Είδος: Περιπέτεια, Δράσης, Θρίλερ, Αστυνομικό, Κόμικ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Όπως και το πρώτο φιλμ της τριλογίας του Νόλαν, έτσι κι εδώ έχουμε πολλούς χαρακτήρες, που όλοι έχουν το χρόνο να δώσουν κάτι στο φιλμ. Ξεκινάω με τον Μάικλ Κέιν, που ως Άλφρεντ έχει μερικές από τις πιο δυνατές ατάκες και λέει καταλυτικά πράγματα, τόσο για εμάς τους θεατές όσο και για τον Μπρους Γουέιν. "Τα πράγματα πάντα χειροτερεύουν πριν πάνε προς το καλύτερο", λέει ο Άλφρεντ και για όλους μας αυτοί είναι μια ένεση ελπίδας και αναζωογόνησης. Ο Γκόρντον του Γκάρι Όλντμαν είναι κι εδώ το ίδιο καλός και πιο σημαντικό ρόλο σε σχέση με το προηγούμενο φιλμ, ενώ η Μάγκι Τζίλενχααλ δίνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο ρόλο της Ρέιτσελ Ντόους. Ο Άαρον Έκχαρτ δίνει μια ενδιαφέρουσα εκδοχή του Χάρβεϊ Ντεντ, με μόνο ψεγάδι την λίγο βιαστική μεταμόρφωσή του προς το τέλος του φιλμ, κάτι για το οποίο ευθύνεται κυρίως το σενάριο κι όχι ο ίδιος. Ο Κρίστιαν Μπέιλι επιστρέφει ως Μπάτμαν δείχνοντας ακόμα περισσότερα ενδιαφέροντα στοιχεία, με την υπερβολή που χαρακτήριζε τον Μπάτμαν του στο πρώτο φιλμ, να παραμένει κι εδώ. Η ερμηνεία που επισκιάζει τους πάντες είναι αυτή του Χιθ Λέτζερ ως Τζόκερ. Ο Λέτζερ χάνεται μέσα στο ρόλο του. Αφήνει έξω όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα του και μεταμορφώνεται σε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες κακούς του κινηματογράφου. Ο ιδιοφυής αυτός τρελός, ψυχωσικός, σαδιστής παρουσιάζεται από τον Χιθ Λέτζερ με συγκλονιστικό τρόπο. Το βλέμμα, οι κινήσεις του σώματος και του προσώπου του Λέτζερ, όλα δημιουργούν μια αξέχαστη μορφή στην οθόνη και μας δίνει αρκετές εξαιρετικές σκηνές με χαρακτηριστική την κουβέντα του με τον Μπάτμαν, όπου και φανερώνεται η άμεση εξάρτηση του ενός από τον άλλο. "Δε θέλω να σε σκοτώσω! Τι θα έκανα χωρίς εσένα; Εσύ με ολοκληρώνεις", λέει ο Τζόκερ και πόσο δίκιο έχει. Τί θα ήταν ο Μπάτμαν χωρίς τους κακούς του και τί οι κακοί χωρίς τον Μπάτμαν;
Το φιλμ του Κρίστοφερ Νόλαν σε βάζει για τα καλά μέσα σε αυτό το σχεδόν ρεαλιστικό σύμπαν του κόμικ υπερήρωα και σε κρατά εκεί για δυόμιση περίπου ώρες. Σκοτεινό, βαθύ αλλά συνάμα λίγο πιο "ελαφρύ" στο φινάλε του, δεν αρκείται μόνο στο χτίσιμο της πλοκής του ως αστυνομικό θρίλερ αλλά και εμβαθύνει σε κοινωνικά και ηθικά ζητήματα. Αυτό που κάνει, όμως, με εξαιρετικό τρόπο στο φινάλε του, κυριολεκτικά στα τελευταία πλάνα του, είναι να δώσει έναν εκπληκτικά λυρικό τόνο και δίνοντας διαστάσεις αρχαίας τραγωδίας, να τοποθετήσει τον Μπάτμαν ανάμεσα σε εκείνους τους κλασικούς, καταραμένους χαρακτήρες. Αυτούς που κυνηγιούνται χωρίς να έχουν φταίξει. Αυτούς που υψώνουν το ανάστημα τους για αυτούς που δε μπορούν και που τελικά ζουν στις σκιές, παρείσακτοι της κοινωνίας, της οποίας την συνοχή προσπαθούν να διαφυλάξουν. Αυτό είναι κατά βάθος ο Σκοτεινός Ιππότης.
 |
Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ
Σκηνοθεσία:Christopher Nolan
Σενάριο:Christopher Nolan,
Jonathan Nolan,David S. Goyer(story)
Παίζουν:Christian Bale,Heath Ledger,
Aaron Eckhart |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένας νέος κακοποιός έχει εμφανιστεί στην πόλη του Γκόθαμ, ο οποίος θέτει νέους όρους στο παιχνίδι. Ο Τζόκερ φέρνει το χάος στην πόλη και ο Μπάτμαν πρέπει να βρει τρόπο να τον σταματήσει, με τη βοήθεια του επιθεωρητή Γκόρντον και τον νέο εισαγγελέα του Γκόθαμ, Χάρβεϊ Ντεντ.
ΑΠΟΨΗ: Ο Σκοτεινός Ιππότης ήρθε το 2008 και άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο έβλεπε ο περισσότερος κόσμος τις ταινίες βασισμένες σε κόμικς. Ένα δυνατό αστυνομικό θρίλερ με ηθικά διλήμματα και πρωταγωνιστή έναν μασκοφόρο και έναν ιδιοφυή, τρελό κακό.
Από την εναρκτήρια σκηνή του, τη ληστεία στην τράπεζα, ο Νόλαν δημιουργεί υψηλές προσδοκίες για τη συνέχεια της ταινίας του και καταφέρνει να μη μας απογοητεύσει. Ο Νόλαν κρατά συνεχώς το φιλμ "σε κίνηση" και μας δίνει στοιχεία για τα πάντα! Πως λειτουργούν οι μαφιόζοι, τι ετοιμάζει ο Τζόκερ, τι κάνει ο Μπρους Γουέιν, πως αντιδρά ο Χάρβεϊ Ντεντ, πού θα χτυπήσει η αστυνομία, δε νιώθεις στιγμή ότι γίνεται κάτι που δεν έχει ουσία. Όλα χτίζονται και όλα παίρνουν φωτιά στο δεύτερο μέρος της ταινίας, που είναι ένα από τα πιο αγωνιώδη που έχουμε δει, όχι μιλώντας μόνο για υπερηρωική ταινία αλλά γενικότερα για αστυνομικά θρίλερ.
Ο Βρετανός σκηνοθέτης μας δίνει σε συνεργασία με τον αδερφό του, Τζόναθαν, αλλά και τον Ντέιβιντ Γκόγιερ, ένα σενάριο που παίζει με τις ιδέες και τα σύμβολα, με το καλό, το κακό, με το χάος και την αναρχία, με την πίστη στους ανθρώπους και με τη δυσπιστία και την ευπιστία αυτών. "Κάποιοι άνθρωποι θέλουν απλώς να δουν τον κόσμο να καίγεται", λέει ο Άλφρεντ στον Μπρους μιλώντας για τον Τζόκερ, δείχνοντας ότι δεν κρύβεται πάντα κάτι πίσω από τους ανθρώπους, ένα απώτερο κίνητρο, που τους οδηγεί στο καλό ή στο κακό. Κάποιες φορές οι άνθρωποι ΕΙΝΑΙ το καλό και το κακό. Όλο το φιλμ κινείται σε παρόμοια ψυχολογικά μοτίβα, βάζοντας τους χαρακτήρες του -τους πρωταγωνιστικούς τουλάχιστον- να βρίσκονται σε μια διαρκής αναζήτηση της επόμενης κίνησής τους, προσπαθώντας να αναγνωρίσουν και οι ίδιοι το καλό και το κακό. Κάποιοι καταλαβαίνουν πόσο κοντά βρίσκεται το ένα με το άλλο και σταματούν στα σύνορα, κάποιοι, όμως, παλεύουν να παραμείνουν στη μια μεριά με νύχια και με δόντια αλλά για μια μικρή στιγμή δεν τα καταφέρνουν.Εκπληκτικό σενάριο, που αν απέφευγε και το τόσο ηθικοπλαστικό φινάλε, δε θα μπορούσα να του καταλογίσω τίποτα.
Όπως και το πρώτο φιλμ της τριλογίας του Νόλαν, έτσι κι εδώ έχουμε πολλούς χαρακτήρες, που όλοι έχουν το χρόνο να δώσουν κάτι στο φιλμ. Ξεκινάω με τον Μάικλ Κέιν, που ως Άλφρεντ έχει μερικές από τις πιο δυνατές ατάκες και λέει καταλυτικά πράγματα, τόσο για εμάς τους θεατές όσο και για τον Μπρους Γουέιν. "Τα πράγματα πάντα χειροτερεύουν πριν πάνε προς το καλύτερο", λέει ο Άλφρεντ και για όλους μας αυτοί είναι μια ένεση ελπίδας και αναζωογόνησης. Ο Γκόρντον του Γκάρι Όλντμαν είναι κι εδώ το ίδιο καλός και πιο σημαντικό ρόλο σε σχέση με το προηγούμενο φιλμ, ενώ η Μάγκι Τζίλενχααλ δίνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο ρόλο της Ρέιτσελ Ντόους. Ο Άαρον Έκχαρτ δίνει μια ενδιαφέρουσα εκδοχή του Χάρβεϊ Ντεντ, με μόνο ψεγάδι την λίγο βιαστική μεταμόρφωσή του προς το τέλος του φιλμ, κάτι για το οποίο ευθύνεται κυρίως το σενάριο κι όχι ο ίδιος. Ο Κρίστιαν Μπέιλι επιστρέφει ως Μπάτμαν δείχνοντας ακόμα περισσότερα ενδιαφέροντα στοιχεία, με την υπερβολή που χαρακτήριζε τον Μπάτμαν του στο πρώτο φιλμ, να παραμένει κι εδώ. Η ερμηνεία που επισκιάζει τους πάντες είναι αυτή του Χιθ Λέτζερ ως Τζόκερ. Ο Λέτζερ χάνεται μέσα στο ρόλο του. Αφήνει έξω όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα του και μεταμορφώνεται σε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες κακούς του κινηματογράφου. Ο ιδιοφυής αυτός τρελός, ψυχωσικός, σαδιστής παρουσιάζεται από τον Χιθ Λέτζερ με συγκλονιστικό τρόπο. Το βλέμμα, οι κινήσεις του σώματος και του προσώπου του Λέτζερ, όλα δημιουργούν μια αξέχαστη μορφή στην οθόνη και μας δίνει αρκετές εξαιρετικές σκηνές με χαρακτηριστική την κουβέντα του με τον Μπάτμαν, όπου και φανερώνεται η άμεση εξάρτηση του ενός από τον άλλο. "Δε θέλω να σε σκοτώσω! Τι θα έκανα χωρίς εσένα; Εσύ με ολοκληρώνεις", λέει ο Τζόκερ και πόσο δίκιο έχει. Τί θα ήταν ο Μπάτμαν χωρίς τους κακούς του και τί οι κακοί χωρίς τον Μπάτμαν;
Το φιλμ του Κρίστοφερ Νόλαν σε βάζει για τα καλά μέσα σε αυτό το σχεδόν ρεαλιστικό σύμπαν του κόμικ υπερήρωα και σε κρατά εκεί για δυόμιση περίπου ώρες. Σκοτεινό, βαθύ αλλά συνάμα λίγο πιο "ελαφρύ" στο φινάλε του, δεν αρκείται μόνο στο χτίσιμο της πλοκής του ως αστυνομικό θρίλερ αλλά και εμβαθύνει σε κοινωνικά και ηθικά ζητήματα. Αυτό που κάνει, όμως, με εξαιρετικό τρόπο στο φινάλε του, κυριολεκτικά στα τελευταία πλάνα του, είναι να δώσει έναν εκπληκτικά λυρικό τόνο και δίνοντας διαστάσεις αρχαίας τραγωδίας, να τοποθετήσει τον Μπάτμαν ανάμεσα σε εκείνους τους κλασικούς, καταραμένους χαρακτήρες. Αυτούς που κυνηγιούνται χωρίς να έχουν φταίξει. Αυτούς που υψώνουν το ανάστημα τους για αυτούς που δε μπορούν και που τελικά ζουν στις σκιές, παρείσακτοι της κοινωνίας, της οποίας την συνοχή προσπαθούν να διαφυλάξουν. Αυτό είναι κατά βάθος ο Σκοτεινός Ιππότης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου