάπου έρχεται η μυρωδιά της σπανακόπιτας! "Το φαγητό(οι μυρωδιές) είναι αναμνήσεις", λοιπόν. Αυτό κρατάω από το The Hundred-Foot Journey.
 |
ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ 30,5 ΜΕΤΡΑ
ΜΑΚΡΙΑ Σκηνοθεσία:Lasse Hallström Σενάριο:Steven Knight, Richard C. Morais(book) Παίζουν:Helen Mirren,Om Puri, Manish Dayal |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Μια οικογένεια Ινδών μεταναστών ταξιδεύει στην Ευρώπη και το αυτοκίνητό τους χαλάει σε ένα χωριό της Γαλλίας. Εκεί αποφασίζουν να ανοίξουν ένα ινδικό εστιατόριο ακριβώς απέναντι από ένα ακριβό και βραβευμένο με ένα αστέρι Μισελέν εστιατόριο. Ο ανταγωνισμός των δύο εστιατορίων θα οδηγήσει όχι μόνο σε γαστρονομικές κόντρες αλλά θα δώσει και μαθήματα ζωής στους εμπλεκόμενους.
ΑΠΟΨΗ: Ο Χάλστρομ είναι μια παράξενη περίπτωση σκηνοθέτη που πάντα μου προκαλεί εντύπωση. Δε μπορώ να θαυμάσω τις ταινίες του αλλά δε μπορώ για καμία(απ' όσες έχω παρακολουθήσει, προφανώς) να πω ότι δε βλέπεται, γιατί επιλέγει συνήθως έναν ανώδυνο τρόπο να παρουσιάσει τα θέματά του. Είναι αυτό που εγώ αποκαλώ : "ανώδυνος σκηνοθέτης". Ο σκηνοθέτης δηλαδή που ποτέ δεν του βρήκες κάτι ιδιαίτερο, η θεματολογία των περισσότερων ταινιών του σε αφήνει αδιάφορο αλλά όταν τις παρακολουθείς, το κάνεις με αρκετή ευκολία, έστω κι αν στο τέλος δε σου έχει μείνει κάτι.
Στο The Hundred-Foot Journey, ο Λάστρομ βάζει στο τραπέζι το φαγητό και προσπαθεί να διηγηθεί μια ιστορία με βάση αυτό. Από τη μία οι Ινδοί και η διαφορετική τους γαστρονομική κουλτούρα και από την άλλη οι Γάλλοι και τα μινιμαλιστικά τους πιάτα. Από τη μία ο πλούτος, από την άλλη η φτώχεια. Ο ρατσισμός και η βία του περνούν στιγμιαία από το κάδρο του Χάλστρομ και δε μένει στο ζήτημα αυτό παρά για ένα πεντάλεπτο, για να καταλήξει εκεί που ούτως ή άλλως ξέραμε όλοι πως θα καταλήξει. Η αγάπη και η δύναμη της αγάπης, η οικογένεια και η δύναμη της οικογένειας, η ευτυχία δεν έρχεται με το χρήμα, ο έρωτας και τα συναφή. Παρ' όλ' αυτά, όπως είπα και πριν, τα καταφέρνει ανώδυνα, να με κρατήσει ως το τέλος κι ας μη θυμάμαι πολλά από το φιλμ.
Λοιπόν, για να μην είναι άδικος, υπάρχει μια ατάκα στο φιλμ, η οποία με βρήκε απολύτως σύμφωνο και τη συγκράτησα. Ο νεαρός πρωταγωνιστής έχει χάσει τη μαμά του σε νεαρή ηλικία και επειδή μαγείρευαν μαζί, κάποιες μυρωδιές φαγητών του τη θυμίζουν. Η ατάκα που χρησιμοποιεί κάποια στιγμή μέσα στο φιλμ είναι η εξής: "Το φαγητό είναι αναμνήσεις". Για να το παραφράσω λίγο, θα έλεγα: "Οι μυρωδιές είναι αναμνήσεις". Μη μου πείτε ότι δε συμφωνείτε, ότι δεν έχετε συνδυάσει τη μυρωδιά κάποιου φαγητού με ένα δικό σας πρόσωπο ή με ένα χώρο. Για παράδειγμα, δε γίνεται όταν μυρίσω τηγανίτες να μη θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό, τα πρωινά του χειμώνα, που η γιαγιά ετοίμαζε το πρωινό μας. Δε μπορώ να μη θυμηθώ τη μάνα μου, το σπίτι μου, όταν από κάπου έρχεται η μυρωδιά της σπανακόπιτας! "Το φαγητό(οι μυρωδιές) είναι αναμνήσεις", λοιπόν. Αυτό κρατάω από το The Hundred-Foot Journey.
Κατά τα άλλα, Έλεν Μίρεν και Ομ Πούρι κλέβουν εύκολα την παράσταση χωρίς να κάνουν κάτι ιδιαίτερο και οι υπόλοιποι ακολουθούν. Τρίτη και τελευταία φορά που θα το πω: ανώδυνο φιλμ. Τίποτα ιδιαίτερο, θα το ξεχάσετε την επόμενη μέρα αλλά δε θα σας κουράσει στη θέασή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου