Είδος: Τρόμου, Θρίλερ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Το επόμενο θετικό στοιχείο για το φιλμ του Μπερτίνο είναι το ίδιο το πλάσμα. Το 2016 περιμένεις τα πάντα να σχεδιάζονται με τη χρησιμοποίηση ψηφιακών εφέ. Τουλάχιστον εδώ το πλάσμα στην πλειοψηφία των εμφανίσεών του υπάρχει στην οθόνη με τον παλιό καλό τρόπο του πρακτικού εφέ και είναι αρκετά καλά σχεδιασμένο.
 |
ΣΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ
Σκηνοθεσία:Bryan Bertino
Σενάριο:Bryan Bertino
Παίζουν:Zoe Kazan,
Ella Ballentine,Aaron Douglas |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Η Κάθι είναι μια νεαρή μητέρα, η οποία δεν τα έχει καταφέρει πολύ καλά στο θέμα της μητρότητας, μην έχοντας τις καλύτερες σχέσεις με την κόρη της, Λίζι. Η σχέση τους, όμως, φαίνεται ότι θα αλλάξει μέσα σε ένα βράδυ, όταν ταξιδεύοντας με το αυτοκίνητό τους, ένα ατύχημα τις κρατά ακινητοποιημένες στη μέση του πουθενά. Ένα τρομακτικό πλάσμα θα κάνει την εμφάνισή του και μητέρα και κόρη πρέπει να παλέψουν για να παραμείνουν ζωντανές.
ΑΠΟΨΗ: Πάνε περίπου δύο ή τρεις μέρες που έγραφα για το The Windmill Massacre, μια ταινία τρόμου διαφορετική από το σημερινό φιλμ, The Monster, αλλά δείγμα απογοητευτικής προσέγγισης του είδους. Σαφώς εστίαζε σε διαφορετικό σημείο, με προτεραιότητα στο slasher αλλά με ερμηνείες και σενάριο κάτω του μετρίου. Το The Monster αποτελεί μια από αυτές τις ταινίες τρόμου που θεωρώ αξιοπρεπείς για τρεις λόγους: ερμηνείες, ατμόσφαιρα και ειλικρίνεια προς το κοινό.
Ο Μπράιαν Μπερτίνο, σκηνοθέτης του επιτυχημένου Κλείδωσες; (The Strangers), επιστρέφει με ένα creature feature, που προσπάθησε να είναι πιστό στα πρότυπα του είδους αλλά να δώσει και μια πιο δραματική νότα με ψυχολογικές προεκτάσεις. Δεν τα καταφέρνει καλά και στα δύο αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αποτυγχάνει. Η σχέση μητέρας και κόρης είναι το βασικό στοιχείο εδώ και σε αυτό στηρίζεται το φιλμ ως το τέλος του. Η Ζόι Καζάν δίνει μια πολύ καλή δραματική ερμηνεία, έχοντας τη μικρή Έλα Μπαλεντάιν δίπλα της, να στέκεται κι αυτή αξιοπρεπέστατα, παρά το νεαρό της ηλικίας της. Ο Μπερτίνο ποντάρει στις ερμηνείες τους και βγαίνει κερδισμένος απόλυτα σε αυτό το κομμάτι, όπως κερδισμένος βγαίνει και από την ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Ένας έρημος δρόμος με το δάσος τριγύρω, βροχή, μόνο τα φώτα του αυτοκινήτου και δυο-τρεις λάμπες του δρόμου και ένα πλάσμα που κινείται στις σκιές.
Το επόμενο θετικό στοιχείο για το φιλμ του Μπερτίνο είναι το ίδιο το πλάσμα. Το 2016 περιμένεις τα πάντα να σχεδιάζονται με τη χρησιμοποίηση ψηφιακών εφέ. Τουλάχιστον εδώ το πλάσμα στην πλειοψηφία των εμφανίσεών του υπάρχει στην οθόνη με τον παλιό καλό τρόπο του πρακτικού εφέ και είναι αρκετά καλά σχεδιασμένο.
Ο Μπερτίνο, ο οποίος έγραψε και το σενάριο του φιλμ, φτιάχνει ένα απλό φιλμ τρόμου, χρησιμοποιώντας κλασική συνταγή και αυτό το κάνει καλά, διατηρώντας σε καλά επίπεδα την αγωνία και έχοντας μερικές τρομακτικές στιγμές. Ενδιαφέρουσα είναι και η προσπάθεια του σκηνοθέτη να παίξει με το ψυχολογικό υπόβαθρο των ηρωίδων του κι αν κάτι καταφέρνει από όλο αυτό είναι τουλάχιστον η αίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε με αληθινούς χαρακτήρες και όχι καρικατούρες. Η ίδια προσπάθεια, όμως, λειτουργεί ανά διαστήματα σαν διαφορετικό φιλμ, σαν ένα δράμα που εξελίσσεται σε δικό του χρόνο, χωρίς να έχει απόλυτη σχέση με όσα γίνονται εκείνη τη στιγμή στην οθόνη, στον επαρχιακό δρόμο, ανάμεσα στο δάσος. Προφανώς θέλει με κάποιο τρόπο να συνδέσει το πλάσμα και την επίθεσή του, με την ενηλικίωση της μικρής ηρωίδας και την ωρίμανση της σχέσης της με τη μητέρα αλλά δεν το υποστηρίζει όλο αυτό απόλυτα και συνειδητά μέχρι το τέλος.
Ικανοποιημένος βγήκα εν τέλει από την εμπειρία του The Monster. Δεν περίμενα πολλά, δεν πήρα πολλά, περισσότερα, όμως, απ' όσα περίμενα. Καλές ερμηνείες, ατμόσφαιρα και μια αξιοπρεπής προσέγγιση του είδους. Ένα φιλμ ικανό να σε κάνει να περάσεις καλά για μια προβολή στο σπίτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου