Είδος : Βιογραφική
Το νέο φιλμ του Έντουαρντ Ζούικ κινείται κάπου ανάμεσα σε όλες αυτές τις νοητές γραμμές. Προσπαθεί να επικεντρωθεί κυρίως στο κομμάτι της ζωής του Φίσερ λίγο πριν το "παιχνίδι του αιώνα" και φτάνει μέχρι αυτό, κάνοντας μια σύντομη χρονικά αναδρομή στα νεανικά χρόνια του μεγάλου σκακιστή, προσπαθώντας να μας δείξει, με επιφανειακό τρόπο, τους λόγους που οδήγησαν τον Φίσερ να βλέπει στην ενηλικίωση του παντού φαντάσματα. Σωστή η κίνηση αυτή του Ζούικ, γιατί, έστω και με ελλιπή στοιχεία, δε μας βομβαρδίζει πληροφορίες, τις οποίες κατά πάσα πιθανότητα δε θα μπορούσαμε να συγκρατήσουμε. Απ' την άλλη, όμως, η ζωή του Φίσερ έχει τόσο "ζουμί" μέχρι το 1972, που σήμερα, μια μέρα μετά τη θέαση του φιλμ, ψάχνοντας λεπτομέρειες για τον ίδιο, είδα ότι έχουν παραλειφθεί γεγονότα που θα μπορούσαν να μας κάνουν να καταλάβουμε ακόμα καλύτερα τον χαρακτήρα του. Όλα αυτά, όμως, τα γράφω σήμερα μετά από ώρες ψαξίματος στο διαδίκτυο και θεωρώ ότι είναι άδικο να κρίνω την ταινία με βάση αυτά που γνωρίζω σήμερα και όχι αυτά που ένιωσα χθες, παρακολουθώντας τη. Οπότε από εδώ και κάτω γράφω σαν κάποιος που γνώριζε απειροελάχιστα για τον Φίσερ και για το σκάκι, όπως δηλαδή μπήκα στην σκοτεινή αίθουσα χτες το βράδυ.
Εδώ έρχεται η δουλειά του σεναριογράφου, η οποία μοιάζει να μην έχει προσεχθεί ιδιαίτερα. Ναι μεν ο πρωταγωνιστής είναι ο Φίσερ και σε αυτόν πρέπει να ρίξουμε το βάρος αλλά ιδιαίτερα σημαντικοί είναι τόσο οι άνθρωποι του περίγυρου του αλλά και η αντίπαλη πλευρά. Εκεί δυστυχώς δεν τα πάει καλά το φιλμ.
 |
ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΠΙΟΝΙ
Σκηνοθεσία:Edward Zwick
Σενάριο:Steven Knight,
Stephen J. Rivele & Christopher Wilkinson(story)
Παίζουν: Tobey Maguire,
Liev Schreiber,Peter Sarsgaard |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Η ταινία παρουσιάζει την αληθινή ιστορία του κορυφαίου σκακιστή Μπόμπι Φίσερ. Τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του Φίσερ, η αναγνώριση του ταλέντου του, η πορεία του μέχρι το 1972 και την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου, μετά το "παιχνίδι του αιώνα" απέναντι στον Ρώσο Μπόρις Σπάσκι, αλλά και ο αγώνας με τους προσωπικούς του δαίμονες, ζωντανεύουν στην κινηματογραφική οθόνη.
ΑΠΟΨΗ: Η βιογραφία είναι δύσκολο κινηματογραφικό είδος και για τον δημιουργό αλλά και για τον θεατή. Όταν σαν δημιουργός (σκηνοθέτης) ασχολείσαι με μια πολυσύνθετη προσωπικότητα, το έργο σου γίνεται πολύ δύσκολο καθώς πρέπει μέσα σε δύο ώρες να αναπτύξεις και να προβάλεις στο θεατή τα σημαντικότερα σημεία της ζωής του βιογραφούμενου. Όταν είσαι θεατής πρέπει να προσέξεις να μην παρασυρθείς από την ενδιαφέρουσα ιστορία του βιογραφούμενου και χαλαρώσεις την αυστηρότητά σου απέναντι στο κινηματογραφικό έργο που παρακολουθείς, κάτι που συμβαίνει συνήθως όταν μιλάμε για γοητευτικές και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες. Βέβαια, το κόστος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι σαφώς μεγαλύτερο για τον δημιουργό, ενώ συνήθως για τον θεατή μετατρέπεται σε κέρδος, το οποίο στη συνέχεια γίνεται κέρδος και για τον δημιουργό. Πολλές φορές λοιπόν μια μέτρια κινηματογραφική δημιουργία μπορεί να κερδίσει τις εντυπώσεις χάρη στο ενδιαφέρον της ζωής του βιογραφούμενου.
Το νέο φιλμ του Έντουαρντ Ζούικ κινείται κάπου ανάμεσα σε όλες αυτές τις νοητές γραμμές. Προσπαθεί να επικεντρωθεί κυρίως στο κομμάτι της ζωής του Φίσερ λίγο πριν το "παιχνίδι του αιώνα" και φτάνει μέχρι αυτό, κάνοντας μια σύντομη χρονικά αναδρομή στα νεανικά χρόνια του μεγάλου σκακιστή, προσπαθώντας να μας δείξει, με επιφανειακό τρόπο, τους λόγους που οδήγησαν τον Φίσερ να βλέπει στην ενηλικίωση του παντού φαντάσματα. Σωστή η κίνηση αυτή του Ζούικ, γιατί, έστω και με ελλιπή στοιχεία, δε μας βομβαρδίζει πληροφορίες, τις οποίες κατά πάσα πιθανότητα δε θα μπορούσαμε να συγκρατήσουμε. Απ' την άλλη, όμως, η ζωή του Φίσερ έχει τόσο "ζουμί" μέχρι το 1972, που σήμερα, μια μέρα μετά τη θέαση του φιλμ, ψάχνοντας λεπτομέρειες για τον ίδιο, είδα ότι έχουν παραλειφθεί γεγονότα που θα μπορούσαν να μας κάνουν να καταλάβουμε ακόμα καλύτερα τον χαρακτήρα του. Όλα αυτά, όμως, τα γράφω σήμερα μετά από ώρες ψαξίματος στο διαδίκτυο και θεωρώ ότι είναι άδικο να κρίνω την ταινία με βάση αυτά που γνωρίζω σήμερα και όχι αυτά που ένιωσα χθες, παρακολουθώντας τη. Οπότε από εδώ και κάτω γράφω σαν κάποιος που γνώριζε απειροελάχιστα για τον Φίσερ και για το σκάκι, όπως δηλαδή μπήκα στην σκοτεινή αίθουσα χτες το βράδυ.
Κινηματογραφικά, λοιπόν, το δημιούργημα του Ζούικ έχει προτερήματα αλλά και ελαττώματα που καλύπτονται με σχετική ευκολία χάρη στον προσεκτικό ρυθμό και τρόπο ανάπτυξης του φιλμ. Σε ό,τι αφορά τον Ζούικ θεωρώ ότι η δουλειά που έχει γίνει είναι προσεκτική και το φιλμ διατηρεί μια αρκετά καλή ροή, χωρίς να υπάρχουν στιγμές που χάνεις το ενδιαφέρον σου. Συμβατικός τρόπος κινηματογράφησης μεν, ικανός να κρατήσει το θεατή δε. Εκεί που χάνει το φιλμ είναι στην ανάπτυξη των χαρακτήρων. Πέρα από τον Φίσερ, κανείς άλλος χαρακτήρας δεν αναλύεται. Μοιάζουν όλοι μονοδιάστατοι. Ακόμα και ο μεγάλος αντίπαλος, ο "κακός" της υπόθεσης, Μπόρις Σπάσκι, μοιάζει σαν μια σιωπηλή φιγούρα που περιφέρεται στην οθόνη.
Εδώ έρχεται η δουλειά του σεναριογράφου, η οποία μοιάζει να μην έχει προσεχθεί ιδιαίτερα. Ναι μεν ο πρωταγωνιστής είναι ο Φίσερ και σε αυτόν πρέπει να ρίξουμε το βάρος αλλά ιδιαίτερα σημαντικοί είναι τόσο οι άνθρωποι του περίγυρου του αλλά και η αντίπαλη πλευρά. Εκεί δυστυχώς δεν τα πάει καλά το φιλμ.
Αν δεν είχαμε καλούς ηθοποιούς στο καστ τα πράγματα θα ήταν άσχημα για το Pawn Sacrifice. Ο Τόμπι Μαγκουάιρ έχει μελετήσει αρκετά το υλικό του και δίνει μια αξιοπρεπή ερμηνεία, με κάποια ψεγάδια που μπορείς να του συγχωρήσεις. Από εκεί και πέρα δεν μιλάμε όμως για αξιοπρεπείς ερμηνείες αλλά για αξιοπρεπείς παρουσίες καθώς οι υπόλοιποι ηθοποιοί δεν είχαν το κατάλληλο υλικό ούτως ώστε να δώσουν βάθος στους χαρακτήρες τους. Ο Σράιμπερ έχει εκτόπισμα κινηματογραφικό και αυτό τον σώζει έστω και χωρίς καλογραμμένο ρόλο, πρόβλημα παρόμοιο με αυτό που αντιμετωπίζουν οι Σάρσγκααρντ και Στέλμπαργκ. Παρ'όλα αυτά η συνολική εικόνα των ηθοποιών είναι αρκετά καλή, κάτι που θεωρώ ότι οφείλεται στους ίδιους και στην εμπειρία τους ως καρατερίστες.
Το ίδιο συμβαίνει και με το φιλμ του Ζούικ, το οποίο παρά τις ελλείψεις και το απότομο φινάλε του, το βρήκα ικανοποιητικό. Όχι πλήρης σαν κινηματογραφική βιογραφία, ούτε σαν ένα δράμα χαρακτήρων, καθώς λείπει η ανάλυση σε όλους τους άλλους χαρακτήρες πέραν του πρωταγωνιστή όπως είπαμε παραπάνω, αλλά μια καλή κινηματογραφική εμπειρία. Θα μπορούσε να είναι καλύτερο; Σίγουρα. Θα μπορούσε να είναι χειρότερο; Πολύ πιο εύκολα. Για τους λάτρεις των βιογραφιών πάντως προτείνεται ανεπιφύλακτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου