Είδος: Δραματική, Αθλητική, Περιπέτεια
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
"Άψυχος" είναι ίσως η λέξη κλειδί για το συγκεκριμένο φιλμ. Ούτε η σχέση Άντριαν- Ρόκυ μας βγάζει κανένα συναίσθημα πια, ούτε ο μικρός γιος του Ρόκυ μας αφορά, ούτε ο Πόλυ έχει την ίδια διάθεση για καλαμπούρι παρότι μαζί με τον Απόλλο, είναι οι δύο της παλιάς φρουράς, που ξεχωρίζουν. Αυτός που όλοι θυμούνται από το Ρόκυ 4, είναι ο θηριώδης Ντολφ Λούντγκρεν, στο ρόλο του Ρώσου, Ιβάν Ντράγκο. Ο Λούντκρεν παίζει έναν τύπο που μιλάει τρεις-τέσσερις φορές σε όλο το φιλμ και θυμίζει τους "κακούς" των φιλμ του Τζέημς Μποντ, όπως πολύ εύστοχα είχε γράψει στην κριτική του το 198,5 ο Ρότζερ Έμπερτ. Η άχρηστη πληροφορία που έχω για εσάς, είναι ότι ο Λούντγκρεν, λίγο πριν τα γυρίσματα του Ρόκυ, είχε παίξει ένα μικρό ρολό σε ταινία Τζέημς Μποντ(A View To A Kill).
Στο μουσικό κομμάτι τώρα, γράφοντας για το Ρόκυ 5 λίγο καιρό πριν, είχα αναφερθεί στο Ρόκυ 4, ως το Ρόκυ της γενιάς του MTV. Ο λόγος που το έκανα αυτό, ήταν γιατί, εκτός από το ξεκάθαρα ποπ ύφος ολόκληρης της ταινίας, τα μουσικά βίντεο καλύπτουν σχεδόν το 1/3 της διάρκειάς της. Έχουμε ένα ενδιαφέρον μοντάζ προπόνησης με Ρόκυ και Ντράγκο να προπονούνται παράλληλα και το μουσικό θέμα του Vince DiCola, πιο ηλεκτρονικό εδώ αλλά ακόμα στη λογική του μεγαλειώδους θέματος του Bill Conti, να τους συνοδεύει, αλλά έχουμε και άλλα 3 μουσικά κομμάτια να παρεμβάλλονται κατά τη διάρκεια του φιλμ, κάνοντας το να θυμίζει βίντεο κλιπ των '80s.
 |
Σκηνοθεσία:Sylvester Stallone
Σενάριο:Sylvester Stallone Παίζουν:Sylvester Stallone, Talia Shire,Burt Young |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Απόλλο Κρηντ θέλει να αναμετρηθεί με τον Ιβάν Ντράγκο, έναν Ρώσο υπεραθλητή-μποξέρ, ο οποίος βρίσκεται στην Αμερική. Κατά την αναμέτρησή τους, ο Απόλλο θα χάσει τη ζωή του και ο Ρόκυ, αποφασίζει να αγωνιστεί με τον Ντράγκο, στη Μόσχα, θέλοντας να εκδικηθεί για το θάνατο του φίλου του.
ΑΠΟΨΗ: Το τρίτο σίκουελ του Ρόκυ είναι το πιο επιτυχημένο εισπρακτικά φιλμ, ολόκληρου του franchise, χωρίς φυσικά να είναι το καλύτερο. Κατά τη δική μου άποψη, είναι το χειρότερο και το πιο ανέμπνευστο, παρότι είναι το φιλμ που η δική μου γενιά μνημονεύει περισσότερο, ίσως λόγω των συχνότερων προβολών του από την ιδιωτική τηλεόραση, ίσως και λόγω του ότι ήταν το μοναδικό φιλμ του Ρόκυ, που περιείχε έναν πραγματικά "κακό" τύπο απέναντι στο συμπαθή μας μποξέρ.
Μέχρι το τρίτο Ρόκυ τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά, με το πρώτο να αποτελεί πλέον ταινία σταθμό της 7ης Τέχνης και το δεύτερο και τρίτο μέρος να είναι αρκετά καλά σαν φιλμ και αρκούντως διασκεδαστικά, με καλό γράψιμο από το Σταλόνε αλλά και θεαματικές, καλογυρισμένες σκηνές πυγμαχίας. Εδώ, μοιάζει να υπάρχει μια στασιμότητα. Οι χαρακτήρες, ενώ μέχρι τώρα σε κάθε ταινία παρουσίαζαν ενδιαφέρον, καθώς ο Σταλόνε φρόντιζε να προσθέτει στοιχεία στον καθένα τους, σε αυτό το φιλμ, είναι άψυχοι.
"Άψυχος" είναι ίσως η λέξη κλειδί για το συγκεκριμένο φιλμ. Ούτε η σχέση Άντριαν- Ρόκυ μας βγάζει κανένα συναίσθημα πια, ούτε ο μικρός γιος του Ρόκυ μας αφορά, ούτε ο Πόλυ έχει την ίδια διάθεση για καλαμπούρι παρότι μαζί με τον Απόλλο, είναι οι δύο της παλιάς φρουράς, που ξεχωρίζουν. Αυτός που όλοι θυμούνται από το Ρόκυ 4, είναι ο θηριώδης Ντολφ Λούντγκρεν, στο ρόλο του Ρώσου, Ιβάν Ντράγκο. Ο Λούντκρεν παίζει έναν τύπο που μιλάει τρεις-τέσσερις φορές σε όλο το φιλμ και θυμίζει τους "κακούς" των φιλμ του Τζέημς Μποντ, όπως πολύ εύστοχα είχε γράψει στην κριτική του το 198,5 ο Ρότζερ Έμπερτ. Η άχρηστη πληροφορία που έχω για εσάς, είναι ότι ο Λούντγκρεν, λίγο πριν τα γυρίσματα του Ρόκυ, είχε παίξει ένα μικρό ρολό σε ταινία Τζέημς Μποντ(A View To A Kill).
Αν πρέπει να βρω θετικά στοιχεία στο 4ο Ρόκυ, εκτός της επιβλητικής παρουσίας του Λούντγκρεν, θα δυσκολευτώ. Υπάρχει ένα ενδιαφέρον διπλό μοντάζ προπόνησης των Ρόκυ και Ντράγκο, με τον Ρόκυ να προπονείται στα χιονισμένα τοπία της Ρωσίας και τον Ντράγκο σε υπερσύγχρονο γυμναστήριο, δείχνοντας τη διαφορά νοοτροπίας των αντιπάλων, ενώ βλέπουμε και μια δυνατή σκηνή ανάμεσα στον Σταλόνε και τον Γουέδερς (Απόλλο Κρηντ), κατά τη διάρκεια του αγώνα του Απόλλο με τον Ντράγκο, στην οποία οι δύο ηθοποιοί βγάζουν αρκετό πάθος, παίζοντας με τα μάτια κυρίως, αλλά γενικά το Ρόκυ 4 είναι στεγνό από συναίσθημα και καλό γράψιμο. Κορυφαία στιγμή, ο νικητήριος λόγος του Ρόκυ μπροστά σε ένα όρθιο κοινό Ρώσων που φωνάζουν ρυθμικά το όνομά του. Νομίζω ότι άνετα η σκηνή αυτή παίρνει τον τίτλο της πιο χαζής και πιο ντροπιαστικής σκηνής ολόκληρου του franchise, κατατάσσοντας και το Ρόκυ 4, μέσα στις ταινίες απροκάλυπτης προπαγάνδας της κυβέρνησης Ρήγκαν, πρόεδρο με τον οποίο ο Σταλόνε είχε πολύ καλή σχέση.
Τα φιλμ του Ρόκυ, ξεχείλιζαν από πάθος και συναισθήματα, όπως ο ίδιος ο πρωταγωνιστής τους και είχαν χαρακτήρες αληθινούς μέσα τους. Στον τέταρτο Ρόκυ, είναι όλα τόσο αναληθή και τα πρόσωπα τόσο ξύλινα, που χάνεται η μαγεία των προηγούμενων ταινιών. Ο Ρόκυ δε μας γοήτευσε ποτέ γιατί ήταν ανίκητος, γιατί ήταν εξαιρετικός πυγμάχος με στιλ και τεχνική, ούτε γιατί εκπροσωπούσε τα αμερικανικά κυβερνητικά ιδεώδη. Μας γοήτευσε γιατί ήταν ένας "αληθινός" κινηματογραφικός ήρωας ,που δεν πάλευε για να κερδίσει αλλά για να αποδείξει ότι υπάρχει και να ξεχωρίσει από τη μιζέρια που μας θέλει κολλημένους στον πάτο. Ο κινηματογραφικός πάτος του αγαπημένου μου "ήρωα", είναι δυστυχώς εδώ. Ξέρω ότι πολύ θα διαφωνήσουν, οπότε ας ξεκαθαρίσω κάτι. Σαν ροή, το φιλμ δεν είναι βαρετό, όπως είναι ίσως το Ρόκυ 5 και παρά τις υπερβολές του, βλέπεται ευχάριστα. Όμως, το Ρόκυ 4 είναι πολύ μακρυά από την "καρδιά" ολόκληρης της κινηματογραφικής διαδρομής του διασημότερου πυγμάχου που γνώρισε η μεγάλη οθόνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου