Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθεσία:Gary Shore
Σενάριο:Matt Sazama,Burk Sharpless Παίζουν:Luke Evans, Dominic Cooper,Sarah Gadon |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Το 1442 μ.Χ. οι Τούρκοι παίρνουν 1000 παιδιά από τους Ρουμάνους για να τα κάνουν πολεμιστές, τους γνωστούς γενίτσαρους. Ένα από αυτά τα παιδιά ήταν ο Βλαντ Τσέπες, γιος του βασιλιά της χώρας, ο οποίος έγινες ο καλύτερος πολεμιστής. με το προσωνύμιο Βλαντ ο Παλουκωτής, λόγω του ότι τοποθετούσε τους αντίπαλους στρατιώτες σε ψηλά κοντάρια και τους άφηνε εκεί ως φόβητρο για τους υπόλοιπους. Μετά από χρόνια επέστρεψε στην πατρίδα του, την Τρανσυλβανία, για να κυβερνήσει και θα βρεθεί στην ίδια θέση με τον πατέρα του. Οι Τούρκοι ζητούν γενίτσαρους και ανάμεσά τους βρίσκεται και ο γιος του Βλαντ Τσέπες. Η λύση για την αντιμετώπιση των Τούρκων θα δοθεί από ένα πλάσμα που ζει στις σπηλιές του όρους Σπασμένο Δόντι, ένα βαμπίρ χιλιάδων χρόνων. Ο Βλαντ Τσέπες μπορεί να πάρει τις δυνάμεις των βαμπίρ για τρεις ημέρες και μετά να επιστρέψει στην αρχική του μορφή, αρκεί να μην έχει γευτεί καθόλου ανθρώπινο αίμα στη διάρκεια των τριών ημερών. Τα πράγματα όμως θα εξελιχθούν διαφορετικά για τον Βλαντ Τσέπες ή ,όπως είναι γνωστός στους περισσότερους, Δράκουλα, δηλαδή γιο του Δράκου ή του διαβόλου κατά μια άλλη έννοια.
ΑΠΟΨΗ: Δεν ξέρω για πόσα χρόνια ακόμη θα δίνει τροφή στον κινηματογράφο το δημιούργημα του Μπραμ Στόκερ, αλλά το σίγουρο είναι ότι αυτοί που διαχειρίζονται τα δικαιώματα του συγγραφικού του έργου ζούνε ζωή χαρισάμενη χάρη στην έμπνευση του προγόνου τους, 117 χρόνια πριν!
Το νέο φιλμ που βασίζεται στην ιστορία του πασίγνωστου κόμη επιχειρεί μια διαφορετική προσέγγιση στην ιστορία του. Παίρνει ιστορικά στοιχεία που έχουν να κάνουν με τον πιο γνωστό ίσως μονάρχη της Βλαχίας και προσθέτει την ιστορία βαμπιρισμού του Στόκερ αλλά και κάτι από κόμικ με υπερήρωες. Θα μπορούσε άνετα ο Δράκουλας να είναι ένας μοντέρνος υπερήρωας, καθώς έχει όλα τα χαρακτηριστικά, όπως δύναμη 100 ανδρών, ικανότητα να μεταμορφώνεται και να πετά. Αυτό συγκρατείστε το, γιατί το φιλμ αποτελεί το ξεκίνημα ενός νέου franchise από τη Universal (είναι ξεκάθαρο από το φινάλε του φιλμ) η οποία ανασύρει δύο από τα περίφημα τέρατα της από τη
δεκαετία του '30, για άλλη μια φορά. Ο Δράκουλας μπήκε στο παιχνίδι ήδη, η Μούμια ετοιμάζεται να κάνει την εμφάνισή της κάπου μέσα στο 2016, ενώ ένας ακόμη Φρανκενστάιν ετοιμάζεται για το 2015 χωρίς όμως την ανάμιξη την Universal απ' όσο γνωρίζω. Η ιστορία που ξετυλίγεται στην οθόνη μας έχει λοιπόν κάτι απ' όλα, με έντονο όμως το στοιχείο ταινίας origin υπερήρωα. Ο τρόπος που Δράκουλας χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του και η μετάλλαξη του έρχονται με τρόπο που δύσκολα δε θα σας παραπέμψει σε υπερήρωα.
Το φιλμ του Γκάρι Σόουρ δεν είναι από τα φιλμ που εύκολα θα χαρακτηρίσεις καλό αλλά δεν ανήκει ούτε στην κατηγορία των φιλμ που εύκολα χαρακτηρίζεις κακά. Αν θα πρέπει να το χαρακτηρίσω κάπως θα το χαρακτήριζα συγκρατημένο. Μοιάζει να θέλει να κάνει παραπάνω πράγματα αλλά για κάποιο λόγο το πάει μέχρι ένα σημείο χωρίς να κορυφώσει σχεδόν ποτέ. Ίσως αυτό έχει να κάνει με την ιδέα του franchise και με τη λογική της τριλογίας που επικρατεί τα τελευταία χρόνια και θέλει τα σίκουελ να εμφανίζονται ανώτερα των αρχικών ταινιών, οπότε ο Σόουρ μπορεί να έχει στην άκρη του μυαλού του το δεύτερο φιλμ, το οποίο πιθανώς θα σκηνοθετήσει. Το ζήτημα είναι όμως να δώσεις λόγο στο κοινό να περιμένει το σίκουελ κι εδώ δε νομίζω ότι γίνεται αυτό επιτυχημένα. Ναι μεν παρακολουθώ ένα φιλμ το οποίο μπλέκει με ενδιαφέροντα τρόπο τα ιστορικά στοιχεία και τη φαντασία, έχει πρωταγωνιστή που υποστηρίζει το ρόλο του αλλά έχει και αρκετά μειονεκτήματα. Η επανάληψη της δράσης είναι ένα από αυτά και η έλλειψη ενδιαφερόντων δεύτερων χαρακτήρων είναι ένα άλλο. Αν εξαιρέσεις τον Δράκουλα του
Λουκ Έβανς και τη σύντομη εμφάνιση του Τσαρλς Ντανς ως το βαμπίρ που ζει στις σπηλιές, όλοι οι άλλοι χαρακτήρες περνούν απαρατήρητοι. Όλοι εκτός του κακού Ντόμινικ Κούπερ, τον οποίο μασκάρεψαν για να υποδυθεί το Σουλτάνο των Τούρκων, τον έβαλαν να προφέρει της ατάκες του σαν Τούρκος που μεγάλωσε στην Αγγλία και του έδωσαν έτσι έναν από τους χειρότερους ρόλους της μέχρι τώρα καριέρας του.
Αν αποφασίσετε να δείτε το Dracula Untold να θυμάστε μερικά πράγματα, τα οποία μπορεί να σας κάνουν πιο ευχάριστη τη θέαση. Κατ' αρχάς δεν είναι ταινία τρόμου. Δεύτερον, δεν έχει άμεση σχέση με το γοτθικό μυθιστόρημα του Στόκερ πάρα μόνο στην ιδέα του βαμπιρισμού, οπότε μην περιμένετε κάποια διασκευή του βιβλίου του Στόκερ. Τρίτον, είναι μια ταινία φαντασίας με σκηνές δράσης και μια δυο σκηνές μαχών που θα σας θυμίσουν Άρχοντα των Δαχτυλιδιών ( στην πιο φτηνή του έκδοση...). Τέταρτον, ο Δράκουλας είναι ένας συμπαθητικός τύπος που θυσιάζεται για την οικογένειά του και τη χώρα του και η ιστορία του παραπέμπει σε μελλοντικό υπερήρωα, προστάτη των αδυνάτων και των αθώων. Νομίζω ότι αν δείτε το Dracula Untold έχοντας στο μυαλό σας αυτά τα τέσσερα πράγματα, μπορεί να περάσετε ένα χαλαρό ενενηντάλεπτο. Αν περιμένετε μια ιστορία γοτθικού τρόμου, θα απογοητευτείτε. Το Dracula Untold προσπαθεί να προσαρμόσει τον κλασικό χαρακτήρα στα δεδομένα της νέας κινηματογραφικής γενιάς, που διψά για ιστορίες υπερηρώων. Η αρχή ήταν λίγο πάνω του μετρίου, μένει να δούμε τι θα κάνει στη συνέχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου