Είδος : Επιστημονικής Φαντασίας
Ο πρώτος και κυριότερος λόγος που μπορώ να παρακολουθήσω ξανά ταινίες από τα τέλη του '80 και αρχές με μέσα του ΄90, έχει να κάνει με το κομμάτι της παιδικής ηλικίας και των κινηματογραφικών ή τηλεοπτικών αναμνήσεων. Η θύμηση της παρέας στον κινηματογράφο, οι ατάκες την ώρα της προβολής και η γενικότερη ξενοιασιά εκείνης της εποχής, παίζει σαφώς το ρόλο της. Ακόμα και "κακά" (είναι ολόκληρη κουβέντα το τι είναι κακό φιλμ και τι καλό) φιλμ όπως η Μέρα Ανεξαρτησίας σου γεννούν συναισθήματα και θύμησες.
Αν πάρεις τους στερεοτυπικούς χαρακτήρες, τα σεναριακά λάθη, τον έντονο πατριωτισμό, το υπερφίαλο σενάριο και ασχοληθείς με το καθένα ξεχωριστά, τότε θα αρχίσεις να χτυπάς το κεφάλι σου. Αν όμως, όλα αυτά τα αναμίξεις και τα δώσεις στον Έμεριχ, τότε έχεις τη Μέρα Ανεξαρτησίας, το φιλμ που προσπερνά τις λεπτομέρειες με μεγάλη ευκολία και διασκεδάζει την ανοησία του! Ξέρω ότι σήμερα, μετά από μια σειρά "σκεπτόμενων" μπλοκμπάστερς, το φιλμ του Έμεριχ θα έχει άλλη αποδοχή, ιδιαίτερα από το νεότερο κοινό. Ο τρόπος που οι πάντες θέλουν να ψειρίζουν τα πάντα και να αναζητούν λογικές εξηγήσεις ακόμα κι από ένα φιλμ που βάζει τον πρωταγωνιστή του να γρονθοκοπεί έναν εξωγήινο λέγοντας του : "Καλώς ήρθες στη Γη! Αυτό εννοώ όταν λέω Στενές Επαφές!", δεν λειτουργεί υπέρ της Μέρας Ανεξαρτησίας. Ο μόνος τρόπος για να παρακολουθήσεις τη Μέρα Ανεξαρτησίας και να διασκεδάσεις, είναι βλέποντάς τη σαν μια πλούσια b movie και σαν καλοκαιρινό διάλειμμα από το πιο σοβαρό κινηματογραφικό σου πρόγραμμα. Εγώ έτσι τη θυμάμαι κι έτσι μπορώ ακόμα να τη δω και να διασκεδάσω χωρίς ενοχές!
 |
ΜΕΡΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ
Σκηνοθεσία:Roland Emmerich Σενάριο:Dean Devlin,Roland Emmerich Παίζουν:Will Smith, Bill Pullman,Jeff Goldblum |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένα τεραστίων διαστάσεων διαστημόπλοιο βρίσκεται πάνω από τη Γη και στέλνει μικρότερα σκάφη πάνω από τις μεγαλύτερες πόλεις του πλανήτη. Οι εξωγήινοι σύντομα θα εξαπολύσουν την επίθεσή τους και οι Γήινοι προσπαθούν να βρουν τρόπο να τους αντιμετωπίσουν.
ΑΠΟΨΗ: Μιας και μπήκαμε κι επίσημα στην καλοκαιρινή σεζόν, αποφάσισα να παρακολουθήσω ένα από τα μεγαλύτερα μπλόκμπάστερς της γενιάς μου ξανά, να γράψω δυο πραγματάκια γι αυτό και να σας εκμυστηρευτώ ένα από τα κινηματογραφικά αμαρτήματά μου. Ποιό είναι το αμάρτημα; Διασκεδάζω με τις ταινίες του Ρόλαντ Έμεριχ...
Αυτή η παράξενη σχέση μου με τον Έμεριχ ξεκινά από τη μέρα που σαν πιτσιρικάς πήγα στο σινεμά να παρακολουθήσω τη Μέρα Ανεξαρτησίας, πίσω στο 1996. Ήμουν περίπου 14 ετών και θυμάμαι ότι όλη η παρέα το είχε διασκεδάσει απίστευτα, παρότι είχε ο καθένας τις ενστάσεις του, όχι τόσο για τα άπειρα λάθη του σεναρίου αλλά κυρίως για τον έντονο Αμερικανικό πατριωτισμό που έβγαζε το φιλμ. Όλοι ενωμένοι πίσω από τον Πρόεδρο και ο Πρόεδρος ρίχνεται κι αυτός στη μάχη, χωρίς καμία ιδιαίτερη αντίσταση από το κυβερνητικό επιτελείο. Αφήστε τον Πρόεδρο να διασκεδάσει πυροβολώντας μερικούς εξωγήινους. Τι μπορεί να συμβεί; Λες κι αυτός παίρνει τις αποφάσεις στο Δημοκρατικό μας πολίτευμα;
Έκτοτε έχω παρακολουθήσει αρκετές φορές το φιλμ στην τηλεόραση με τελευταία φορά δυο μέρες πριν. Η αϋπνία είχε το πάνω χέρι εκείνη τη νύχτα και για κάποιο λόγο θεώρησα καλή ιδέα να χαζέψω για λίγο (έτσι πίστευα...) ένα εφετζίδικο, γνώριμο μπλόκμπάστερ. Ξανά λοιπόν παρέμεινα στην οθόνη μέχρι το τέλος του φιλμ και ομολογώ ότι ξανά το διασκέδασα! Σκεφτόμενος λίγο αργότερα πώς μπορεί να μη με ενοχλούν τα δεκάδες ατοπήματα που πέφτει το σενάριο των Ντέβλιν και Έμεριχ, ατοπήματα που φαίνονται με γυμνό μάτι, κατέληξα σε μερικά συμπεράσματα, τα οποία θα μοιραστώ μαζί σας κι εσείς θα βγάλετε στη συνέχεια τα δικά σας συμπεράσματα για τη νοητική και ψυχική μου κατάσταση.
Ο πρώτος και κυριότερος λόγος που μπορώ να παρακολουθήσω ξανά ταινίες από τα τέλη του '80 και αρχές με μέσα του ΄90, έχει να κάνει με το κομμάτι της παιδικής ηλικίας και των κινηματογραφικών ή τηλεοπτικών αναμνήσεων. Η θύμηση της παρέας στον κινηματογράφο, οι ατάκες την ώρα της προβολής και η γενικότερη ξενοιασιά εκείνης της εποχής, παίζει σαφώς το ρόλο της. Ακόμα και "κακά" (είναι ολόκληρη κουβέντα το τι είναι κακό φιλμ και τι καλό) φιλμ όπως η Μέρα Ανεξαρτησίας σου γεννούν συναισθήματα και θύμησες.
Πέρα από το συναισθηματικό κομμάτι, αν έρθουμε στο σήμερα, υπάρχει το κομμάτι της παράδοσης των ταινιών επιστημονικής φαντασίας του 1950. Η Μέρα Ανεξαρτησίας είναι σαν ένας απόγονος των δεκάδων εκείνων ταινιών που προκαλούσαν στο κοινό της εποχής φόβο και δέος για το άγνωστο αυτό κομμάτι των εξωγήινων συγκατοίκων μας στο σύμπαν. Τα εφέ του 1996 μπορεί κάποιες στιγμές σήμερα να μοιάζουν ξεπερασμένα αλλά εκείνη την εποχή, πιστέψτε με, δούλεψαν αρκετά καλά και κατάφεραν να κάνουν τους ανθρώπους στις κινηματογραφικές αίθουσες να νιώσουν ένα σχετικό δέος.
Το βασικότερο κομμάτι θεωρώ στο φιλμ του Έμεριχ, είναι η διάθεση για χαβαλέ. Μπορεί να στήνει ολόκληρα διαστημόπλοια πάνω από τη Νέα Υόρκη αλλά με τον τρόπο που χειρίζεται το υλικό του είναι φανερό ότι θέλει να κάνει πλάκα. Παίρνει ένα μάτσο στερεοτυπικούς χαρακτήρες (μη μου πείτε ότι δεν το περιμένατε, εσείς που δεν έχετε δει την ταινία... Για τον Έμεριχ μιλάμε) και απλώς τους βάζει να διασκεδάσουν την εξωγήινη απειλή. Ο χαλαρός και ηρωικός έχει τη μορφή του Γουίλ Σμιθ, που από εδώ και μετά γίνεται σταρ πρώτου μεγέθους, το "μυαλό" της υπόθεσης ανήκει στον Τζεφ Γκόλντμπλουμ, ο στρατός εκπροσωπείται από το βετεράνο Ρόμπερτ Λότζια, ο "χαμένος" που θα γίνει ήρωας είναι ο Ράντι Κουέηντ και φυσικά έχουμε τον Μπιλ Πούλμαν στο ρόλο του Προέδρου. Ο Πρόεδρος είναι απλά ο Πρόεδρος, πάντα τίμιος και με καθαρό κούτελο, έτοιμος να θυσιαστεί για το λαό του.
Αν πάρεις τους στερεοτυπικούς χαρακτήρες, τα σεναριακά λάθη, τον έντονο πατριωτισμό, το υπερφίαλο σενάριο και ασχοληθείς με το καθένα ξεχωριστά, τότε θα αρχίσεις να χτυπάς το κεφάλι σου. Αν όμως, όλα αυτά τα αναμίξεις και τα δώσεις στον Έμεριχ, τότε έχεις τη Μέρα Ανεξαρτησίας, το φιλμ που προσπερνά τις λεπτομέρειες με μεγάλη ευκολία και διασκεδάζει την ανοησία του! Ξέρω ότι σήμερα, μετά από μια σειρά "σκεπτόμενων" μπλοκμπάστερς, το φιλμ του Έμεριχ θα έχει άλλη αποδοχή, ιδιαίτερα από το νεότερο κοινό. Ο τρόπος που οι πάντες θέλουν να ψειρίζουν τα πάντα και να αναζητούν λογικές εξηγήσεις ακόμα κι από ένα φιλμ που βάζει τον πρωταγωνιστή του να γρονθοκοπεί έναν εξωγήινο λέγοντας του : "Καλώς ήρθες στη Γη! Αυτό εννοώ όταν λέω Στενές Επαφές!", δεν λειτουργεί υπέρ της Μέρας Ανεξαρτησίας. Ο μόνος τρόπος για να παρακολουθήσεις τη Μέρα Ανεξαρτησίας και να διασκεδάσεις, είναι βλέποντάς τη σαν μια πλούσια b movie και σαν καλοκαιρινό διάλειμμα από το πιο σοβαρό κινηματογραφικό σου πρόγραμμα. Εγώ έτσι τη θυμάμαι κι έτσι μπορώ ακόμα να τη δω και να διασκεδάσω χωρίς ενοχές!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου