Ο ΜΠΑΤΣΟΣ ΤΟΥ ΜΠΕΒΕΡΛΙ ΧΙΛΣ:
ΑΞΕΛ ΦΟΛΙ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Έντι Μέρφι επιστρέφει στον ρόλο του Άξελ Φόλεϊ, τον ρόλο που τον έκανε μεγάλο κινηματογραφικό αστέρα στη δεκαετία του 1980. Σαράντα χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση και τριάντα χρόνια μετά την τελευταία εμφάνιση του Φόλεϊ στους κινηματογράφους, ο Μέρφι μοιάζει αγέραστος και σε μεγάλη φόρμα.
Ο Φόλεϊ βρίσκεται στο Ντιτρόϊτ και συνεχίζει να τακτοποιεί υποθέσεις με τον δικό του τρόπο. Ένα τηλεφώνημα από τον παλιό του φίλο, Μπίλι Ρόουζγουντ, θα φέρει τον Άξελ πίσω στο Μπέβερλι Χιλς για μια ακόμα φορά. Η κόρη του Άξελ, η οποία είναι πια αξιόλογη δικηγόρος, βρίσκεται μπλεγμένη σε μια υπόθεση δολοφονίας αστυνομικού, που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή της. Κακοποιοί και διεφθαρμένοι αστυνομικοί γίνονται ένα σε αυτή την υπόθεση και ο Άξελ Φόλεϊ καλείται να τη διαλευκάνει με τη δίκη του μέθοδο.
Λίγες ελπίδες είχα να δω κάτι καλό σε αυτή την τρίτη συνέχεια του Beverly Hills Cop αλλά τα πρώτα λεπτά της ταινίας κατάφεραν να με κερδίσουν και να με κάνουν να αφεθώ στην ιστορία που είχε να διηγηθεί. Μια ιστορία που δεν έχει να πει κάτι ιδιαίτερο αλλά που διατηρώντας μια φρέσκια ματιά σε βάζει σε κλίμα αστυνομικής περιπέτειας της δεκαετίας του '80, που ταιριάζει απόλυτα στην ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή.
Ο Μαρκ Μαλόϊ, στην πρώτη μεγάλου μήκους σκηνοθετική του απόπειρα, "παίζει" έξυπνα. Δημιουργεί χαμό στην οθόνη με φυσικά μέσα και με ελάχιστη χρησιμοποιήση CGI, όπως "το έκαναν παλιά". Δεν είναι τα κυνηγητά ιδιαιτέρως θεαματικά αλλά είναι απολύτως πιστευτά και αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία εδώ. Αυτό που καταλαβαίνει καλά ο Μαλόι είναι ότι ο κινητήριος μοχλός της ταινίας του είναι ο Έντι Μέρφι. Αν ο Μέρφι είναι σε κέ(ρ)φι, τότε λίγα πράγματα μπορούν να πάνε στραβά. Εδώ λοιπόν ο Μέρφι φαίνεται να νιώθει άνετα και να μπαίνει ξανά σε ρυθμούς Άξελ Φόλεϊ, κάτι που νομίζω ότι το κερδίζει με τον τρόπο του και ο σκηνοθέτης.
Καταλαβαίνεις πόσο πάνω στον Μέρφι είναι η ταινία αν αρχίσεις να εξετάζεις όσα υπάρχουν γύρω από αυτόν. Το σενάριο είναι πολύ τυπικό και ακολουθεί τους κανόνες του είδους, τοποθετώντας στο κέντρο της αφήγησης μια ιστορία αστυνομικής διαφθοράς, που από πολύ νωρίς σε αφήνει να γνωρίζεις τους καλούς και τους κακούς. Το ίδιο συμβαίνει και με τους χαρακτήρες. Ξέρεις αμέσως με το που τον βλέπεις στην οθόνη ποιος θα είναι ο κακός, διεφθαρμένος μπάτσος και γνωρίζεις την εξέλιξη και τη συμμετοχή που θα έχει στην ιστορία κάθε χαρακτήρας, είτε ανήκει στους παλιούς γνώριμους της σειράς είτε στους νεοεισελθόντες, όπως ο Τζόσεφ Γκόρντον Λέβιτ, η Τέιλορ Πέιτζ και ο Κέβιν Μπέικον.
Παρά την πολύ στάνταρ απόδοση των περισσότερων ηθοποιών και παρά το χιλιοειπωμένο σενάριο, η ταινία δουλεύει πολύ καλά. Η όλη διάθεση του Μέρφι, οι φαρμακερές ατάκες του αλλά και η έξυπνη σκηνοθεσία του Μαλόι, που φροντίζει να δώσει χώρο στον πρωταγωνιστή του αλλά και να διατηρήσει τη φόρμα που ακολουθούσε η πρώτη ταινία, κατανοώντας ότι ο Φόλεϊ είναι προϊόν της δεκαετίας του ΄80 και σε αυτή τη φόρμα ταινίας θα δουλέψει καλύτερα, καταφέρνουν να βγάλουν ένα τελικό αποτέλεσμα συμπαθέστατο και αρκετά διασκεδαστικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου