Είδος : Κωμωδία, Δράσης
Ο Πάτρικ Γουίλσον είναι μια χαρά στο ρόλο του Στρετς. Ποτέ δεν γίνεται υπερβολικά κωμικός κάτι που θα λειτουργούσε εναντίον του έξυπνου σεναρίου, αν στη θέση του είχαμε έναν καθαρά κωμικό ηθοποιό. Ο Γουίλσον εμφανίζεται ως ένας φυσιολογικός καθημερινός τύπος που δε μπόρεσε να διαχειριστεί τη ζωή του με τον σωστό τρόπο και που προσπαθεί την ύστατη ώρα να διορθώσει τα πράγματα. Στο υπόλοιπο καστ βρίσκουμε τον Εντ Χελμς του Hangover να έχει το ρόλο της συνείδησης ας πούμε του Στρετς και να επιδίδονται σε ενδιαφέροντες διαλόγους, ενώ υπάρχει και η Τζέσικα Άλμπα, η οποία... είναι η Τζέσικα Άλμπα και μας αρέσει! Σε τελείως κόντρα ρόλο βρίσκουμε τον Κάπτεν Κερκ της τρέχουσας δεκαετίας, Κρις Πάιν. Ο Πάιν, αγνώριστος εδώ, είναι ο τρελός πελάτης που θα βάλει σε μπελάδες τον Στρετς με τις παραξενιές του. Γκεστ εμφανίσεις από Χάσελχοφ και Ρέι Λιότα, παρωδώντας τους εαυτούς τους και το Χολιγουντιανό star system.
 |
ΤΡΕΛΗ ΚΟΥΡΣΑ
Σκηνοθεσία:Joe Carnahan Σενάριο:Joe Carnahan, Jerry Corley & Rob Rose(story) Παίζουν:Patrick Wilson,Ed Helms, Jessica Alba |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Στρετς είναι οδηγός λιμουζίνας που τα πράγματα στη ζωή του δεν έχουν πάει και τόσο καλά. Αφού βρήκε το κορίτσι των ονείρων εκείνο τον παράτησε και μετά από λίγο καιρό βρέθηκε να έχει χάσει ένα σωρό λεφτά στον τζόγο. Τώρα πρέπει να βρει 6000$ και να ξεπληρώσει τον δανειστή του αλλιώς θα το πληρώσει με τη ζωή του. Η τύχη του φέρνει έναν ιδιότροπο και ελαφρώς τρελαμένο πελάτη διατεθειμένο να δώσει 6000$ στον Στρετς αρκεί για μια νύχτα να κάνει ότι του ζητήσει. Η νύχτα αποδεικνύεται μεγαλύτερη απ' όσο μπορούσε να φανταστεί και τον βρίσκει κυνηγημένο από μαφιόζους, το FBI, την αστυνομία, το δανειστή του και ακόμα και το αφεντικό του.
ΑΠΟΨΗ: Ο πάντα επηρεασμένος από το σινεμά του Ταραντίνο, Τζο Κάρναχαν, κατάφερνε με τα φιλμ του να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Ακόμα και το The A-Team, το οποίο σνομπάριζα αρκετό καιρό, όταν αποφάσισα να το παρακολουθήσω ομολογώ ότι το βρήκα πολύ καλύτερο απ' ότι περίμενα, χωρίς ωστόσο να είναι δείγμα της γραφής του Κάρναχαν.
Ο Κάρναχαν έχει δύο τρόπους κινηματογραφικής γραφής. Ο ένας είναι πιο σκοτεινός και αργός, όπως στο Narc και το The Grey, ενώ ο άλλος είναι γρήγορος σε όλα του και αρκετά κωμικός, όπως στο Smokin' Aces και, το φιλμ για το οποίο γράφω αυτό το κείμενο, το Stretch. Και στις δύο περιπτώσεις ο Κάρναχαν φανερώνει έναν αρκετά ενδιαφέροντα σκηνοθέτη και σεναριογράφο για τα δικά μου κινηματογραφικά δεδομένα.
Στο Stretch μας παρουσιάζει μια ιστορία από αυτές που όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο για τον ήρωα, ο οποίος καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας εξιστορεί ή σχολιάζει με τη γνωστή τεχνική του voice-over. Ο Κάρναχαν δε χάνει λεπτό από το χρόνο που έχει στη διάθεση του και μας βάζει κατευθείαν στο κλίμα και καταφέρνει να διατηρεί το ρυθμό του αμείωτο μέχρι το τέλος του φιλμ. Τόσο τα πλάνα όσο και οι διάλογοι είναι αρκετά γρήγοροι, ποτέ όμως κουραστικά. Ο Κάρναχαν βάζει τον ήρωά του να ζήσει το απόλυτο χάος, οδηγώντας τον από τη μια καταστροφή στην άλλη, υπενθυμίζοντας ότι ο πάτος έχει κι άλλο.
Ο Πάτρικ Γουίλσον είναι μια χαρά στο ρόλο του Στρετς. Ποτέ δεν γίνεται υπερβολικά κωμικός κάτι που θα λειτουργούσε εναντίον του έξυπνου σεναρίου, αν στη θέση του είχαμε έναν καθαρά κωμικό ηθοποιό. Ο Γουίλσον εμφανίζεται ως ένας φυσιολογικός καθημερινός τύπος που δε μπόρεσε να διαχειριστεί τη ζωή του με τον σωστό τρόπο και που προσπαθεί την ύστατη ώρα να διορθώσει τα πράγματα. Στο υπόλοιπο καστ βρίσκουμε τον Εντ Χελμς του Hangover να έχει το ρόλο της συνείδησης ας πούμε του Στρετς και να επιδίδονται σε ενδιαφέροντες διαλόγους, ενώ υπάρχει και η Τζέσικα Άλμπα, η οποία... είναι η Τζέσικα Άλμπα και μας αρέσει! Σε τελείως κόντρα ρόλο βρίσκουμε τον Κάπτεν Κερκ της τρέχουσας δεκαετίας, Κρις Πάιν. Ο Πάιν, αγνώριστος εδώ, είναι ο τρελός πελάτης που θα βάλει σε μπελάδες τον Στρετς με τις παραξενιές του. Γκεστ εμφανίσεις από Χάσελχοφ και Ρέι Λιότα, παρωδώντας τους εαυτούς τους και το Χολιγουντιανό star system.
Ξέρω μέσα μου ότι το Stretch δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Παίρνει μια κλασική ιδέα και μας την παρουσιάζει με τον δικό του τρόπο, ο οποίος σαφώς και δεν είναι πρωτότυπος. Και ο ίδιος ο σκηνοθέτης του το έχει ξανακάνει! Είναι όμως έξυπνο. Είναι γρήγορο. Είναι καλογυρισμένο. Είναι καλοπαιγμένο. Εκτός όλων αυτών είναι και αρκετά αστείο. Είναι μια ταινία που δύσκολα θα τη βαρεθείς και που θα περάσεις ευχάριστα μαζί της ακόμα κι αν μετά από μερικές ημέρες δε θυμάσαι το όνομά της. Ρίξτε του μια ματιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου