ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΣΠΑΣΙΚΛΑ
 |
| Animation, Κωμωδία Διάρκεια: 62' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Οι οικογενειακές χριστουγεννιάτικες ταινίες αυτής της χρονιάς δεν ξεκίνησαν και πολύ καλά. Τα μετριότατα Best.Christmas.Ever! και Dashing Through The Snow αποτυγχάνουν να μας βάλουν και πολύ στο κλίμα των γιορτών αντίθετα με κάποιες πιο κωμικές ταινίες τρόμου (It's A Wonderful Knife, There's Something In The Barn) που αποδείχτηκαν πιο ικανοποιητικές. Ευτυχώς το Diary of a Wimpy Kid Christmas: Cabin Fever έρχεται να φέρει μια αρκετά συμπαθητική χριστουγεννιάτικη ταινία για την οικογένεια.
Τα βιβλία του "Σπασίκλα", που γράφει ο Τζεφ Κίνεϊ, διαβάζονται από πιτσιρικάδες σε όλο τον κόσμο. Εγώ σαν ένας μπαμπάς ενός πιτσιρικά (λίγο μικρότερου ηλικιακά από αυτούς που απευθύνονται τα βιβλία) που του αρέσει να του διαβάζουν το βράδυ πριν κοιμηθεί, είχα μια σύντομη επαφή με τη δουλειά του Κίνεϊ αλλά τόσο εμένα όσο και τον γιο μου, δεν μας κέρδισε ιδιαίτερα. Με τούτη την μικρής διάρκειας ταινία όμως τα πράγματα λειτούργησαν διαφορετικά.
Το αρκετά απλό αλλά προσεγμένο animation, σε συνδυασμό με το χιούμορ και τα θετικά μηνύματα που περνάει το σενάριο που έγραψε ο ίδιος ο Κίνεϊ, μας βρήκε και τους δύο (μπαμπά και γιο) να περνάμε πολύ καλά κατά την προβολή της ταινίας. Ιδιαίτερη εντύπωση μου προξένησε η διάθεση του Κίνεϊ να περάσει και το κοινωνικό σχόλιο, με εύκολο τρόπο, έστω κι αν μπορεί να μην γίνει απολύτως κατανοητό από τα πιτσιρίκια. Η ουσία ωστόσο θα μείνει εύκολα στα παιδικά μυαλά. Το μήνυμα της ειλικρίνειας, της οικογένειας και του τι σημαίνει τελικά "καλός" ή "κακός", περιγράφεται ωραία, έστω και με μερικές στιγμές λίγο πιο άστοχες, οδηγώντας μας όμως σε ένα φινάλε που έστω και πιο επιδερμικά (μιλάμε για παιδική ταινία, μην το ξεχνάς) θα μιλήσει και για κοινωνικές ανισότητες και θα φροντίσει να δώσει στα πιτσιρίκια την ευκαιρία να κατανοήσουν ότι τα υλικά αγαθά φέρνουν σίγουρα χαρά αλλά φέρνουν ακόμα περισσότερη χαρά όταν φεύγουν από εμάς και πάνε σε κάποιον που μπορεί να τα έχει περισσότερη ανάγκη.
Κάπου εδώ βρίσκεται πάντα κάποιος να πει "γιατί πρέπει αυτό να το θυμόμαστε μόνο τα Χριστούγεννα;" και "φτάνει πια με αυτές τις γλυκανάλατες ιστορίες που θέλουν να μας διδάξουν το αληθινό νόημα των γιορτών" και τα λοιπά και τα λοιπά. Συμφωνώ. Ας είναι λοιπόν ακόμα και αυτές οι απλές, χαζές, αφελείς, παιδικές ταινιούλες, η αφορμή, όχι να γκρινιάξουμε, αλλά να κάνουμε πράξη αυτό που παραπονιόμαστε. Κάθε μέρα του χρόνου να θυμάσαι το νόημα των γιορτών. Κάθε μέρα του χρόνου να την περνάς σαν γιορτή, αγκαλιάζοντας τα παιδιά σου, τη γυναίκα σου, τον άνδρα σου, τα αδέρφια σου, τους γονείς σου, τους φίλους σου. Κάθε μέρα του χρόνου, να θυμάσαι ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη και όχι απαραίτητα υλικά αγαθά αλλά ανθρωπιά.
Να, βλέπεις; Εμένα όλα αυτά μου τα ξύπνησε μια απλή παιδική ταινία, χωρίς να είναι καν από τις καλύτερες που έχω δει. Το θέμα είναι να διατηρήσω ζωντανά αυτά τα συναισθήματα για όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Κάπου εκεί το χάνουμε συνήθως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου