Είδος : Δραματική
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Εξαιρετική δουλειά από τη Μπρι Λάρσον, με μια αρκετά υπόγεια και φυσική ερμηνεία, τόσο μέσα στο Δωμάτιο, όσο και έξω από αυτό. Το βλέμμα και οι κινήσεις της δείχνουν περισσότερα από αυτά που λέει. Ο μικρός Τρεμπλέι, όμως, είναι αυτός που σε μαγεύει με την παρουσία του. Δεν ξέρω αν είναι ωριμότητα ή αν είναι η παιδική του άγνοια και η φαντασία, που ακόμα πετάει σε αυτές της ηλικίες σε τεράστια ύψη, αλλά ο μικρός μας περνάει με εκπληκτικό τρόπο τα συναισθήματα του μικρού ήρωα της ταινίας. Μέσα στο Δωμάτιο κάνει όσα κάνει ένα παιδί στον πραγματικό κόσμο (σχεδόν μάλλον) και φτιάχνει τις δικές του ιστορίες για αυτόν. Έξω από το Δωμάτιο, προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του. Το καθαρό βλέμμα του μικρού, οι προσεκτικές του εκφράσεις, ακόμα και η όχι ξεκάθαρη κάποιες στιγμές διάκριση του φύλλου του, μας κάνουν μάρτυρες ενός ιδιαίτερου ψυχολογικού συμβάντος. Η χημεία μεταξύ Λάρσον και Τρεμπλέι είναι αυτή που ολοκληρώνει τις δύο ξεχωριστές ερμηνείες και που κάποιες στιγμές, όσο το φιλμ προχωρά, τις παρατηρούμε σαν μία (ερμηνεία).
 |
ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
Σκηνοθεσία:Lenny Abrahamson
Σενάριο:Emma Donoghue
Παίζουν:Brie Larson,Jacob Tremblay,
Sean Bridgers |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Το μόνο που γνωρίζει ο πεντάχρονος Τζακ για τον κόσμο είναι όσα βλέπει στην τηλεόραση και όσα φροντίζει να του μάθει η μαμά του, μέσα στο δωμάτιο που ζει επί εφτά χρόνια. Εκεί συνέλαβε τον Τζακ, εκεί τον γέννησε κι εκεί τον μεγαλώνει. Έρχεται, όμως, η στιγμή που καταφέρνουν να αποδράσουν και πρέπει να προσαρμοστούν στον πραγματικό κόσμο.
ΑΠΟΨΗ: Πως θα ήταν πραγματικά να μην είχες γνωρίσει ποτέ τον αληθινό κόσμο; Να μη γνώριζες πως είναι να πέφτει η βροχή στο πρόσωπό σου; Πως σκοτεινιάζει η φύση το χειμώνα και πως γεμίζει χρώματα ξανά την άνοιξη. Πως είναι να υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι να μιλήσεις, να αγγίξεις, να παίξεις, να παρατηρήσεις εκτός από αυτόν που βλέπεις επί πέντε χρόνια μέσα στο μικρό δωμάτιο που ζεις. Ο μικρός Τζέικομπ Τρεμπλέι μας δίνει την απάντηση με την ερμηνεία του στο Δωμάτιο.
Χωρισμένο σε δύο μέρη, το φιλμ του Λένι Έιμπραχαμσον, μας διηγείται την παράξενη, αρχικά, ιστορία που σκαρφίστηκε το μυαλό της Έμα Ντόναχιου. Μια μητέρα κι ένα παιδί κλεισμένοι μέσα σε ένα δωμάτιο. Εκεί, η μητέρα προσπαθεί να μεγαλώσει το παιδί όσο πιο φυσιολογικά γίνεται, μαθαίνοντας του όσα μπορεί για τον έξω κόσμο. Αυτό το πρώτο μισό της ταινίας του Έιμπραχαμσον είναι το πιο περίεργο συναισθηματικά. Δεν είμαστε ακόμη σίγουροι για αυτό που παρακολουθούμε. Δεν ξέρουμε αν όλο αυτό είναι μια παραβολή ή αν θα εξελιχθεί φυσιολογικά, ωστόσο είναι πολύ δυνατό αυτό το σημείο, ίσως και λόγω της αβεβαιότητας που μας διακατέχει. Μετά από λίγο, όμως, το φιλμ μετατρέπεται σε ένα κλασικό δράμα και συνεχίζει από εκεί που μια χολιγουντιανή παραγωγή θα μπορούσε να κάνει φινάλε. Μας πάει λίγο πιο κάτω από το happy end, για να δούμε ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Η ψυχολογική πίεση που δέχονται οι πάντες, όχι μόνο οι δύο πρώην έγκλειστοι στο Δωμάτιο, είναι τεράστια. Δεν αρκεί το ότι βγαίνουμε από το Δωμάτιο αλλά πρέπει να μάθουμε να ζούμε ξανά στο μεγαλύτερο δωμάτιο της κοινωνίας μας.
Εξαιρετική δουλειά από τη Μπρι Λάρσον, με μια αρκετά υπόγεια και φυσική ερμηνεία, τόσο μέσα στο Δωμάτιο, όσο και έξω από αυτό. Το βλέμμα και οι κινήσεις της δείχνουν περισσότερα από αυτά που λέει. Ο μικρός Τρεμπλέι, όμως, είναι αυτός που σε μαγεύει με την παρουσία του. Δεν ξέρω αν είναι ωριμότητα ή αν είναι η παιδική του άγνοια και η φαντασία, που ακόμα πετάει σε αυτές της ηλικίες σε τεράστια ύψη, αλλά ο μικρός μας περνάει με εκπληκτικό τρόπο τα συναισθήματα του μικρού ήρωα της ταινίας. Μέσα στο Δωμάτιο κάνει όσα κάνει ένα παιδί στον πραγματικό κόσμο (σχεδόν μάλλον) και φτιάχνει τις δικές του ιστορίες για αυτόν. Έξω από το Δωμάτιο, προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του. Το καθαρό βλέμμα του μικρού, οι προσεκτικές του εκφράσεις, ακόμα και η όχι ξεκάθαρη κάποιες στιγμές διάκριση του φύλλου του, μας κάνουν μάρτυρες ενός ιδιαίτερου ψυχολογικού συμβάντος. Η χημεία μεταξύ Λάρσον και Τρεμπλέι είναι αυτή που ολοκληρώνει τις δύο ξεχωριστές ερμηνείες και που κάποιες στιγμές, όσο το φιλμ προχωρά, τις παρατηρούμε σαν μία (ερμηνεία).
Το Δωμάτιο είναι ένα από τα ξεχωριστά φιλμ του 2015. Συγκινητικό, βαθύ, ξεκινά σαν ένα παράξενο όνειρο, εξελίσσεται σε κακό όνειρο και μελετά τον κόσμο μας μέσα από τα μάτια δύο ανθρώπων. Ο ένας τον έζησε πριν καιρό κι ο άλλος δεν τον γνώρισε ποτέ. Βήμα βήμα, βγαίνουν από το Δωμάτιο, όσο κι αν αυτό δε θέλει να τους αφήσει. Μια τελευταία βόλτα στο μέχρι πριν λίγο καιρό ζωντανό Δωμάτιο, αρκεί τελικά για να το αφήσουν πίσω για πάντα. "Αντίο, Ντουλάπα! Αντίο, Καρέκλα! Αντίο, Δωμάτιο!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου