Είδος: Περιπέτεια, Δράσης
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Σβαρτζενέγκερ, στο πικ της καριέρας του, χρησιμοποιεί όλα τα είδη όπλων σε αυτό το φιλμ και πετυχαίνει τους πάντες, ακόμα κι όταν στοχεύει σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που βρίσκεται ο αντίπαλος! Οι καημένοι οι κακοί είναι τόσο χάλια στο σημάδι, που κι ελέφαντα να τους βάλεις στα τρία μέτρα (δεν απέχει και πολύ ο Άρνι από τον ελέφαντα) δε μπορούν να βρουν στόχο με κανένα τρόπο! Ούτε μία κατά τύχη σφαιρούλα δε τον βρίσκει τον αναθεματισμένο τον Άρνολντ!
 |
ΚΟΜΑΝΤΟ
Σκηνοθεσία:Mark L. Lester
Σενάριο:Steven E. de Souza,
Jeph Loeb & Matthew Weisman(story),
Παίζουν:Arnold Schwarzenegger,
Rae Dawn Chong,Dan Hedaya |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Τα μέλη της επίλεκτης ομάδας στρατιωτικών στην οποία ήταν επικεφαλής ο αποσυρμένος πια από τη δράση, Τζον Μάτριξ, δολοφονούνται ένας-ένας. Ο Τζον, που ζει πια ήσυχα, σε ένα σπίτι στο βουνό, συντροφιά με τη μικρή κόρη του, βρίσκεται κι αυτός στο στόχαστρο των κακοποιών, οι οποίοι καθοδηγούνται από ένα πρώην μέλος της ομάδας του Τζον, που έχει ανοικτούς λογαριασμούς μαζί του, κι έναν επίδοξο δικτάτορα σε μια χώρα της Νοτίου Αμερικής. Το σχέδιο τους θέλει τον Τζον στη Νότια Αμερική να διαπράττει πολιτική δολοφονία, ενώ η κόρη του έχει απαχθεί και κρατείται όμηρος, έως ότου ο Τζον τελειώσει τη δουλειά. Ο πρώην επίλεκτος στρατιωτικός, όμως, δεν πρόκειται να πάει με τα νερά τους κι έτσι αρχίζει ένα κυνηγητό στην προσπάθεια να βρει την κόρη του και να την πάρει πίσω.
ΑΠΟΨΗ: Νομίζω ότι αν ρωτήσεις κάποιον να σου πει μια χαρακτηριστική περίπτωση περιπέτειας από τη δεκαετία του 1980, το Κομάντο πρέπει να βρίσκεται στις τρεις πιο δημοφιλείς απαντήσεις! Όχι φυσικά γιατί αποτελεί υπόδειγμα περιπέτειας αλλά γιατί τα '80ς ήταν μια ιδιαίτερη εποχή, όπου τα ζητούμενα ήταν άλλα από τον κινηματογράφο. Ο ρεαλισμός και οι ανθρώπινοι χαρακτήρες μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο και μπροστάρηδες είναι η αφέλεια, η φασαρία, οι τσαμπουκαλίδικες ατάκες και η διασκέδαση. Όλα αυτά, το Κομάντο τα προσφέρει απλόχερα!
Ο Μαρκ Λ. Λέστερ, κυρίως σκηνοθέτης δεύτερης διαλογής ταινιών, σκηνοθετεί τον σούπερ σταρ της εποχής, Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ, σε μια ταινία που τοποθετούν και οι δύο μέσα στις αγαπημένες τους. Ο Λέστερ θεωρεί ότι είναι η καλύτερη δουλειά του (δε νομίζω ότι θέλω να δω τις χειρότερές του), ο Άρνι την ξεχώρισε ως την πρώτη που παίζει αρχικά έναν φυσιολογικό τύπο. Το φιλμ του Λέστερ έμελλε να αγαπηθεί γενικά κι από το κοινό όσο περνούσαν τα χρόνια, για τους λάθος, όμως, λόγους. Τα άθλια ντουμπλαρίσματα, οι κακές περούκες, τα αυτοκίνητα που στη μια σκηνή τρακάρουν και στην επόμενη εμφανίζονται άθικτα, τα ρούχα που αλλάζουν χρώμα από σκηνή σε σκηνή, οι κακές μακέτες, η υπερβολικά ξεκάθαρη παρουσίαση καλών και κακών χαρακτήρων και πόσα ακόμα, συνθέτουν με την απαραίτητη μουσική επένδυση μια τόσο βγαλμένη από τη δεκαετία του '80 ατμόσφαιρα, που μετά από λίγο δε μπορείς να τις αντισταθείς.
Ο Σβαρτζενέγκερ, στο πικ της καριέρας του, χρησιμοποιεί όλα τα είδη όπλων σε αυτό το φιλμ και πετυχαίνει τους πάντες, ακόμα κι όταν στοχεύει σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που βρίσκεται ο αντίπαλος! Οι καημένοι οι κακοί είναι τόσο χάλια στο σημάδι, που κι ελέφαντα να τους βάλεις στα τρία μέτρα (δεν απέχει και πολύ ο Άρνι από τον ελέφαντα) δε μπορούν να βρουν στόχο με κανένα τρόπο! Ούτε μία κατά τύχη σφαιρούλα δε τον βρίσκει τον αναθεματισμένο τον Άρνολντ!
Η απόλυτη μορφή του φιλμ, όμως, φίλτατε Άρνι, δεν είσαι εσύ! Η πιο καλτ φυσιγνωμία δεν είναι άλλος από τον Βέρνον Ουέλς, που υποδύεται τον μισητό εχθρό πλέον του πρωταγωνιστή, πρώην σύντροφό του στην ομάδα, Φρέντι Μέρκιουρι! Μη μου πείτε ότι δε σας θυμίζει τον Μέρκιουρι στο πιο ατσούμπαλα γεροδεμένο του ο τύπος που υποδύεται ο Ουέλς! Εξαιρετική προσέγγιση του ρόλου!
Μέσα σε όλο αυτό το χαμό που γίνεται κατά τη διάρκεια της ταινίας είναι προφανές ότι κανείς δεν ασχολείται με τους χαρακτήρες, τις χαζές αντιδράσεις τους και τα ένα σωρό λάθη στην πλοκή αλλά το ζητούμενο είναι να υπάρχει δράση και μάλιστα ανεγκέφαλη. Σε αυτόν τον τομέα, το Κομάντο, δε μπορεί να σε αφήσει παραπονεμένο. Ξύλο, εκρήξεις, ακροβατικά δε λείπουν ποτέ από την οθόνη ενώ όσο πάμε προς το τέλος γίνεται και λίγο πιο ωμό και βίαιο, εκεί που δεν το περιμένεις.
Εν τέλει, το' χει το γούστο του το φιλμάκι του Λέστερ. Μπορεί για τελείως διαφορετικούς λόγους από αυτούς που θα ήθελαν οι συντελεστές αλλά ουσία έχει ότι βρίσκει το κοινό του μέχρι σήμερα. Διασκεδαστικό, αφελές, ηλίθια φιλομιλιταριστικό και προπαγανδιστικό σε βαθμό που λειτουργεί αντίστροφα, το Κομάντο είναι ένα σχεδόν τέλειο δείγμα του κινηματογράφου δράσης της δεκαετίας του 1980.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου