Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας, Κόμικ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Η Γη δέχεται την επίθεση τριών κακοποιών από τον πλανήτη Κρύπτον, οι οποίοι είχαν φυλακιστεί από τον πατέρα του Σούπερμαν, Τζορ Ελ. Ο Σούπερμαν πρέπει να αντιμετωπίσει τους τρεις κακοποιούς, οι οποίοι έχουν τη βοήθεια του Λεξ Λούθορ στην προσπάθειά τους να σκοτώσουν το Σούπερμαν και να κατακτήσουν τον πλανήτη. |
ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ Νο 2
Σκηνοθεσία:Richard Lester Σενάριο:Mario Puzo,David Newman, Leslie Newman Παίζουν:Christopher Reeve, Gene Hackman,Margot Kidder |
ΑΠΟΨΗ: Αφιερώνοντας μεγάλο μέρος της πρώτης ταινίας στην καταγωγή του Σούπερμαν και τα χρόνια πριν φορέσει τη στολή, ο Ρίτσαρντ Ντόνερ, αφού έδωσε το καλύτερο μέχρι σήμερα origin σε ταινία με σούπερ ήρωα, γύριζε παράλληλα το δεύτερο μέρος, θέλοντας να δώσει περισσότερο βάρος στην περιπέτεια και στην αναζήτηση της θέσης του ήρωα στον κόσμο μας. Η σύγκρουση όμως με τους παραγωγούς, οι οποίοι ήθελαν μια περισσότερο campy διάθεση, τον βρίσκει ηττημένο και απολυμένο, έχοντας ολοκληρώσει μάλιστα το 75% του δεύτερου φιλμ. Κάπου εκεί έρχεται ο Ρίτσαρντ Λέστερ να ολοκληρώσει το φιλμ, κάνοντας τα χατίρια των παραγωγών, και το αποτέλεσμα είναι αυτό που όλοι γνωρίζουμε μέχρι σήμερα ως Superman II.
Μια σύγχυση νιώθω πλέον, για τον δεύτερο Σούπερμαν. Παραμένει διασκεδαστικός αλλά μπορείς να διακρίνεις (όχι εύκολα, είναι η αλήθεια κι αυτό είναι μεγάλο κατόρθωμα των μοντέρ) μια μικρή απώλεια συνοχής και διαφορετικής οπτικής της ιστορίας, προφανώς λόγω της διαφορετικής άποψης των δύο σκηνοθετών. Πολλά πράγματα αναφέρονται και μετά ξεχνιούνται ενώ αρκετά δεν εξηγούνται ποτέ. Χαρακτηριστικά αναφέρω τη σκηνή που ο Κλαρκ επιστρέφει στο Οχυρό ανακτώντας τις δυνάμεις του από ένα πράσινο κρύσταλλο, που ποτέ δεν καταλαβαίνουμε πως λειτουργεί ενώ επίσης υπάρχει η απλούστευση του τελευταίου φιλιού του Κλαρκ στη Λόις, το οποίο επιδρά μαγικά επάνω της, κάνοντας να ξεχάσει τη διπλή ταυτότητα του Κλαρκ. Αυτά και αρκετά άλλα (οι δυνάμεις τηλεκίνησης των κακών, η κραυγή: "Πατέρα!" του Κλαρκ όταν επιστρέφει στο Οχυρό, το περίφημο S που βγάζει από το σήμα του ο Σούπερμαν και τυλίγει τον Νον κλπ) διορθώνονται στην εκδοχή του Ρίτσαρντ Ντόνερ, που είδε το φως 26 χρόνια μετά, η οποία όμως, όπως είχα γράψει πριν λίγο καιρό, δεν μπορεί να παρακολουθηθεί σαν μια κινηματογραφική ταινία αλλά σαν δείγμα του πως θα ήταν ο δεύτερος Σούπερμαν αν ο Ντόνερ δεν είχε απολυθεί.
Ωστόσο, εδώ έχουμε την εκδοχή του Λέστερ (ή πιο σωστά τις δύο εκδοχές μαζί) οπότε σε αυτή θα παραμείνουμε. Τα θετικά της εκδοχής αυτής δεν είναι λίγα, απλώς επισκιάζονται από τη διάθεση του Λέστερ για περισσότερο χιούμορ. Η κορυφαία σκηνή του φιλμ με τη μάχη των τριών υπεράνθρωπων κακών με το Σούπερμαν στη Μητρόπολη, παραμένει μέχρι σήμερα κλασική. Υπάρχουν όμως οι σκηνές σλάπστικ κωμωδίας, πινελιές του Λέστερ, που, στο συγκεκριμένο σημείο, προσωπικά με εκνευρίζουν παρότι δεν μπορούν να καταστρέψουν τα όσα συμβαίνουν στην κεντρική σκηνή. Αν πραγματικά υπάρχει κάτι που με εκνευρίζει, τόσο στο Superman II όσο και στο Superman III, είναι η τάση του Λέστερ για κωμωδία. Σαφώς χρειάζεται ανάλαφρες σκηνές ένα φιλμ τέτοιας θεματικής (μιλάμε για το 1980, μην το ξεχνάτε) όμως ο Λέστερ επιθυμεί να διακωμωδήσει τα πάντα κάτι που συνέβη στο τρίτο μέρος, στο οποίο δε μοιράστηκε τη σκηνοθετική καρέκλα με τον Ντόνερ.
Απ' την άλλη έχουμε την χημεία Κίντερ-Ριβ να σώζει κάπως την κατάσταση στην όχι ιδιαίτερα προσεγμένη σεναριακά απεικόνιση του έρωτα της Λόις με τον Σούπερμαν-Κλαρκ και να λειτουργεί θετικά ακόμα και και στις χιουμοριστικές σκηνές. Η Κίντερ είναι μια αρκετά γήινη Λόις αλλά ενώ θεωρητικά είναι μια έξυπνη γυναίκα [η Λόις], το σενάριο δεν την βοηθά στο να παρουσιαστεί σαν τέτοια, κάτι που διορθώνεται με μικρές κινήσεις στην εκδοχή του Ντόνερ.
Ο Κρίστοφερ Ριβ ήταν, είναι και θα είναι η απόλυτη ενσάρκωση του Σούπερμαν και του αντιήρωα, Κεντ. Ο καμπούρης, ατζαμής, συνεσταλμένος Κλαρκ Κεντ, δεν βγάζει απλώς το γυαλί του για να μεταμορφωθεί αλλά αλλάζει όλη τη στάση του σώματός του, τέχνασμα για το οποίο πρέπει να δοθούν συγχαρητήρια σε όποιον το σκέφτηκε αλλά και στον Ριβ για τον τρόπο που το εκτέλεσε. Το μοναδικό πράγμα που γίνεται καλύτερο στην πορεία των ταινιών του Σούπερμαν, είναι η ερμηνεία του Κρίστοφερ Ριβ. Χωρίς υπερβολή, παρά τα ξεπερασμένα πια εφέ της εποχής, ακόμα και σήμερα, ο Ριβ σε κάνει να πιστέψεις ότι μπορεί να πετάξει.
Στο αντίπαλο στρατόπεδο έχουμε τον πολύ καλό Τζην Χάκμαν αλλά την παράσταση κλέβει ο Ζοντ και η παρέα του. Μπορεί ο Ζοντ του Τέρενς Σταμπ να μειονεκτεί σωματικά μπροστά στον Σούπερμαν του Ριβ, όμως η ερμηνεία του εξαλείφει τη διαφορά, ενώ η ατάκα "Γονάτισε μπροστά στο Ζοντ", παραμένει μέχρι σήμερα αγαπημένη για τους απανταχού geeks.
Αυτό που λείπει από το συγκεκριμένο φιλμ, είναι η αίσθηση του επικού που υπήρχε στην πρώτη ταινία. Λείπει η σοβαρότερη ενασχόληση με τον ψυχισμό του ήρωα, πράγμα που απαιτείται από την εξέλιξη της ιστορίας. Απουσιάζει επίσης κάθε διάθεση των σεναριογράφων να εξηγήσουν ορισμένα πράγματα ενώ οι απαντήσεις που δίνονται αλλού, είναι πρόχειρες. Αυτό που δεν λείπει, είναι το χιούμορ, το οποίο υπάρχει σε υπερβολικές δόσεις όπως ανέφερα και πιο πάνω. Είμαι σίγουρος ότι οι φανατικοί φίλοι του ήρωα θα ήθελαν να φωνάξουν με μια φωνή στον Ρίτσαρντ Λέστερ : "Kneel before Donner!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου