Planet Of The Apes 1968-1973 - Η Κλασική Πενταλογία

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

Η νέα ταινία του Πλανήτη των Πιθήκων, Dawn Of The Planet Of The Apes, κάνει πρεμιέρα αύριο στη χώρα μας και είναι από τις λίγες φορές, που κοινό και κριτικοί μοιάζουν να συμφωνούν στις απόψεις τους, μιλώντας για μια πάρα πολύ καλή ταινία, ψυχαγωγική μα και σκεπτόμενη. Όλες τις προηγούμενες μέρες, εδώ στο Δες και Πες, ασχοληθήκαμε με την κλασική cult πενταλογία του Πλανήτη των Πιθήκων. Σήμερα λοιπόν, συγκεντρώσαμε όλες τις ταινίες σε μία ανάρτηση και σας δίνουμε την ευκαιρία να ρίξετε μια ολοκληρωμένη ματιά στην άποψή μας. Τις επόμενες ημέρες θα ασχοληθούμε με τον Πλανήτη Των Πιθήκων του 2001, του Τιμ Μπάρτον αλλά και με το Rise Of The Planet Of The Apes, καθώς και με το Dawn Of The Planet Of The Apes.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΗΡΘΕ
ΑΠ' ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Σκηνοθεσία:Franklin J. Schaffner
Σενάριο:Michael Wilson,Rod Serling
Παίζουν:Charlton Heston,
Roddy McDowall,Kim Hunter

Planet Of The Apes (1968)

ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένα διαστημόπλοιο της ΝΑΣΑ, προσγειώνεται σε έναν μακρινό πλανήτη και το πλήρωμά του ανακαλύπτει πως ο πλανήτης κυβερνάται από υψηλής νοημοσύνης πιθήκους.

ΑΠΟΨΗ: Βλέποντας τον Πλανήτη των Πιθήκων σήμερα, σκέφτεσαι πόσο εύκολα μπορούσε αυτό το φιλμ να ξεφύγει και να γίνει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας δεύτερης διαλογής, την οποία κανείς δε θα έπαιρνε στα σοβαρά. Αντ' αυτού, έγινε όχι μόνο μια εξαιρετική, κλασική πλέον, ταινία επιστημονικής φαντασίας αλλά και η "μάνα" των μεγάλων franchises, προάγγελος των μπλόκμπαστερ και η πιο έξυπνη παραβολή πάνω στη φύση του ανθρώπου και την επιθυμία του για κυριαρχία.

  Βρισκόμαστε στο 1968 και ο Arthur P. Jacobs, ο οποίος έχει τα δικαιώματα του μυθιστορήματος του Γάλλου συγγραφέα Pierre Boulle, La planète des singes (1963), παίρνει το πράσινο φως από την 20th Century Fox, να προχωρήσει στην παραγωγή της ταινίας, μετά από αρκετές ενστάσεις, καθώς λίγοι πίστεψαν στη δυναμική της ιστορίας του βιβλίου. Από εκεί και έπειτα, μπαίνουν τα σωστά άτομα στις σωστές θέσεις, όπως φαίνεται από το τελικό αποτέλεσμα και το φιλμ αποκτά σάρκα και οστά.

  Ο Φράνκλιν Σέιφνερ, πρωτοπόρος σκηνοθέτης της Αμερικανικής τηλεόρασης, δίνει τον δικό του τόνο στο φιλμ, χρησιμοποιώντας τεχνικές κίνησης της κάμερας πρωτοποριακές για την εποχή ενώ απ' την άλλη καταφέρνει να διατηρήσει την ισορροπία δράσης και ανάπτυξης χαρακτήρων σε πολύ καλά επίπεδα και θεωρώ ότι το δεύτερο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειάς, καθώς πέρα του Τσάρλτον Ίστον, οι υπόλοιποι χαρακτήρες ήταν πίθηκοι. Μιλάμε για το 1968, οπότε καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο ήταν να κάνεις το κοινό να δει έναν ηθοποιό με στολή και μακιγιάζ πιθήκου, σαν αληθινό χαρακτήρα. Σε αυτή την πρόκληση συνέβαλλε το makeup του John Chambers, με την εκπληκτική δουλειά στα πρόσωπα των πιθήκων και τη λεπτομέρεια στα χαρακτηριστικά του καθενός. 

  Οι ηθοποιοί απ' την άλλη, προσπαθούν με όλο τους το κορμί να αποδώσουν κινήσεις πιθήκων και ειδικά οι McDowall και Hunter, τα πάνε περίφημα σε αυτόν τον τομέα, ερμηνεύοντας τον Κορνήλιους και τη Δρ Ζήρα, αντίστοιχα, ενώ εμβληματική είναι η μορφή του Dr Zaius, του αριστοκρατικού Ουρακοτάγκου, αρχηγού της φυλής, ο οποίος ερμηνεύεται από τον Maurice Evans.

  Ο Πλανήτης Των Πιθήκων, μπορεί να αρίστευσε σε όλες αυτές τις τεχνικές λεπτομέρειες, όμως ο λόγος που έγραψε κινηματογραφική ιστορία δεν ήταν μόνο αυτός. Το πανέξυπνο σενάριο των Serling και Wilson, πάντα βασισμένο στην πρωτότυπη νουβέλα του Boulle, με την πλήρη αντιστροφή των ρόλων και τον άνθρωπο έρμαιο στα χέρια των ζώων, τα οποία των απαξιώνουν πλήρως, θεωρώντας τον πλάσμα ανίκανο να διατηρήσει ισορροπία στη φύση αλλά και ανάξιο οποιουδήποτε σεβασμού, νομίζω ότι χαροποιεί εκατομμύρια φιλόζωους σε όλο τον πλανήτη. Σε όλο αυτό προσπαθεί να αντισταθεί ο ήρωας του Τσάρλτον Ίστον, όχι και ο πιο φιλάνθρωπος τύπος αλλά ούτε και ο τύπος που δέχεται να τον εξουσιάζουν "μαϊμούδες", γι αυτό μάχεται μέχρι τέλους να αποδείξει στους πιθήκους, ότι είναι κατώτερο είδος και κάπως έτσι θα οδηγηθούμε σε ένα από τα εκπληκτικότερα φινάλε όλων των εποχών, το οποίο σκέφτηκε ο Wilson. Απαισιόδοξο για την ανθρωπότητα, όμως δε νομίζω ότι είναι λίγοι αυτοί που θα κουνήσουν το κεφάλι τους μπρος πίσω, συμφωνώντας με την τελευταία, ιστορική πλέον, ατάκα του Ίστον : You Maniacs! You blew it up! Ah, damn you! God damn you all to hell!

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ
ΤΩΝ ΠΙΘΗΚΩΝ
Σκηνοθεσία:Ted Post
Σενάριο:Paul Dehn,
Mort Abrahams
Παίζουν:James Franciscus,
Kim Hunter,Maurice Evans

Beneath The Planet Of The Apes (1970)

ΥΠΟΘΕΣΗ: Μια νέα αποστολή της ΝΑΣΑ προσγειώνεται στον πλανήτη των πιθήκων, αναζητώντας τους επιζώντες της προηγούμενης αποστολής. Λόγω ανώμαλης προσγείωσης, ο αστροναύτης Μπρεντ είναι ο μόνος που μένει ζωντανός και θα αρχίσει να ψάχνει τα μέλη της προηγούμενης αποστολής, ανακαλύπτοντας κι αυτός με τη σειρά του, ότι ο πλανήτης κατοικείται από πρωτόγονους ανθρώπους και εξαιρετικά υψηλής νοημοσύνης πιθήκους. Ο Μπρεντ όμως θα ανακαλύψει και μια φυλή τηλεπαθητικών ανθρώπων, που κατοικούν σε υπόγειες στοές.

ΑΠΟΨΗ: Οι υπεύθυνοι της 20th Century, δεν είχαν φανταστεί ποτέ την επιτυχία του Πλανήτη των Πιθήκων και ως εκ τούτου δεν είχαν σχεδιάσει ένα σίκουελ της ταινίας. Η απήχηση του φιλμ όμως ήταν τεράστια κι έτσι δύο χρόνια μετά, οι πίθηκοι επανέρχονται στο σινεμά, για ένα δεύτερο μέρος (και τελευταίο, σύμφωνα με τα τότε πλάνα της παραγωγού εταιρείας, που όμως πάλι έπεσε έξω).

  Το μπάτζετ του δεύτερου φιλμ ήταν το μισό από αυτό του πρώτου, κάτι όμως που είναι διακριτό μόνο στις μάσκες που φορούν οι περισσότεροι κομπάρσοι πίθηκοι πλέον, αντί του makeup, το οποίο χρησιμοποιήθηκε παραπάνω στην πρώτη ταινία και κόστισε πανάκριβα στους παραγωγούς. Η επιστράτευση του Ted Post στη σκηνοθεσία έγινε γι αυτόν ακριβώς τον λόγο. Ο Post λόγω της δουλειάς του στην τηλεόραση, ήξερε να χειρίζεται με μεγαλύτερη επιτυχία τα χαμηλά μπάτζετ κι εδώ το αποδεικνύει. 

  Γενικά, δεν μπορείς να χρεώσεις μειονεκτήματα του φιλμ σε δύο ανθρώπους. Ο ένας είναι ο Post, που όσο μπορεί διατηρεί ένα αξιόλογο ρυθμό, ενώ ο δεύτερος είναι ο James Franciscus, ο πρωταγωνιστής. Από τον Franciscus ζητήθηκε να γίνει Ίστον στη θέση του Ίστον αλλά δεν ήταν εύκολο. Το εκτόπισμα του Ίστον ήταν τότε τεράστιο αλλά παρ' όλ' αυτά ο Franciscus στέκεται αξιοπρεπέστατα. 

  Το μεγάλο μειονέκτημα του φιλμ είναι το σενάριό του. Θέλει να περάσει κάποια αντιμιλιταριστικά και αντιπολεμικά μηνύματα (βλέπε Βιετνάμ) αλλά γίνονται όλα με λίγο σαχλό τρόπο. Οι τηλεπαθητικοί μοιάζουν πιο αστείοι από τους πιθήκους και αυτή η ιδέα της θεοποίησης της ατομικής βόμβας, δεν υποστηρίζεται κατάλληλα. Αποτέλεσμα είναι το σίκουελ του Πλανήτη των Πιθήκων να θυμίζει έντονα b-movie, κάτι που η πρώτη ταινία κατάφερε να αποφύγει. Και σε αυτό το φιλμ πάντως, ποντάρουν στο φινάλε οι δημιουργοί του, όχι κρατώντας κάποια φοβερή αποκάλυψη αλλά προσπαθώντας να δώσουν κι εδώ έναν απαισιόδοξο τόνο για το μέλλον της ανθρωπότητας, (SPOILER) βάζοντας ξανά ανθρώπινο χέρι να καταστρέψει τον πλανήτη(τέλος SPOILER).

  Μέτριο, όχι μόνο λόγω του αριστουργηματικού πρώτου φιλμ, αλλά και λόγω σοβαρών ατελειών, το δεύτερο φιλμ του Πλανήτη των Πιθήκων, έχει τη μοίρα των περισσότερων σίκουελ. Κατώτερα του πρωτότυπου.

ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ
ΠΛΑΝΗΤΗ ΤΩΝ ΠΙΘΗΚΩΝ
Σκηνοθεσία:Don Taylor
Σενάριο:Paul Dehn
Παίζουν:Roddy McDowall,
Kim Hunter,Bradford Dillman

Escape from the Planet of the Apes (1971)

ΥΠΟΘΕΣΗ: Τρεις χιμπατζήδες, ο Κορνήλιος, η Ζίρα και ο Μάιλο, την ώρα που ο πλανήτης τους καταστρέφεται, ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο,  με το διαστημόπλοιο που είχε φτάσει εκεί ο αστροναύτης Τέιλορ και βρίσκονται στη Γη του 1973. Η αντιμετώπιση των περισσότερων είναι θετική απέναντι στους φιλικούς επισκέπτες αλλά υπάρχει ένας άνθρωπος που τους θεωρεί απειλή, για το μέλλον της ανθρωπότητας και επιθυμεί το θάνατό τους.

ΑΠΟΨΗ: Μπορεί στην Επιστροφή Στον Πλανήτη Των Πιθήκων η Γη να καταστράφηκε, όμως αυτό δεν εμπόδισε την 20th Century να δημιουργήσει μια τρίτη πιθηκοταινία. Η ιδέα λοιπόν του σεναριογράφου Paul Dehn, ήταν να βάλει τους δύο πιο γνωστούς χιμπατζήδες, Κορνήλιο και Ζίρα, παρέα με έναν εφευρέτη χιμπατζή, τον Μάιλο, στο διαστημόπλοιο που πήγε τον Ίστον στον πλανήτη τους. Ο Μάιλο, χρησιμοποιείται μόνο για δικαιολογηθεί ο τρόπος που οι χιμπατζήδες μπόρεσαν να πιλοτάρουν το διαστημόπλοιο και η συμμετοχή του στην εξέλιξη της ταινίας τερματίζεται σύντομα. Ωστόσο, όπως καταλαβαίνετε, φαντάζομαι, είναι δύσκολο να δεχτείς ότι ακόμα κι ένας επιστήμονας-εφευρέτης μιας όχι εξελιγμένης τεχνολογικά κοινωνίας, μπόρεσε να επισκευάσει, να εφοδιάσει με καύσιμα και να πιλοτάρει ένα διαστημόπλοιο, οδηγώντας το 2000 χρόνια πίσω. Έχουμε λοιπόν ένα τεράστιο πρόβλημα, από τα πρώτα λεπτά του φιλμ, το οποίο όσο κι αν προσπαθήσεις, δεν μπορείς ούτε να το λύσεις, ούτε να το δικαιολογήσεις. Μπορείς μόνο να το παραβλέψεις.

  Αν μπορέσεις λοιπόν να παραβλέψεις αυτή τη σεναριακή διευκόλυνση και να την "καταπιείς" με κάποιο τρόπο, θα δεις ότι το υπόλοιπο φιλμ τα πάει αρκετά καλά. Οικολογικοί, κοινωνικοί και έμμεσοι θρησκευτικοί προβληματισμοί θέτονται στο θεατή ενώ υπάρχει και έντονη σατιρική διάθεση απέναντι στην μανία του καταναλωτισμού και την έκθεση στη δημοσιότητα. Θα σας ξενίσει λίγο το "χαζό" (goofy το λένε οι Αμερικάνοι) χιούμορ, ιδιαίτερα στις σκηνές του shoping και της διαμονής στο ξενοδοχείο, αλλά να θυμάστε ότι βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ΄70!

  Το παράξενο με την Απόδραση, είναι ότι ενώ εμφανίζεται γενικά ανάλαφρο σαν φιλμ, με αρκετό χιούμορ, όσο πλησιάζει προς το τέλος του, γίνεται αρκετά σκληρό και βίαιο. Η κλιμάκωση της δράσης είναι πολύ καλή , οδηγώντας μας στο σκοτεινό φινάλε, το οποίο, για πρώτη φορά στο franchise, αφήνει ανοιχτό το δρόμο για μία ακόμα συνέχεια.

  Η Απόδραση είναι ίσως το καλύτερο από τα σίκουελ του Πλανήτη Των Πιθήκων και το δικό μου αγαπημένο. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι ότι λειτουργεί παράλληλα σαν σίκουελ αλλά και σαν πρίκουελ και παρά τα μειονεκτήματά του (σεναριακές "ευκολίες", goofy χιούμορ, χαμηλό μπάτζετ, μορφή τηλεοπτικής παραγωγής), δίνει μια ενδιαφέρουσα εξήγηση σχετικά με το πως οι πίθηκοι κατέκτησαν τον πλανήτη (θέμα με το οποίο καταπιάνεται η αμέσως επόμενη ταινία της σειράς) και αυξάνει τη δυναμική της όσο η ώρα περνά.

  Ε, λοιπόν, πριν κλείσω, ξέρετε τι άλλο βρίσκω ενδιαφέρον στην Απόδραση από των Πλανήτη Των Πιθήκων; Την παράξενη μίξη στο μουσικό θέμα του Jerry Goldsmith, υπεύθυνο για την εξαιρετική μουσική της αρχικής ταινίας, ο οποίος χρησιμοποιεί κατά κάποιο τρόπο κομμάτια του original θέματος, μέσα στον funk ήχο της δεκαετίας του '70!

Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ
ΠΛΑΝΗΤΗ ΤΩΝ ΠΙΘΗΚΩΝ
Σκηνοθεσία:J. Lee Thompson
Σενάριο:Paul Dehn
Παίζουν:Roddy McDowall,Don Murray,
Ricardo Montalban

Conquest Of The Planet Of The Apes (1972)

ΥΠΟΘΕΣΗ: Είκοσι περίπου χρόνια μετά τα γεγονότα της Απόδρασης Από Τον Πλανήτη Των Πιθήκων, ο Σήζαρ, γιος των δύο εξελιγμένων πιθήκων, Κορνήλιου και Ζίρα, είναι ακόμα ζωντανός υπό την προστασία του Αρμάντο, ιδιοκτήτη τσίρκου, ο οποίος τον μεγάλωσε κρατώντας μυστική την ταυτότητά του. Οι πίθηκοι χρησιμοποιούνται πλέον σαν σκλάβοι από τους ανθρώπους και ο Σήζαρ είναι αυτός που θα τους καθοδηγήσει στην επανάσταση εναντίον των ανθρώπων.

ΑΠΟΨΗ: Η σκοτεινότερη στιγμή του franchise των πιθήκων, ήρθε το 1972, με τη σκηνοθετική καθοδήγηση μια παλιάς καραβάνας του Χόλιγουντ, του J. Lee Thompson. Μακρυά από το ανάλαφρο κλίμα του Escape From The Planet Of The Apes, η Κατάκτηση επιχειρεί να δείξει την εξέγερση των πιθήκων και την αρχή του τέλους της ανθρωπότητας.

  Το μέλλον παρουσιάζεται στείρο και άκρως καταθλιπτικό, με το σκηνικό του φουτουριστικού Λος Άντζελες να βοηθά στο όλο εγχείρημα, δίνοντας μια αίσθηση ηθικής και κοινωνικής παρακμής. Οι σκλάβοι κάνουν την εμφάνισή τους ξανά μετά από πολλά χρόνια, με τη μορφή των πιθήκων, ενώ δεν επιλέγεται τυχαία ο έγχρωμος υποστηρικτής τους (Χάρι Ρόουντς), με απώτερο σκοπό να βοηθήσει το φινάλε της ταινίας.

  Ο Σήζαρ παίρνει σάρκα και οστά μέσα από την καλύτερη ερμηνεία του McDowall σε αυτή τη σειρά ταινιών και είναι ίσως ο πιο επιβλητικός πίθηκος που συναντάμε στις πρώτες πέντε ταινίες. Μακρυά από τον, ήπιων τόνων, Κορνήλιο, τον οποίο ενσάρκωσε ο McDowall στα προηγούμενα φιλμ, ο Σήζαρ είναι ένας παθιασμένος ιδεαλιστής, που θα ξεσηκώσει το είδος του, δείχνοντας του τον τρόπο να σπάσει τα δεσμά του και να υψώσει ανάστημα απέναντι στην ηθικά νεκρή ανθρώπινη κοινωνία. Ο λόγος του Σήζαρ στο φινάλε της ταινίας, είναι ακόμα και σήμερα ανατριχιαστικός και πραγματικά εντυπωσιάζομαι που "χώρεσε" σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας του 1972.

  Υπεύθυνος για το σενάριο, είναι ξανά ο Paul Dehn, ο σεναριογράφος των τριών από τις πέντε πρώτες ταινίες (Επιστροφή, Απόδραση, Κατάκτηση) και αυτός που θα σκεφτεί την ιστορία της πέμπτης ταινίας (Μάχη Στον Πλανήτη Των Πιθήκων). Το σενάριο του Dehn, είναι βιαστικό σε μερικά σημεία: 1. Μια επιδημία αφάνισε τους σκύλους και τις γάτες του πλανήτη και οι άνθρωποι, αναζητώντας νέα κατοικίδια, στράφηκαν στους πιθήκους; Οκ... Είμαστε καλοπροαίρετοι άνθρωποι και το προσπερνάμε... 2.Δεν έχει μεσολαβήσει ούτε μία γενιά πιθήκων από τα γεγονότα της Απόδρασης αλλά η εξέλιξη της νοημοσύνης τους είναι ήδη τόσο μεγάλη, ώστε χρησιμοποιούνται ακόμα και σαν εργάτες και σερβιτόροι; ...Μάλιστα.... 3.Αν προσπεράσεις τα νούμερα 1 και 2, δεν είναι εύκολο να γίνει το ίδιο κι εδώ. Μπορεί λοιπόν να δεχτούμε, ότι με τα χρόνια και την σκληρή εκπαίδευση οι πίθηκοι έγιναν ένα είδος υπηρετών-σκλάβων, δε γίνεται όμως να δεχτούμε ότι σε μερικά βράδια ο Σήζαρ μπόρεσε να τους μάθει να ενεργούν οργανωμένα, να στήνουν ενέδρες και να χειρίζονται όπλα. Θεωρώ ότι αν ο Dehn είχε "απλώσει" το, καλογραμμένο σε γενικές γραμμές, σενάριο του σε μεγαλύτερη χρονική διάρκεια θα λειτουργούσε καλύτερα και θα προσέδιδε αληθοφάνεια, που πολλές στιγμές λείπει από το φιλμ.

 Όπως και η Απόδραση, έτσι και αυτό το φιλμ, φορτσάρει όσο πλησιάζει στο τέλος του. Γίνεται σκοτεινότερο, πιο βίαιο και πιο καυστικό. Παρά τα ελαττώματά του, με αναγκάζει να αναθεωρήσω την άποψη μου για το καλύτερο σίκουελ του franchise, τοποθετώντας το, αν όχι στην ίδια θέση με την Απόδραση, ίσως λίγο ψηλότερα, λόγω της πιο σκοτεινής και μελαγχολικής ή ,καλύτερα , καταθλιπτικής, φουτουριστικής οπτικής του.

ΜΑΧΗ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ
ΤΩΝ ΠΙΘΗΚΩΝ
Σκηνοθεσία:J. Lee Thompson
Σενάριο:John William Corrington,
Joyce Hooper Corrington, Paul Dehn(story)
Παίζουν:Roddy McDowall,
Claude Akins,Natalie Trundy

Battle For The Planet Of The Apes (1973)

ΥΠΟΘΕΣΗ: Μερικά χρόνια μετά την εξέγερση των πιθήκων, οι άνθρωποι είναι πλέον κατώτερο είδος και εργάζονται για τους πιθήκους, οι οποίοι έχουν ως ηγέτη τους τον Σήζαρ. Την διακυβέρνηση θέλει να αναλάβει ο γορίλας στρατηγός Άλντο, ο οποίος ετοιμάζει πραξικόπημα, ενώ υπάρχει μία ακόμα ομάδα ανθρώπων, που ζει στα χαλάσματα του Λος Άντζελες και ετοιμάζεται να επιτεθεί στον οικισμό των πιθήκων.

ΑΠΟΨΗ: Η χαριστική βολή για τις κινηματογραφικές ταινίες των πιθήκων, ήρθε με το φιλμ του 1973 και άφησε σε κώμα το franchise για σχεδόν 20 χρόνια, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να έχει τελειώσει αξιοπρεπέστατα με την προηγούμενη ταινία. Ευκαιρία όμως για μερικά δολάρια παραπάνω, τα οποία τα μεγάλα στούντιο ουδέποτε εμίσησαν.

  Η Μάχη, είναι με διαφορά το χειρότερο φιλμ της σειράς από πολλές απόψεις.  Άνευρο, ασύνδετο και κακογραμμένο, γεμάτο ανακρίβειες και χρονικές αναντιστοιχίες σε ότι έχει να κάνει με τα προηγούμενα φιλμ. Ο Paul Dehn, σεναριογράφος των τριών προηγούμενων ταινιών, δίνει την κεντρική ιδέα του φιλμ αλλά το ζεύγος σεναριογράφων Corrington, δεν μοιάζει να έχει ασχοληθεί με την ιστορία των πιθήκων και θέτει νέους κανόνες στο παιχνίδι, βάζοντας τον Νομοθέτη (Lawgiver-με τη μορφή του Τζον Χιούστον!) να μιλάει για ειρηνική συνύπαρξη πιθήκων και ανθρώπων. Να υπενθυμίσω απλώς, ότι ο Νομοθέτης είναι αυτός που αναφέρεται συνεχώς στην πρώτη ταινία και που έχει θέσει ως απαράβατο νόμο την υποδούλωση των ανθρώπων καθώς θεωρούνται επικίνδυνα όντα, με αυτοκαταστροφικές τάσεις! Φάουλ! Εδώ, δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι το οποίο μπορούμε να παραβλέψουμε, όπως κάναμε μα τα σεναριακά λάθη των δύο προηγούμενων φιλμ, γιατί όλη η ιδέα των ταινιών της σειράς, βασίζεται ακριβώς σε αυτό: Ο πίθηκος είναι πάνω από τον άνθρωπο, ο άνθρωπος είναι το χειρότερο ον του πλανήτη, πρέπει να εξαλειφθεί. Πέραν τούτου, δεν γίνεται ποτέ κατανοητό πόσα χρόνια έχουν περάσει από την εξέγερση των πιθήκων, η λογική όμως λέει ότι θα έπρεπε να έχουν περάσει δεκαετίες ολόκληρες, ούτως ώστε οι πίθηκοι να έχουν αναπτύξει τόσο υψηλή νοημοσύνη και να ζουν σε οργανωμένη κοινωνία και για να συμβεί αυτό, ο Σήζαρ θα έπρεπε να μας είχε χαιρετήσει προ πολλού μάλλον, όμως είναι ακόμα εκεί και δε μοιάζει καθόλου γερασμένος. Φτου, μη σε ματιάσω! Εσύ κι ο Πασχάλης!

  Τι άλλο να γράψω; Δεν ξέρω! Ανούσιο φιλμ, χωρίς καθόλου ενέργεια και κανένα σκοπό. Εκεί που αρχίζει, εκεί τελειώνει, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα ενδιάμεσα. Μηδενική προσφορά στην μυθολογία των Πιθήκων.

  Ένα σωρό ελαττώματα θα βρείτε σ' αυτό το φιλμ, που δεν έχω καμιά διάθεση να απαριθμήσω, γιατί ειλικρινά από τις πέντε ταινίες του franchise ήταν η μόνη που με κούρασε από το πρώτο δεκάλεπτο. Υπόθεση, χαρακτήρες, σκηνοθεσία, μοντάζ, όλα θυμίζουν πρόχειρη τηλεοπτική παραγωγή της δεκαετίας του '70 και όχι κινηματογραφική ταινία ενός κάποτε πρωτοποριακού και αρκετά ενδιαφέροντος franchise. Οι πίθηκοι πάντως συνέχισαν την πορεία τους στη μικρή οθόνη με μια τηλεοπτική σειρά που διήρκεσε ένα χρόνο και μια σειρά κινουμένων σχεδίων, πριν επανέλθουν στον κινηματογράφο το 2001, σε μια διαφορετική προσέγγιση της ιστορίας μέσα από τα μάτια του Τιμ Μπάρτον.