Είδος : Φαντασίας
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
 |
Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΩΝ
Σκηνοθεσία:Peter Jackson Σενάριο:Fran Walsh,Philippa Boyens, Peter Jackson,Stephen Sinclair Παίζουν:Elijah Wood,Ian McKellen, Viggo Mortensen,Sean Astin, Orlando Bloom |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Το έργο του Τόλκιν ζωντανεύει στη μεγάλη οθόνη και εμείς παρακολουθούμε την πορεία του Χόμπιτ, Φρόντο Μπάγκινς, και της υπόλοιπης συντροφιάς του Δαχτυλιδιού, στο δρόμο για τη Μόρντορ, με σκοπό την καταστροφή του Δαχτυλιδιού, το οποίο δίνει τεράστια δύναμη σε όποιον το έχει στην κατοχή του. Η συντροφιά συμπληρώνεται από τους τρεις Χόμπιτ, Σαμ, Πίπιν και Μέρι, το Ξωτικό Λέγκολας, το νάνο Γκίμλι, το μάγο Γκάνταλφ και τον Άραγκορν, διάδοχο του θρόνου της Μίνας Τίριθ. Το ταξίδι ξεκινά από το Σάιρ, την κατοικία των Χόμπιτ και συνεχίζεται σε όλη τη Μέση Γη, δείχνοντάς μας τα μέρη που δημιούργησε η φαντασία του μεγάλου συγγραφέα.
ΑΠΟΨΗ: Πάει καιρός που ήθελα να δω ξανά την τριλογία του Άρχοντα και συνεχώς το ανέβαλα. Λίγες μέρες πριν τον ερχομό του 2015 και μέσα σε γιορτινή ατμόσφαιρα, αποφάσισα να δώσω μερικές ώρες στον εαυτό μου να ταξιδέψει στη Μέση Γη, για ακόμα μια φορά μετά από μια δεκαετία και λίγες μόλις ημέρες μετά το κλείσιμο της τριλογίας του Χόμπιτ, από τον Πίτερ Τζάκσον ξανά.
Ο Τζάκσον, λοιπόν, αυτός ο περίεργος Νεοζηλανδός με την ακόμα πιο περίεργη φιλμογραφία μέχρι το 2001, είναι ο άνθρωπος που τόλμησε αυτό που ένα μάτσο μεγάλα ονόματα σκηνοθετών δεν τολμούσαν μέχρι τότε. Σπίλμπεργκ, Κάμερον, Τζορτζ Λούκας είναι οι πρώτοι που θυμάμαι, με τον τελευταίο να δηλώνει πως είναι αδύνατη η μεταφορά του βιβλίου στην οθόνη.Ο Τζάκσον τον διαψεύδει πανηγυρικά και έχει το σεβασμό μου, τουλάχιστον για τον τρόπο που προσέγγισε το έργο του Τόλκιν και για το πως κατάφερε να μεταφέρει την ατμόσφαιρα στην οθόνη. Νομίζω είναι αυτονόητο ότι είναι αδύνατο η γραπτή τριλογία του Άρχοντα να μεταφερθεί με λεπτομέρεια στον κινηματογράφο, όμως, ο Τζάκσον και η ομάδα του μπόρεσαν να αναπαραστήσουν με αρκετή πειστικότητα τον κόσμο της Μέσης Γης και θεωρώ ότι η συνολική εικόνα των τριών ταινιών παραμένει όσο γίνεται πιο κοντά στο πνεύμα των γραπτών.
Το ξεκίνημα της τριλογίας, Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού, παραμένει κατά την προσωπική μου άποψη η πιο πιστή στο πνεύμα του Τόλκιν ταινία από τις τρεις αλλά και η πιο αδύναμη κινηματογραφικά. Μέχρι ένα σημείο η αφήγηση του Τζάκσον και η γνωριμία μας με το νέο αυτό κινηματογραφικό κόσμο είναι μαγευτική. Οι χαρακτήρες, το Σάιρ, το Σχιστό Λαγκάδι και ότι περνάει απ' την οθόνη μας μας μεταφέρουν με μοναδικό τρόπο στα μέρη του Τόλκιν. Το κάστινγκ μοιάζει ιδανικό και οι ηθοποιοί φαίνεται να ξεπήδησαν κατευθείαν από τις σελίδες του Τόλκιν. Επιβλητικός ο Γκάνταλφ του ΜακΚέλεν, όπως πρέπει ο Φρόντο του Γουντ και απόλυτος Άραγκορν ο Μόρτενσεν από την πλευρά των καλών ενώ στην αντίπερα όχθη δεσπόζει ο Σάρουμαν του Κρίστοφερ Λι και ο καλύτερος CGI χαρακτήρας που έχουμε δει μέχρι σήμερα, ο Γκόλουμ, ερμηνευμένος μοναδικά από τον Άντι Σέρκις. Ίσως, εδώ που τα λέμε, ο Γκόλουμ να είναι και ο πιο προσεγμένος χαρακτήρας της τριλογίας.
Όπως και να 'χει, Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού, αποτέλεσε ένα δυνατό ξεκίνημα για τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Επιβλητικό κινηματογραφικά στην εποχή του, όμως, σήμερα, στην τρίτη θέαση, άρχισε να με χάνει όσο πλησίαζε προς το τέλος. Είναι σαν ο Τζάκσον να κράτησε ενέργεια για τα επόμενα μέρη και μετά το ενθουσιώδες ξεκίνημα να κατέβασε ταχύτητα. Στα μείον, κάποιες πινελιές b-movie αισθητικής, τις οποίες βρίσκω πάντα αταίριαστες στη γενικότερη ατμόσφαιρα του φιλμ.
Όση ενέργεια μου φαίνεται να λείπει από το πρώτο μέρος της τριλογίας, τόση θεωρώ ότι έχει το δεύτερο μέρος, Οι Δύο Πύργοι. Η ταινία που παρακολούθησα με μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τις τρεις είναι η δεύτερη της τριλογίας. Εξαιρετικός ρυθμός, σασπένς, μάχες, νέοι χαρακτήρες και επίδειξη "δύναμης" από τον Τζάκσον, ενώ οι συμβολισμοί εδώ είναι πιο εμφανείς από οποιαδήποτε άλλη ταινία αλλά αυτό είναι άλλη (πολύ μεγάλη) κουβέντα. Μπορεί Οι Δύο Πύργοι να είναι λίγο απομακρυσμένοι από την ατμόσφαιρα των βιβλίων του Τόλκιν, σαν κινηματογραφική ταινία, όμως, είναι ένα εξαιρετικό, περιπετειώδες θρίλερ φαντασίας που στέκεται αγέρωχο και μοναδικό μέσα στο κινηματογραφικό σύμπαν.
Η Επιστροφή του Βασιλιά έρχεται να ολοκληρώσει το κινηματογραφικό έπος του Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών με ιδανικό τρόπο (και δεν εννοώ τα 11 όσκαρ). Σαφώς πιο λυρικό από το προηγούμενο μέρος αλλά και με εκπληκτικές σκηνές ψηφιακών εφέ, δίνει στην τριλογία το φινάλε που αξίζει. Ρυθμός, ένταση αλλά και προσοχή στους χαρακτήρες. Οι Χόμπιτ παίρνουν τον ανάλογο χρόνο στην οθόνη για να ολοκληρωθεί η αποστολή, καθώς στην ουσία αυτά τα μικρά ανθρωπάκια είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας που έπλασε ο Τόλκιν, και το δίδυμο Γουντ-Μπιν (Φρόντο-Σαμ) κλέβει την παράσταση με τη χημεία του. Τραγική φιγούρα ο Γκόλουμ, ένα πλάσμα τόσο αλλοιωμένο από το "δαχτυλίδι", που δε μπορεί να σταθεί ποτέ στη μία πλευρά, ταλαντευόμενο συνεχώς ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως.
Το τελευταίο αυτό μέρος είναι σαφώς το πιο συγκινησιακά φορτισμένο και το πιο φωτεινό όσο πλησιάζει προς το τέλος του. Ο Τζάκσον μας φανερώνει περισσότερο τον καλλιτέχνη και οραματιστή σκηνοθέτη, που δε νομίζω να διαφωνεί κανείς πως είναι. Έφερε σε πέρας ένα τεράστιο εγχείρημα και το έκανε με επιτυχία. Τοποθέτησε των Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών στην κορυφή του είδους του αλλά και σε περίοπτη θέση μέσα στην κινηματογραφική ιστορία. Ακόμα και αυτοί που βρίσκουν τις ταινίες κατώτερες των προσδοκιών, οφείλουν να αναγνωρίσουν την τόλμη και την ικανότητα του Τζάκσον.
Η Συντροφιά Του Δαχτυλιδιού
Οι Δύο Πύργοι
Η Επιστροφή Του Βασιλιά
Σύνολο
1.
2.
3.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου