ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ
 |
| Τρόμου, Θρίλερ Διάρκεια: 98' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Μια από τις επιτυχημένες σειρές ταινιών της δεκαετίας του 2000 ήταν οι ταινίες της σειράς Final Destination. Η πρώτη ταινία γυρίστηκε το 2000 και η σειρά συνεχίστηκε μέχρι το 2011 με τέσσερις πολύ επιτυχημένες εισπρακτικά συνέχειες ενώ σε λίγες μέρες κυκλοφορεί στη χώρα μας (17/5/2025) μια ακόμα ταινία της σειράς, η οποία μάλλον θα διαφοροποιηθεί αρκετά από τις προηγούμενες ταινίες.
Όλα ξεκίνησαν όμως με το φιλμ του 2000, το οποίο σκηνοθέτησε ο Τζέιμς Γουόνγκ πάνω σε ένα σενάριο που είχε γράψει ο Τζέφρι Ρέντικ. Ο Γουόνγκ μαζί με τον Γκλεν Μόργκαν, που συνεργάζονταν ήδη στη τηλεοπτική σειρά X- Files, έκαναν μερικές αλλαγές στο σενάριο του Ρέντικ, ο οποίος αρχικά είχε γράψει το σενάριο για να γυριστεί επεισόδιο των X- Files, και το τελικό αποτέλεσμα ήταν περίπου αυτό που είδαμε στις οθόνες. Λέμε "περίπου" γιατί μετά από τις δοκιμαστικές προβολές πριν την επίσημη διανομή της ταινίας, έγιναν κι άλλες σημαντικές αλλαγές, όπως στον τίτλο (Flight 180 ήταν αρχικά η ονομασία) αλλά και στο φινάλε της ιστορίας.
Πρωταγωνιστής μας εδώ είναι ο Άλεξ Μπράουνινγκ, ένα λυκειόπαιδο που ετοιμάζεται να ταξιδέψει στο Παρίσι με την τάξη του. Από τη στιγμή όμως που επιβιβάζονται στο αεροπλάνο ο Άλεξ δε νιώθει καλά. Μια παράξενη διαίσθηση τον έχει κατακλύσει και λίγα λεπτά πριν την απογείωση, ο Άλεξ, μετά από ένα όραμα που του παρουσίαζε την έκρηξη του αεροπλάνου δευτερόλεπτα μετά την απογείωση, θα σηκωθεί σαν τρελός από τη θέση του φωνάζοντας να εγκαταλείψουν το αεροπλάνο. Τέσσερις συμμαθητές του και μια καθηγήτρια βγαίνουν έξω προσπαθώντας να ηρεμήσουν τον νεαρό, η πτήση φεύγει αυτούς και μπροστά στα μάτια τους, το αεροπλάνο που έχεις μόλις σηκωθεί από το έδαφος διαλύεται. Τα οράματα όμως δεν σταματούν εδώ για τον Άλεξ καθώς το επόμενο διάστημα βλέπει προειδοποιητικά μηνύματα για τους πέντε που σώθηκαν από την έκρηξη και προσπαθεί να καταλάβει αν υπάρχει κάποιο σχέδιο σε όλο αυτό και αν μπορεί με κάποιο τρόπο να ξεγελάσει τον θάνατο και να σώσει τις ζωές των φίλων του και τη δική του.
Πάνε χρόνια από την πρώτη προβολή του Final Destination για εμένα. Θυμάμαι ότι ενώ την περίοδο που κυκλοφόρησε ήμουν σίγουρα στο κοινό που στόχευε η ταινία, καθώς ήμουν τότε στα δέκα οκτώ μου, δεν με είχε κερδίσει εκατό τοις εκατό. Περισσότερο θυμάμαι να διασκεδάζω με μια από τις επόμενες δύο συνέχειες αλλά να μπορώ να πω με ασφάλεια αν αναφέρομαι στο δεύτερο ή στο τρίτο μέρος. Είδα την ταινία ξανά για να γράψω αυτό το κείμενο και τα συναισθήματα είναι πάνω κάτω τα ίδια. Ένα συμπαθητικό νεανικό φιλμ τρόμου, με ωραίες ιδέες και με έξυπνη υλοποίηση των ιδεών του, με ένα πολύ καλά στημένο πρώτο και δεύτερο μέρος αλλά με ένα τρίτο μέρος που φαίνεται λίγο πιο πρόχειρα γραμμένο, ίσως γιατί ήταν εμφανής η δυνατότητα της δημιουργίας franchise και η παραγωγή ήθελαν να το εκμεταλλευτούν.
Οι σεναριακές αλλαγές που ζητήθηκαν αρχικά στόχευαν ούτως ή άλλως προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός franchise εφόσον η ταινία τα πήγαινε καλά. Η σημαντικότερη αλλαγή είχε να κάνει με την ηλικία των πρωταγωνιστών. Το αρχικό σενάριο του Ρέντικ είχε για πρωταγωνιστές ενήλικους, οι οποίοι ήταν μάλιστα άγνωστοι μεταξύ τους και ενώθηκαν για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες του δυστυχήματος. Όμως στα τέλη της δεκαετίας του 1990 γνώριζε μια τεράστια άνθιση το νεανικό θρίλερ τρόμου, μετά τον ερχομό του Scream και νέα franchises άρχισαν να ξεπηδούν μέσα από ταινίες όπως τα I Know What You Did Last Summer, Urban Legend αλλά και άλλοι τίτλοι με ταινίες που θα ήθελαν να δημιουργήσουν συνέχειες αλλά δεν τα πήγαν καλά εισπρακτικά. Το κοινό στοιχείο όλων αυτών των ταινιών ήταν ότι οι πρωταγωνιστές τους ήταν έφηβοι οπότε πάρθηκε η απόφαση και το Final Destination να ακολουθήσει αυτό τον δρόμο, πράγμα που εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι λειτούργησε θετικά, πάντα μιλώντας σε σχέση με την εισπρακτική επιτυχία και την απήχηση της ταινίας ώστε να μπουν οι βάσεις για την εκκίνηση ενός franchise.
Όπως έγραψα και πιο πάνω, το Final Destination σήμερα φαντάζει ως ένα συμπαθές δείγμα των νεανικών σλάσερ των αρχών του 2000. Ο Γουόνγκ έχει κάνει καλή δουλειά σε ολόκληρο το πρώτο μισό μέρος της ταινίας και παίζει με τον θεατή δείχνοντας τα αντικείμενα γύρω από το επόμενο θύμα, προκαλώντας τον να μαντέψει κάθε φορά με ποιο τρόπο αυτά θα τον σκοτώσουν κάτι που είναι το πιο ενδιαφέρον εύρημα της ταινίας. Θετικό επίσης το ότι οι ηθοποιοί του είναι μια χαρά καθώς και το ότι οι χαρακτήρες που υποδύονται δεν είναι τα κλασικά εκνευριστικά τυπάκια των ταινιών αυτών, που δε δίνεις δεκάρα για το αν θα πεθάνουν. Στα αρνητικά του θα έβαζα μάλλον τη διάθεση για σάτιρα, η οποία μοιάζει να μην εσκεμμένη αλλά και το τελευταίο μέρος της ταινίας που είναι δυστυχώς αυτό που με έχασε καθώς είναι αρκετά φανερό ότι γυρίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να μην ολοκληρωθεί η ιστορία και να υπάρξει συνέχεια. Η ταινία παραμένει ωστόσο ακόμα και σήμερα αρκετά ευχάριστη και ικανή να βρει κοινό ακόμα και στους σημερινούς νεολαίους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου