Είδος: Περιπέτεια, Δράσης, Θρίλερ, Κόμικ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Όπως την πρώτη φορά που είδα το φιλμ στον κινηματογράφο, έτσι και αυτή τη φορά που το είδα στην τηλεόρασή μου για να γράψω αυτό το κείμενο, ένιωσα το ίδιο ακριβώς συναίσθημα: φόβος. Το τρίτο φιλμ της τριλογίας είναι το πιο σκοτεινό, πεσιμιστικό, ζοφερό αλλά και πολιτικό. Στην ουσία είναι το πιο πολιτικό υπερηρωικό φιλμ που έχω δει. Από εκεί προκύπτει και το συναίσθημα του φόβου. Η οικονομική τρομοκρατία του Μπέιν, ο στρατιωτικός νόμος, η ταξική πάλη, η αναρχία και τα λαϊκά δικαστήρια είναι πράγματα που βλέποντάς τα στο φιλμ, νιώθεις ότι παρακολουθείς μια ζοφερή εικόνα του μέλλοντος, για κάποιο περίεργο λόγο. Ο Νόλαν ρίχνει περισσότερο βάρος σε όλη αυτή την πολιτική δήλωση, στην κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού στην ουσία, αφήνοντας για αρκετή ώρα τη δράση στην άκρη. Μετά τη θεαματική εναρκτήρια σκηνή, η υπόλοιπη δράση βρίσκεται στα τελευταία τριάντα λεπτά του φιλμ, με αποτέλεσμα να είναι πολύ βαρύ το κλίμα και αυτό είναι απλώς μια παρατήρηση, χωρίς να το θεωρώ μειονέκτημα ή πλεονέκτημα για την ταινία.
Στο ερμηνευτικό κομμάτι τα πράγματα είναι αρκετά καλά, με τον Μπέιν του Τομ Χάρντι να κλέβει την παράσταση από τον Μπρους Γουέιν του Κρίστιαν Μπέιλι. Ο Χάρντι φτιάχνει έναν τρομακτικά έξυπνο και δυνατό κακό, τον μόνο άνθρωπο ικανό να "τσακίσει" τον ήδη κουρασμένο Μπάτμαν, που βλέπουμε σε αυτό το φιλμ. Ο Μπέιλι, πολύ καλός και σε αυτό το φιλμ, μας δίνει έναν κουρασμένο και αποσυρμένο από τη δράση πλέον Μπάτμαν, που μόνο όταν πέσει τελείως κάτω θα αναγκαστεί να εγερθεί ξανά και να πάρει τη θέση του προστάτη και σωτήρα του Γκόθαμ (και του Δυτικού πολιτισμού...). Ο Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ παίζει το ρόλο νεαρού αστυνομικού, συμβολικό για τη μυθολογία του Μπάτμαν αλλά μόνο στο τέλος το καταλαβαίνουμε, η Σελίνα Κάιλ/ Κάτγουμαν της Ανν Χάθαγουεϊ στέκεται με αξιοπρέπεια, μην επιτρέποντας συγκρίσεις με τη Μισέλ Φάιφερ του Batman Returns, ενώ λίγο πιο αδιάφορη σε σχέση με τους υπόλοιπους ηθοποιούς είναι η Μαριόν Κοτιγιάρ, η οποία κρατά, όμως, ρόλο κλειδί για την εξέλιξη του φιλμ. Όλοι οι υπόλοιποι κινούνται στα γνωστά, καλά τους στάνταρ. Γκάρι Όλντμαν, Μόργκαν Φρίμαν αποτελούν σταθερές αξίες ενώ ο Μάικλ Κέιν έχει δύο πολύ συγκινητικές στιγμές.
 |
Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ:
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Σκηνοθεσία:Christopher Nolan
Σενάριο:Christopher Nolan,
Jonathan Nolan,David S. Goyer(story)
Παίζουν:Christian Bale,
Tom Hardy,Anne Hathaway |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Μπρους Γουέιν ζει απομονωμένος στην έπαυλή του και ο Μπάτμαν αποτελεί παρελθόν. Η πόλη του Γκόθαμ, όμως, έχει ανάγκη ξανά τον σκοτεινό προστάτη της, όταν ένας παράξενος μισθοφόρος, εξόριστος από τη Λεγεώνα των Σκιών, έρχεται και καταλαμβάνει την πόλη με το στρατό του. Ο Σκοτεινός Ιππότης θα εμφανιστεί ξανά αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι πολύ πιο δύσκολα για αυτόν.
ΑΠΟΨΗ: Η τριλογία του Κρίστοφερ Νόλαν ολοκληρώνεται με το The Dark Knight Rises και εμείς μπορούμε να μιλάμε για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες κινηματογραφικές τριλογίες, με κάθε ταινία να μας τροφοδοτεί με διαφορετικά συναισθήματα κάθε φορά.
Όπως την πρώτη φορά που είδα το φιλμ στον κινηματογράφο, έτσι και αυτή τη φορά που το είδα στην τηλεόρασή μου για να γράψω αυτό το κείμενο, ένιωσα το ίδιο ακριβώς συναίσθημα: φόβος. Το τρίτο φιλμ της τριλογίας είναι το πιο σκοτεινό, πεσιμιστικό, ζοφερό αλλά και πολιτικό. Στην ουσία είναι το πιο πολιτικό υπερηρωικό φιλμ που έχω δει. Από εκεί προκύπτει και το συναίσθημα του φόβου. Η οικονομική τρομοκρατία του Μπέιν, ο στρατιωτικός νόμος, η ταξική πάλη, η αναρχία και τα λαϊκά δικαστήρια είναι πράγματα που βλέποντάς τα στο φιλμ, νιώθεις ότι παρακολουθείς μια ζοφερή εικόνα του μέλλοντος, για κάποιο περίεργο λόγο. Ο Νόλαν ρίχνει περισσότερο βάρος σε όλη αυτή την πολιτική δήλωση, στην κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού στην ουσία, αφήνοντας για αρκετή ώρα τη δράση στην άκρη. Μετά τη θεαματική εναρκτήρια σκηνή, η υπόλοιπη δράση βρίσκεται στα τελευταία τριάντα λεπτά του φιλμ, με αποτέλεσμα να είναι πολύ βαρύ το κλίμα και αυτό είναι απλώς μια παρατήρηση, χωρίς να το θεωρώ μειονέκτημα ή πλεονέκτημα για την ταινία.
Το κυριότερο πρόβλημα που βρίσκω στο φιλμ του Νόλαν, αφήνοντας στην άκρη τα σεναριακά κενά που είναι πολύ μεγαλύτερα από τα δύο προηγούμενα φιλμ, είναι ο τρόπος που χρησιμοποιεί α)την αστυνομία β)την "επανάσταση" και γ)την αστική τάξη. Δε θέλω να μιλήσω πολιτικά και δε θα το κάνω, όμως, το φιλμ εγείρει κάποια ερωτήματα ή μάλλον προσπαθεί να δώσει κάποιες ενοχλητικές απαντήσεις, τις οποίες θα εντοπίσετε αν εστιάσετε στα τρία παραπάνω σημεία και ίσως σε κάποιο άλλο κείμενο σχετικά με τα καθοδηγούμενα μηνύματα πίσω από τις κινηματογραφικές παραγωγές του Χόλιγουντ να αναπτύξουμε το θέμα. Εδώ, όμως, θα το αποφύγω για την ώρα.
Στο ερμηνευτικό κομμάτι τα πράγματα είναι αρκετά καλά, με τον Μπέιν του Τομ Χάρντι να κλέβει την παράσταση από τον Μπρους Γουέιν του Κρίστιαν Μπέιλι. Ο Χάρντι φτιάχνει έναν τρομακτικά έξυπνο και δυνατό κακό, τον μόνο άνθρωπο ικανό να "τσακίσει" τον ήδη κουρασμένο Μπάτμαν, που βλέπουμε σε αυτό το φιλμ. Ο Μπέιλι, πολύ καλός και σε αυτό το φιλμ, μας δίνει έναν κουρασμένο και αποσυρμένο από τη δράση πλέον Μπάτμαν, που μόνο όταν πέσει τελείως κάτω θα αναγκαστεί να εγερθεί ξανά και να πάρει τη θέση του προστάτη και σωτήρα του Γκόθαμ (και του Δυτικού πολιτισμού...). Ο Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ παίζει το ρόλο νεαρού αστυνομικού, συμβολικό για τη μυθολογία του Μπάτμαν αλλά μόνο στο τέλος το καταλαβαίνουμε, η Σελίνα Κάιλ/ Κάτγουμαν της Ανν Χάθαγουεϊ στέκεται με αξιοπρέπεια, μην επιτρέποντας συγκρίσεις με τη Μισέλ Φάιφερ του Batman Returns, ενώ λίγο πιο αδιάφορη σε σχέση με τους υπόλοιπους ηθοποιούς είναι η Μαριόν Κοτιγιάρ, η οποία κρατά, όμως, ρόλο κλειδί για την εξέλιξη του φιλμ. Όλοι οι υπόλοιποι κινούνται στα γνωστά, καλά τους στάνταρ. Γκάρι Όλντμαν, Μόργκαν Φρίμαν αποτελούν σταθερές αξίες ενώ ο Μάικλ Κέιν έχει δύο πολύ συγκινητικές στιγμές.
Άλλη μια εξαιρετική παραγωγή για τον Σκοτεινό Ιππότη, άλλο ένα πολύ καλό φιλμ από τον Νόλαν. Το τρίτο κομμάτι της τριλογίας έχει αρκετές καλές στιγμές, έχει ανατροπές, έχει λιγότερη δράση, έχει διφορούμενα μηνύματα και μόνο αδιάφορο φιλμ δε μπορείς να το χαρακτηρίσεις. Μπορεί να σου αρέσει, μπορεί και όχι, αλλά δε μπορείς να αδιαφορήσεις με όσα συμβαίνουν εδώ. Σε αντίθεση με το The Dark Knight, εδώ ο Μπάτμαν από παρείσακτος και κυνηγημένος, ανάγεται σε σύμβολο ελπίδας, με το όχι και τόσο ξεκάθαρο φινάλε της ταινίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου