Είδος: Ιστορική, Δραματική
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Κάιλ Πάτρικ Άλβαρεζ σκηνοθετεί και το κάνει με ένα τρόπο βασανιστικό αρκετές φορές για τους θεατές. Τα λεπτά υπάρχουν στιγμές που κυλούν αργά, όπως ακριβώς κυλούσαν οι ώρες για τους έγκλειστους στο υπόγειο του πανεπιστημίου. Θα μπορούσε, είναι η αλήθεια, το φιλμ να έχει μικρότερη διάρκεια και ίσως αυτό να είναι και το μεγαλύτερο μειονέκτημά του καθώς δυσκολεύει αρκετά το θεατή σε ένα- δύο σημεία. Παρά ταύτα η σκηνοθεσία του Άλβαρεζ έχει δυναμική. Βγάζει καλές ερμηνείες από το νεαρό καστ, δημιουργεί εκνευρισμό στο θεατή, κινηματογραφώντας με ντοκιμαντερίστικο τρόπο όσα συμβαίνουν στη φυλακή, δείχνοντας τον τρόπο που λειτουργεί η ανθρώπινη φύση. Αν το φιλμ ήταν λίγο πιο κινηματογραφικό, με μικρότερη διάρκεια και ένα πιο ενδιαφέρον μοντάζ, θεωρώ ότι θα είχαμε να κάνουμε με ένα συγκλονιστικό ψυχολογικό δράμα/ μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Το τελικό αποτέλεσμα ωστόσο είναι μια ενδιαφέρουσα ψυχολογική μελέτη και, όπως γράφω και παραπάνω, πυροδοτεί συζητήσεις αμέσως μετά το τέλος της προβολής, δείγμα κι αυτό της δυναμικής μιας ταινίας.
 |
ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΝΦΟΡΝΤ
Σκηνοθεσία:Kyle Patrick Alvarez
Σενάριο:Tim Talbott,
Philip Zimbardo(βιβλίο)
Παίζουν:Ezra Miller,
Tye Sheridan,Billy Crudup |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Το 1971 στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ διεξήχθη ένα πείραμα με επικεφαλής τον καθηγητή ψυχολογίας Φίλιπ Ζιμπάρντο. Είκοσι τέσσερις φοιτητές αναλαμβάνουν ρόλους φυλακισμένων και δεσμοφυλάκων, για να εξετασθούν οι ψυχολογικές επιπτώσεις που θα επιφέρει η μετατροπή τους αυτή. Το πείραμα δεν εξελίχθηκε ιδανικά, ωστόσο συμπεράσματα βγήκαν και δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικά για την ανθρώπινη φύση.
ΑΠΟΨΗ: Άλλη μια περίπτωση αξιόλογης ταινίας, που δεν προβλήθηκε ποτέ στους κινηματογράφους της χώρας μας. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, το Πείραμα Του Στάνφορντ, αποτελεί ένα δυνατό ψυχολογικό δράμα, που δίνει τροφή για σκέψη και συζήτηση αμέσως μετά το τέλος του.
Γυρισμένο σε είκοσι μία ημέρες, το Πείραμα Του Στάνφορντ, διηγείται την αληθινή ιστορία ενός αποτυχημένου ουσιαστικά πειράματος. Φοιτητές αναλαμβάνουν τους ρόλους φυλακισμένων και δεσμοφυλάκων και αυτό που αρχίζει σαν ένα ενδιαφέρον παιχνίδι ρόλων, εξελίσσεται σύντομα σε κάτι πιο σκοτεινό. Οι μεν δεσμοφύλακες απολαμβάνουν τη δύναμη που τους δίνει η εξουσία, οδηγώντας τους εαυτούς αρκετές φορές στα άκρα, οι δε φυλακισμένοι λειτουργούν σύντομα σαν κατώτερα όντα, φοβισμένοι και χάνοντας μεγάλο μέρος της αυτοεκτίμησής τους. Ενδιαφέρον έχει και η αντίδραση των καθηγητών/ παρατηρητών του πειράματος. Το υπόγειο του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ έχει μετατραπεί σε μια μικρή φυλακή, με δεσμοφύλακες, κρατούμενους αλλά και διοικητικό προσωπικό καθώς οι καθηγητές γίνονται ακούσια μέρος του πειράματός τους, με τον υπεύθυνο καθηγητή, Φίλιπ Ζιμπάρντο, να έχει ρόλο διοικητή της φυλακής.
Ο Κάιλ Πάτρικ Άλβαρεζ σκηνοθετεί και το κάνει με ένα τρόπο βασανιστικό αρκετές φορές για τους θεατές. Τα λεπτά υπάρχουν στιγμές που κυλούν αργά, όπως ακριβώς κυλούσαν οι ώρες για τους έγκλειστους στο υπόγειο του πανεπιστημίου. Θα μπορούσε, είναι η αλήθεια, το φιλμ να έχει μικρότερη διάρκεια και ίσως αυτό να είναι και το μεγαλύτερο μειονέκτημά του καθώς δυσκολεύει αρκετά το θεατή σε ένα- δύο σημεία. Παρά ταύτα η σκηνοθεσία του Άλβαρεζ έχει δυναμική. Βγάζει καλές ερμηνείες από το νεαρό καστ, δημιουργεί εκνευρισμό στο θεατή, κινηματογραφώντας με ντοκιμαντερίστικο τρόπο όσα συμβαίνουν στη φυλακή, δείχνοντας τον τρόπο που λειτουργεί η ανθρώπινη φύση. Αν το φιλμ ήταν λίγο πιο κινηματογραφικό, με μικρότερη διάρκεια και ένα πιο ενδιαφέρον μοντάζ, θεωρώ ότι θα είχαμε να κάνουμε με ένα συγκλονιστικό ψυχολογικό δράμα/ μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Το τελικό αποτέλεσμα ωστόσο είναι μια ενδιαφέρουσα ψυχολογική μελέτη και, όπως γράφω και παραπάνω, πυροδοτεί συζητήσεις αμέσως μετά το τέλος της προβολής, δείγμα κι αυτό της δυναμικής μιας ταινίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου