Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΠΙΘΗΚΩΝ:
Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Περίπου ένα χρόνο μετά το ξεκίνημα του μπλογκ, ασχολήθηκα με την αρχική σειρά ταινιών του Πλανήτη Των Πιθήκων. Αρκετές από αυτές, όπως σίγουρα την πρώτη, τις είχα παρακολουθήσει σε ανύποπτο χρόνο σε κάποια τηλεοπτική προβολή αλλά δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία. Μου προκάλεσε λοιπόν ιδιαίτερη έκπληξη όταν χρόνια μετά τις παρακολούθησα και τις ανακάλυψα ξανά, βλέποντας μια σειρά ταινιών που είχε πράγματα να πει και το έκανε με αρκετά καλές ταινίες (εξαιρώ το Battle For The Planet Of The Apes), διαφορετικού ύφους η κάθε μία. Κάπως έτσι λοιπόν αγάπησα αυτή τη σειρά ταινιών ενώ με το πρίκουελ του 2011 και τη νέα τριλογία, αυτή η αγάπη και η εκτίμηση προς τους "Πιθήκους" έγινε ακόμα πιο δυνατή.
Ανακάλυψα όμως πριν μερικές ημέρες ότι από τα κείμενα για τον Πλανήτη Των Πιθήκων έλειπε αυτό για το War For The Planet Of The Apes, το οποίο παρότι είχα παρακολουθήσει όταν κυκλοφόρησε, για κάποιον λόγο δεν γράφτηκε ποτέ κάτι για αυτό. Με αφορμή την κυκλοφορία της νέας ταινίας του Πλανήτη Των Πιθήκων, παρακολούθησα ξανά το War και ήρθε η ώρα να γράψουμε λίγα πράγματα για το εξαιρετικό κλείσιμο αυτής της τριλογίας.
Δύο χρόνια μετά τα γεγονότα του Dawn Of The Planet Of The Apes, η στρατιωτική ομάδα "Άλφα-Ωμέγα" αναζητά την αποικία των πιθήκων του Σίζαρ, με τη βοήθεια πιθήκων που επιθυμούν την αποκαθήλωση του Σίζαρ. Οι άνθρωποι βρίσκουν το μέρος αλλά οι πίθηκοι τους συλλαμβάνουν. Ο Σίζαρ για να δείξει τις προθέσεις του, αφήνει ελεύθερους τους στρατιώτες ελπίζοντας η άλλη πλευρά να λάβει το μήνυμα και να αφήσει τους πίθηκους να συνεχίσουν να ζουν ειρηνικά στο μέρος που έχουν διαλέξει. Οι "Άλφα-Ωμέγα" όμως επιστρέφουν και ο Συνταγματάρχης τους θα σκοτώσει τον μεγάλο γιο και τη σύντροφο του Σίζαρ, πιστεύοντας λανθασμένα ότι σκότωσε τον αρχηγό. Από εκεί ξεκινά μια πορεία εκδίκησης για τον Σίζαρ αλλά και ένας ακόμα δρόμος προς την απελευθέρωση των τελευταίων σκλαβωμένων πιθήκων.
Το τέλος της τριλογίας βρίσκει ξανά τον Ματ Ριβς στο τιμόνι και μας παραδίδει την πιο εσωτερική ταινία της σειράς. Φυσικά υπάρχει δράση και φυσικά υπάρχουν για άλλη μια φορά απίθανα ψηφιακά εφέ αλλά όλη η ταινία κινείται γύρω από την εσωτερική σύγκρουση του Σίζαρ παρότι ως κινητήριος μοχλός της δράσης χρησιμοποιείται η σύγκρουση με τον Συνταγματάρχη. Εδώ ο Ριβς δίνει ακόμα περισσότερη ανθρωπιά στους πιθήκους του και με το σενάριο τον Μαρκ Μπόμπακ και Ρικ Τζαφά φροντίζει να βάλει στην ταινία του όλα αυτά τα στοιχεία που διακρίνουν και τις προηγούμενες ταινίες της σειράς. Υπάρχουν λοιπόν κι εδώ ξεκάθαρα τα μηνύματα για τις φυλετικές διαφορές, την ισότητα, την σκλαβιά, τον πόλεμο, την προσφυγιά και την απώλεια, όπως τη ζει ο Σίζαρ αλλά και ο Συνταγματάρχης, ενώ υπάρχουν και ξεκάθαρες θρησκευτικές παραβολές.
Βλέποντας ξανά την ταινία, θεωρώ ότι έπρεπε με κάποιο τρόπο να εκτιμηθεί έμπρακτα η ερμηνεία του Άντι Σέρκις ως Σίζαρ. Ο Σέρκις εδώ είναι εκπληκτικός, ακόμα πιο επιβλητικός από τις προηγούμενες δύο ταινίες ενώ η εσωτερικότητα που αναδίδει δεν έχει προηγούμενο. Το βλέμμα του και οι εκφράσεις που συλλαμβάνει η τεχνολογία "motion capture" είναι ανατριχιαστικά σε πολλά σημεία της ταινίας. Μέσα από τα μάτια του ζεις την κάθε στιγμή. Από τη στιγμή που αγκαλιάζει με στοργή το γιο που σε λίγο θα χάσει, μέχρι το τελευταίο ήρεμο βλέμμα του στο φινάλε, ο Σέρκις δίνει εδώ μια τεράστια ερμηνεία.
Ο Γούντι Χάρελσον είναι αυτός που στέκεται απέναντι στον Σίζαρ του Σέρκις και με τον δικό του τρόπο και αυτός ανεβάζει το ερμηνευτικό επίπεδο της ταινίας ακόμα παραπάνω. Ένας άνθρωπος που η απώλεια τον οδήγησε στο μίσος και στη δίψα για εκδίκηση, δεν σταματά πουθενά και φαίνεται να έχει χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς. Αυτό που φαίνεται να τρελαίνει ακόμα περισσότερο τον Συνταγματάρχη και να οδηγεί την ερμηνεία του Χάρελσον είναι η ανθρωπιά που βλέπει να υπάρχει μέσα στον Σίζαρ.
Η επιλογή που γίνεται με τη δεύτερη ταινία της νέας τριλογίας και την έλευση του Ματ Ριβς στη σκηνοθεσία φάνηκε να ταιριάζει ιδιαίτερα με τη μυθολογία των Πιθήκων και την ιστορία που έπρεπε να ειπωθεί. Ο Ριβς, ο οποίος είναι χωρίς αμφιβολία ιδανικός σκηνοθέτης για τα "σκεπτόμενα" μπλοκμπάστερ, όπως στην προηγούμενη ταινία έτσι κι εδώ, διατηρεί μια πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα τόσο με τη φωτογραφία του Μάικλ Σέρεσιν, όσο και με την σκιαγράφηση των χαρακτήρων και των καταστάσεων που τους περιβάλλουν. Παντού υπάρχει μια υπόγεια ένταση, η οποία μεταδίδεται στο θεατή ακόμα πιο έντονα με τη μουσική του Μάικλ Τζιακίνο.
Σήμερα που γράφεται αυτό το κείμενο, η σειρά ταινιών του Πλανήτη Των Πιθήκων μετράει πλέον δέκα ταινίες. Η αρχική κλασική ταινία του 1968 είχε τέσσερις συνέχειες, ενώ το 2001 ο Τιμ Μπάρτον έδωσε τη δική του εκδοχή, διασκευάζοντας την αρχική ιδέα. Το 2011 όπως είπαμε ήρθαν τα επίσημα πρίκουελ της ταινίας του 1968, τα οποία ολοκληρώθηκαν υπέροχα με το War Of The Planet Of The Apes. Λίγες ημέρες πριν κυκλοφόρησε το Kingdom Of The Planet Of The Apes, το οποίο μας μεταφέρει αρκετά χρόνια μετά το θάνατο του Σίζαρ και ασχολείται με νέους χαρακτήρες πια. Κατά πάσα πιθανότητα θα έχουμε μια ακόμα τριλογία, η οποία δεν είμαι σίγουρος ότι θα δουλέψει στο ίδιο υψηλό επίπεδο με την τελευταία καθώς το franchise ανήκει πια στην παντοκρατορία της Disney και νομίζω ότι οι περισσότεροι εκεί έξω καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό.
Ο Σίζαρ, του Άντι Σέρκις, ολοκλήρωσε ιδανικά το κινηματογραφικό του ταξίδι πίσω στο 2017, χαρίζοντας μας έναν ιδιαίτερο κινηματογραφικό ήρωα. Έναν πίθηκο που στην ιστορία του μπορεί ο καθένας να διακρίνει στιγμές της ανθρώπινης ιστορίας. Μπορείς να δεις την ιστορία του Σίζαρ σαν την απόλυτη αλληγορία πάνω στις φυλετικές και στις κοινωνικές διακρίσεις αλλά μπορείς να τη δεις και σαν μια ιδιαιτέρως ευφυή ιστορία επιστημονικής φαντασίας, που αξιοποίησε στο έπακρο της τεχνολογικές δυνατότητες του σήμερα, μην ξεχνώντας να αφηγηθεί μια ιστορία, που στον πυρήνα της κλείνει ένα πανανθρώπινο μήνυμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου