Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας, Μυστηρίου
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Το ωραίο με την καλή επιστημονική φαντασία είναι ότι μπορεί να έχει πολλές και διαφορετικές αναγνώσεις. Το I Am Mother μπορεί να είναι απλώς μια ταινία μυστηρίου με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας και πάλι να το παρακολουθήσεις ευχάριστα. Μπορεί όμως να είναι και πολλά περισσότερα, όπως ένα δράμα για τη σχέση παιδιού-γονέα και την εξέλιξη αυτής της σχέσης κατά την πάροδο των χρόνων. Μπορεί να είναι ένα σχόλιο για τη μητρότητα και για το ποιός είναι ο ρόλος της μητέρας (και του γονιού κατ' επέκταση) στην ανατροφή ενός παιδιού. Μπορεί να είναι ένα σχόλιο για την πρόοδο της τεχνολογίας, για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους ή για την λανθασμένη πορεία που πήρε η εξέλιξη αυτή. Όλα αυτά μπορεί να είναι το I Am Mother και καταφέρνει σχεδόν σε όλα να έχει κάτι να πει, έστω κι αν θα μπορούσε να τα έχει πει σε μικρότερο χρονικό διάστημα από, εντοπίζοντας ίσως εδώ το σημαντικότερο μειονέκτημα της ταινίας.
Ένα ακόμα σημείο που θα μπερδέψει το θεατή είναι το φινάλε της ταινίας, το οποίο αφήνει να εννοηθούν αρκετά πράγματα για το τι ακριβώς έχει συμβεί αλλά και για το τι θα συμβεί μετά τους τίτλους τέλους. Αυτό βέβαια δεν είναι πρόβλημα της ταινίας καθώς η επιστημονική φαντασία οφείλει να βάλει το θεατή ή τον αναγνώστη σε σκέψεις, δίνοντας τροφή σε όλη τη διάρκεια του έργου αλλά και σαφώς μετά το τέλος του.
"Βαδίζει ίσως λίγο πιο αργά από την ιδανική ταχύτητα που θα ήθελε ο μέσος θεατής (και όχι μόνο), "φλυαρώντας", μεταφορικά κυρίως, σε ορισμένες σκηνές, που φτάνουν το φιλμ κοντά στις δύο ώρες, χωρίς να φαίνεται απαραίτητο. Αυτό ωστόσο δεν με αποτρέπει από το να την τοποθετήσω σε μια από τις πολύ καλές ταινίες επιστημονικής φαντασίας της χρονιάς."
 |
ΕΙΜΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ
Σκηνοθεσία:Grant Sputore
Σενάριο:Michael Lloyd Green,
Grant Sputore
Παίζουν:Clara Rugaard,Hilary Swank,
Rose Byrne |
Φαίνεται ότι το Νέτφλιξ αποφάσισε να ανεβάσει σιγά σιγά το επίπεδο των ταινιών παραγωγής του και μετά το πολύ καλό Triple Frontier μας δίνει κι ένα δείγμα αξιόλογης επιστημονικής φαντασίας, με το I Am Mother. Επιστημονική φαντασία με τα πόδια στη Γη και το μυαλό και την καρδιά στον άνθρωπο.
Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία τόσο για τον σκηνοθέτη Γκραντ Σπιουτόρε όσο και για τον σεναριογράφο, Μάικλ Λόιντ Γκριν, το I Am Mother, μας ταξιδεύει στο μέλλον, εκεί όπου η ανθρωπότητα έχει αφανιστεί κι ένα ρομπότ στο ρόλο μητέρας έχει αναλάβει να μεγαλώσει ένα ανθρώπινο έμβρυο, μέσα σε προστατευμένες εγκαταστάσεις. Όπως μαθαίνουμε στην πορεία από τη "Μητέρα", τίποτα δεν μπορεί να επιζήσει στον έξω κόσμο, γι αυτό και πολλά χρόνια μετά και ενώ το παιδί έχει γίνει έφηβη πια, ποτέ δεν την αφήνει να βγει από εκεί. Η σχέση όμως μητέρας και κόρης θα κλονιστεί όταν την εμφάνισή της κάνει μια πληγωμένη γυναίκα και η κόρη την βάζει στις εγκαταστάσεις για να περιποιηθεί τις πληγές της. Η εμπιστοσύνη της κόρης προς τη Μητέρα κλονίζεται καθώς η γυναίκα μιλά και για άλλους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί έξω, ζώντας κυνηγημένοι από ρομπότ όπως η Μητέρα.
Το ωραίο με την καλή επιστημονική φαντασία είναι ότι μπορεί να έχει πολλές και διαφορετικές αναγνώσεις. Το I Am Mother μπορεί να είναι απλώς μια ταινία μυστηρίου με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας και πάλι να το παρακολουθήσεις ευχάριστα. Μπορεί όμως να είναι και πολλά περισσότερα, όπως ένα δράμα για τη σχέση παιδιού-γονέα και την εξέλιξη αυτής της σχέσης κατά την πάροδο των χρόνων. Μπορεί να είναι ένα σχόλιο για τη μητρότητα και για το ποιός είναι ο ρόλος της μητέρας (και του γονιού κατ' επέκταση) στην ανατροφή ενός παιδιού. Μπορεί να είναι ένα σχόλιο για την πρόοδο της τεχνολογίας, για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους ή για την λανθασμένη πορεία που πήρε η εξέλιξη αυτή. Όλα αυτά μπορεί να είναι το I Am Mother και καταφέρνει σχεδόν σε όλα να έχει κάτι να πει, έστω κι αν θα μπορούσε να τα έχει πει σε μικρότερο χρονικό διάστημα από, εντοπίζοντας ίσως εδώ το σημαντικότερο μειονέκτημα της ταινίας.
Ένα ακόμα σημείο που θα μπερδέψει το θεατή είναι το φινάλε της ταινίας, το οποίο αφήνει να εννοηθούν αρκετά πράγματα για το τι ακριβώς έχει συμβεί αλλά και για το τι θα συμβεί μετά τους τίτλους τέλους. Αυτό βέβαια δεν είναι πρόβλημα της ταινίας καθώς η επιστημονική φαντασία οφείλει να βάλει το θεατή ή τον αναγνώστη σε σκέψεις, δίνοντας τροφή σε όλη τη διάρκεια του έργου αλλά και σαφώς μετά το τέλος του.
Πολύ καλές οι ερμηνείες και των τριών βασικών ηθοποιών. Η νεαρή Κλάρα Ρουγκάαρντ είναι αυτή που κουβαλάει το φιλμ έχοντας τη στήριξη της Χίλαρι Σουάνκ ενώ η φωνή της Μητέρας ανήκει στην Ρόουζ Μπάιρν, η οποία είναι εξαιρετική. Η Μπάιρν καταφέρνει να είναι παράλληλα ζεστή, ψυχρή, μυστηριώδης, λογική και συναισθηματική. Δεν είσαι σίγουρος ποτέ 100% για το ρόλο της Μητέρας στην ταινία και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην Μπάιρν.
Πολύ καλή φωτογραφία, κλειστοφοβικό στη μεγαλύτερη διάρκεια, με αποστειρωμένα κάδρα στο εσωτερικό των εγκαταστάσεων και σκούρα, γκρίζα χρωματική παλέτα στο λίγα εξωτερικά πλάνα του, το φιλμ του Σπιουτόρε κερδίζει σίγουρα τις εντυπώσεις. Βαδίζει ίσως λίγο πιο αργά από την ιδανική ταχύτητα που θα ήθελε ο μέσος θεατής (και όχι μόνο), "φλυαρώντας", μεταφορικά κυρίως, σε ορισμένες σκηνές, που φτάνουν το φιλμ κοντά στις δύο ώρες, χωρίς να φαίνεται απαραίτητο. Αυτό ωστόσο δεν με αποτρέπει από το να την τοποθετήσω σε μια από τις πολύ καλές ταινίες επιστημονικής φαντασίας της χρονιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου