Είδος: Φαντασίας, Περιπέτεια, Κόμικ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Απίστευτες εποχές για τους φίλους των κόμιξ! Ο Σούπερμαν έχει εμφανιστεί εδώ και καιρό, το ίδιο και ο Μπάτμαν και σιγά φτάσαμε τα τελευταία χρόνια σε μια έκρηξη υπερηρωικών ταινιών που προηγούμενο δεν έχουμε. Η Marvel έβαλε μπροστά ένα σχέδιο για να μεταφέρει στην οθόνη τους υπερήρωές της κι έχει πετύχει απόλυτα μέχρι σήμερα, ενώ απ' την άλλη η DC προσπαθεί να ακολουθήσει χύνοντας καντάρια ιδρώτα μετά την κακή υποδοχή που επιφύλασσαν αρχικά οι κριτικοί και στη συνέχει το κοινό, στο Batman V Superman, το φιλμ που όλοι περίμεναν πως θα εκτινάξει το κινηματογραφικό σύμπαν της DC και της Warner Bros στα ουράνια. Ακολούθησε η ίδια υποδοχή και στο Suicide Squad οπότε όλες οι ελπίδες για το μέλλον των υπερηρώων της διάσημης εταιρείας εναποτέθηκαν στην Αμαζόνα, πριγκίπισσα της Θεμισκύρας, Νταϊάνα, την πρώτη γυναίκα υπερήρωα, την Γουόντερ Γούμαν. Και για να μην αγωνιούν οι φίλοι της DC, η Νταϊάνα έκανε τη δουλειά της και με το παραπάνω και σε μια εποχή που όλοι ψάχνουν νέες φόρμουλες αφήγησης και ακόμα περισσότερους τρόπους να εντυπωσιάσουν, αυτή προτίμησε να πει την ιστορία της παραδοσιακά, με έναν τρόπο που έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές αλλά που οι δημιουργοί αποφεύγουν πλέον. Η γυναίκα θαύμα που βρίσκεται στη σκηνοθεσία, Πάτι Τζένκινς, επέλεξε να μας δώσει μια κλασική ιστορία προέλευσης υπερήρωα, με όλα τα κλισέ, αλλά φρόντισε να βάλει στα πλάνα της δύο πράγματα που οι σύγχρονες υπερηρωικές περιπέτειες τείνουν να ξεχάσουν: συναίσθημα και ειλικρίνεια.
Υπάρχουν αρκετές σκηνές που θα μπορούσα να μνημονεύσω από το φιλμ αλλά αυτή της παρθενικής εμφάνισης της Νταϊάνα με την κλασική στολή της και το στέμμα είναι ίσως η πιο δυνατή και η πιο υπερηρωική. Έχουμε τη γέννηση ενός ήρωα και την παρουσιάζουμε τονίζοντας το μεγαλείο της στιγμής. Είχα ξεχάσει πως είναι αυτές οι στιγμές. Ένιωσα όπως στον πρώτο Σούπερμαν, ή και τον πρώτη εμφάνιση του Μπάτμαν πίσω στο 1989. Η Γουόντερ Γούμαν είναι μια μεγάλη φιγούρα για τα κόμιξ, για πολλούς λόγους, και η Τζένκινς το γνωρίζει αυτό και την τιμά όπως αυτή θεωρεί ότι πρέπει να κάνει. Της δίνει μερικά λεπτά να δηλώσει τη μοναδική της φύση, όχι βασιζόμενη στα εφέ, αλλά στο βλέμμα και το κορμί της Γκαλ Γκαντότ, η οποία δεν είμαι σίγουρος για το πόσο καλή ηθοποιός είναι ή μπορεί να γίνει αλλά εδώ η δουλειά που έχει κάνει είναι απίστευτη και η Τζένκινς τη χρησιμοποιεί εξαιρετικά, όπως θα δούμε και παρακάτω.
Δεν είναι ότι το φιλμ δεν έχει ατέλειες. Έχει αρκετές. Αυτές που θα μπορούσαν να είχαν δουλευτεί είναι κυρίως το δέσιμο της ιστορίας και το συμμάζεμα ίσως των δύο ωρών και είκοσι λεπτών σε κάτι μικρότερο, το σενάριο που αφήνει πραγματάκια κενά και η ανάπτυξη των χαρακτήρων των κακών. Ο Γερμανός συνταγματάρχης που υποδύεται ο Ντάνι Χιούστον μοιάζει υπερβολικά γραφικός, η Δόκτορ Πόιζον ενδιαφέρουσα αλλά δεν έχει χρόνο στην οθόνη. Μένει ο Άρης που τον βλέπουμε και κατά τη διάρκεια των δύο ωρών αλλά δε γνωρίζουμε ποιός είναι κι έρχεται στο τέλος να εμφανιστεί παντοδύναμος για την κλασική μεγάλη μάχη πριν το φινάλε, το μόνο σημείο που η Wonder Woman θυμίζει τα υπόλοιπα φιλμ της DC.
Επηρεασμένη από εκείνον τον κλασικό, μεγάλο πρώτο Σούπερμαν του Ρίτσαρντ Ντόνερ, η Τζένκινς φτιάχνει ένα φιλμ που και θα μας τον θυμίσει αλλά και θα τον τιμήσει με μερικές αναφορές μέσα στην ταινία της. Η Wonder Woman ξεκινά σαν ένα φωτεινό φιλμ, όπως εκείνο του Ντόνερ, και συνεχίζει με διάθεση να πει την ιστορία με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να μη γίνει ποτέ μια σκοτεινή ψυχογραφία της ηρωίδας.
 |
Σκηνοθεσία:Patty Jenkins
Σενάριο:Allan Heinberg
Παίζουν:Gal Gadot,Chris Pine,
Robin Wright |
Απίστευτες εποχές για τους φίλους των κόμιξ! Ο Σούπερμαν έχει εμφανιστεί εδώ και καιρό, το ίδιο και ο Μπάτμαν και σιγά φτάσαμε τα τελευταία χρόνια σε μια έκρηξη υπερηρωικών ταινιών που προηγούμενο δεν έχουμε. Η Marvel έβαλε μπροστά ένα σχέδιο για να μεταφέρει στην οθόνη τους υπερήρωές της κι έχει πετύχει απόλυτα μέχρι σήμερα, ενώ απ' την άλλη η DC προσπαθεί να ακολουθήσει χύνοντας καντάρια ιδρώτα μετά την κακή υποδοχή που επιφύλασσαν αρχικά οι κριτικοί και στη συνέχει το κοινό, στο Batman V Superman, το φιλμ που όλοι περίμεναν πως θα εκτινάξει το κινηματογραφικό σύμπαν της DC και της Warner Bros στα ουράνια. Ακολούθησε η ίδια υποδοχή και στο Suicide Squad οπότε όλες οι ελπίδες για το μέλλον των υπερηρώων της διάσημης εταιρείας εναποτέθηκαν στην Αμαζόνα, πριγκίπισσα της Θεμισκύρας, Νταϊάνα, την πρώτη γυναίκα υπερήρωα, την Γουόντερ Γούμαν. Και για να μην αγωνιούν οι φίλοι της DC, η Νταϊάνα έκανε τη δουλειά της και με το παραπάνω και σε μια εποχή που όλοι ψάχνουν νέες φόρμουλες αφήγησης και ακόμα περισσότερους τρόπους να εντυπωσιάσουν, αυτή προτίμησε να πει την ιστορία της παραδοσιακά, με έναν τρόπο που έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές αλλά που οι δημιουργοί αποφεύγουν πλέον. Η γυναίκα θαύμα που βρίσκεται στη σκηνοθεσία, Πάτι Τζένκινς, επέλεξε να μας δώσει μια κλασική ιστορία προέλευσης υπερήρωα, με όλα τα κλισέ, αλλά φρόντισε να βάλει στα πλάνα της δύο πράγματα που οι σύγχρονες υπερηρωικές περιπέτειες τείνουν να ξεχάσουν: συναίσθημα και ειλικρίνεια.
Επηρεασμένη από εκείνον τον κλασικό, μεγάλο πρώτο Σούπερμαν του Ρίτσαρντ Ντόνερ, η Τζένκινς φτιάχνει ένα φιλμ που και θα μας τον θυμίσει αλλά και θα τον τιμήσει με μερικές αναφορές μέσα στην ταινία της. Η Wonder Woman ξεκινά σαν ένα φωτεινό φιλμ, όπως εκείνο του Ντόνερ, και συνεχίζει με διάθεση να πει την ιστορία με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να μη γίνει ποτέ μια σκοτεινή ψυχογραφία της ηρωίδας. Δεν υπήρχε λόγος να γίνει κάτι τέτοιο. Το χιούμορ υπάρχει και εστιάζει στην Νταϊάνα και τη γνωριμία της με τον έξω κόσμο, καθώς έχει μεγαλώσει στη Θεμισκύρα, το παραδεισένιο νησί που έδωσαν οι Θεοί στις Αμαζόνες μετά τη μάχη τους με τον Άρη, Θεό του πολέμου, για να προφυλαχθούν από τον κόσμο και την κακία των ανθρώπων και κυρίως των ανδρών αλλά και για να προστατεύουν ένα πανίσχυρο όπλο, το Φονιά των Θεών. Εκεί θα συντριβεί ένας Άγγλος πιλότος, ο Στιβ Τρέβορ, κυνηγημένος από τους Γερμανούς, την περίοδο του Ά Παγκοσμίου Πολέμου. Μια μάχη θα λάβει χώρα στο νησί των Αμαζόνων, όπου οι Γερμανοί θα ηττηθούν και σύντομα η Νταϊάνα, παρά τη θέληση της μητέρας της θα ακολουθήσει τον Τρέβορ πίσω στον πόλεμο, κουβαλώντας το Φονιά των Θεών, πεπεισμένη, μετά απ' όσα τους διηγήθηκε ο πιλότος, ότι όσα γίνονται εκεί έξω είναι έργο του Άρη. Έτσι ξεκινά η περιπέτεια αρχικά στο Λονδίνο, όπου βλέπουμε την ηρωίδα να προσπαθεί να εγκλιματιστεί στη νέα εποχή και να απορεί με τη λογική που υπάρχει στο σύγχρονο κόσμο και οδηγούμαστε σιγά σιγά στο μέτωπο, όπου έχουμε και την αποκάλυψη των δυνάμεών της, μέχρι την αναζήτηση για το Θεό Άρη.
Υπάρχουν αρκετές σκηνές που θα μπορούσα να μνημονεύσω από το φιλμ αλλά αυτή της παρθενικής εμφάνισης της Νταϊάνα με την κλασική στολή της και το στέμμα είναι ίσως η πιο δυνατή και η πιο υπερηρωική. Έχουμε τη γέννηση ενός ήρωα και την παρουσιάζουμε τονίζοντας το μεγαλείο της στιγμής. Είχα ξεχάσει πως είναι αυτές οι στιγμές. Ένιωσα όπως στον πρώτο Σούπερμαν, ή και τον πρώτη εμφάνιση του Μπάτμαν πίσω στο 1989. Η Γουόντερ Γούμαν είναι μια μεγάλη φιγούρα για τα κόμιξ, για πολλούς λόγους, και η Τζένκινς το γνωρίζει αυτό και την τιμά όπως αυτή θεωρεί ότι πρέπει να κάνει. Της δίνει μερικά λεπτά να δηλώσει τη μοναδική της φύση, όχι βασιζόμενη στα εφέ, αλλά στο βλέμμα και το κορμί της Γκαλ Γκαντότ, η οποία δεν είμαι σίγουρος για το πόσο καλή ηθοποιός είναι ή μπορεί να γίνει αλλά εδώ η δουλειά που έχει κάνει είναι απίστευτη και η Τζένκινς τη χρησιμοποιεί εξαιρετικά, όπως θα δούμε και παρακάτω.
Η επιλογή του Ά Παγκοσμίου Πολέμου για αυτή την πρώτη εμφάνιση της Γουόντερ Γούμαν αποδεικνύεται έξυπνη. Η αγνή φύση της Νταϊάνα έρχεται αντιμέτωπη με τη φρίκη ενός πολέμου από τους τραγικότερους που γνώρισε η ανθρωπότητα και όλα μα όλα αποτυπώνονται στο βλέμμα της Γκαντότ. Πονάει για όσα υποφέρουν οι άνθρωποι και το νιώθουμε με κάθε κοντινό πλάνο του προσώπου της, πλάνα που φροντίζει η σκηνοθέτης να είναι αρκετά. Δε φοβάται να περάσει μέσα σε μια υπερηρωική ταινία μπλόκμπαστερ ένα αντιπολεμικό μήνυμα, το πιο δυνατό που έχω δει σε φιλμ του είδους, ούτε φοβάται να βάλει την ηρωίδα της να απαντήσει στον αντίπαλό της στην τελική μάχη ότι πιστεύει στην αγάπη. Ο φόβος να ακουστεί αυτή η ατάκα απίστευτα γελοία ήταν πιθανή, όμως, εδώ μοιάζει τόσο ταιριαστή με τη Νταϊάνα, που τη δέχεσαι ικανοποιημένος.
Δεν είναι ότι το φιλμ δεν έχει ατέλειες. Έχει αρκετές. Αυτές που θα μπορούσαν να είχαν δουλευτεί είναι κυρίως το δέσιμο της ιστορίας και το συμμάζεμα ίσως των δύο ωρών και είκοσι λεπτών σε κάτι μικρότερο, το σενάριο που αφήνει πραγματάκια κενά και η ανάπτυξη των χαρακτήρων των κακών. Ο Γερμανός συνταγματάρχης που υποδύεται ο Ντάνι Χιούστον μοιάζει υπερβολικά γραφικός, η Δόκτορ Πόιζον ενδιαφέρουσα αλλά δεν έχει χρόνο στην οθόνη. Μένει ο Άρης που τον βλέπουμε και κατά τη διάρκεια των δύο ωρών αλλά δε γνωρίζουμε ποιός είναι κι έρχεται στο τέλος να εμφανιστεί παντοδύναμος για την κλασική μεγάλη μάχη πριν το φινάλε, το μόνο σημείο που η Wonder Woman θυμίζει τα υπόλοιπα φιλμ της DC.
Η Γκαλ Γκαντότ καταφέρνει να τα βγάλει πέρα και να είναι η πραγματική πρωταγωνίστρια της ταινίας, έχοντας σίγουρα και τη βοήθεια της Τζένκινς. Έχει χημεία με τον καλό Κρις Πάιν και μπορεί να αποδώσει στις κωμικές, στις δραματικές και στις σκηνές δράσεις με εξίσου ικανοποιητικό τρόπο, πράγμα το οποίο ομολογώ ότι δεν περίμενα. Πολύ καλές και δυναμικές οι σύντομες παρουσίες των Ρόμπιν Ράιτ και Κόνι Νίλσεν, ως θεία και μητέρα της Νταϊάνα αντίστοιχα.
Ειλικρινές και με βαθύ συναίσθημα και προβληματισμό για τα δεινά της ανθρωπότητας, το φιλμ της Πάτι Τζένκινς είναι μια εξαιρετικά εύστοχη υπερηρωική ταινία. Δεν ξέφυγε σε φεμινιστικές πομπώδεις διατυπώσεις κι αυτό γιατί δεν αντιμετώπισε την ηρωίδα ως γυναίκα αλλά ως άνθρωπο. Δεν λείπουν οι πολύ καλές σκηνές δράσης, ούτε οι καλά χορογραφημένες μάχες σώμα με σώμα, αλλά δεν είναι αυτό που θα σας μείνει από το φιλμ. Η Wonder Woman είναι ένα απλής μορφής βαθιά συναισθηματικό δημιούργημα, που ξεγελάει για λίγο τα όρια των Χολιγουντιανών επιταγών.
Πήγαινε να δεις κανένα γιατρό που μου βαθμολόγησες την ταινία κοντά άριστα. Ασχετε
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ να χαθείς... Σχετικέ.
Διαγραφή