Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας, Περιπέτεια
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Τι άλλο να γράψω; Δεν ξέρω! Ανούσιο φιλμ, χωρίς καθόλου ενέργεια και κανένα σκοπό. Εκεί που αρχίζει, εκεί τελειώνει, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα ενδιάμεσα. Μηδενική προσφορά στην μυθολογία των Πιθήκων.
 |
ΜΑΧΗ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ
ΤΩΝ ΠΙΘΗΚΩΝ Σκηνοθεσία:J. Lee Thompson Σενάριο:John William Corrington, Joyce Hooper Corrington, Paul Dehn(story) Παίζουν:Roddy McDowall, Claude Akins,Natalie Trundy |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Μερικά χρόνια μετά την εξέγερση των πιθήκων, οι άνθρωποι είναι πλέον κατώτερο είδος και εργάζονται για τους πιθήκους, οι οποίοι έχουν ως ηγέτη τους τον Σήζαρ. Την διακυβέρνηση θέλει να αναλάβει ο γορίλας στρατηγός Άλντο, ο οποίος ετοιμάζει πραξικόπημα, ενώ υπάρχει μία ακόμα ομάδα ανθρώπων, που ζει στα χαλάσματα του Λος Άντζελες και ετοιμάζεται να επιτεθεί στον οικισμό των πιθήκων.
ΑΠΟΨΗ: Η χαριστική βολή για τις κινηματογραφικές ταινίες των πιθήκων, ήρθε με το φιλμ του 1973 και άφησε σε κώμα το franchise για σχεδόν 20 χρόνια, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να έχει τελειώσει αξιοπρεπέστατα με την προηγούμενη ταινία. Ευκαιρία όμως για μερικά δολάρια παραπάνω, τα οποία τα μεγάλα στούντιο ουδέποτε εμίσησαν.
Η Μάχη, είναι με διαφορά το χειρότερο φιλμ της σειράς από πολλές απόψεις. Άνευρο, ασύνδετο και κακογραμμένο, γεμάτο ανακρίβειες και χρονικές αναντιστοιχίες σε ότι έχει να κάνει με τα προηγούμενα φιλμ. Ο Paul Dehn, σεναριογράφος των τριών προηγούμενων ταινιών, δίνει την κεντρική ιδέα του φιλμ αλλά το ζεύγος σεναριογράφων Corrington, δεν μοιάζει να έχει ασχοληθεί με την ιστορία των πιθήκων και θέτει νέους κανόνες στο παιχνίδι, βάζοντας τον Νομοθέτη (Lawgiver-με τη μορφή του Τζον Χιούστον!) να μιλάει για ειρηνική συνύπαρξη πιθήκων και ανθρώπων. Να υπενθυμίσω απλώς, ότι ο Νομοθέτης είναι αυτός που αναφέρεται συνεχώς στην πρώτη ταινία και που έχει θέσει ως απαράβατο νόμο την υποδούλωση των ανθρώπων καθώς θεωρούνται επικίνδυνα όντα, με αυτοκαταστροφικές τάσεις! Φάουλ! Εδώ, δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι το οποίο μπορούμε να παραβλέψουμε, όπως κάναμε μα τα σεναριακά λάθη των δύο προηγούμενων φιλμ, γιατί όλη η ιδέα των ταινιών της σειράς, βασίζεται ακριβώς σε αυτό: Ο πίθηκος είναι πάνω από τον άνθρωπο, ο άνθρωπος είναι το χειρότερο ον του πλανήτη, πρέπει να εξαλειφθεί. Πέραν τούτου, δεν γίνεται ποτέ κατανοητό πόσα χρόνια έχουν περάσει από την εξέγερση των πιθήκων, η λογική όμως λέει ότι θα έπρεπε να έχουν περάσει δεκαετίες ολόκληρες, ούτως ώστε οι πίθηκοι να έχουν αναπτύξει τόσο υψηλή νοημοσύνη και να ζουν σε οργανωμένη κοινωνία και για να συμβεί αυτό, ο Σήζαρ θα έπρεπε να μας είχε χαιρετήσει προ πολλού μάλλον, όμως είναι ακόμα εκεί και δε μοιάζει καθόλου γερασμένος. Φτου, μη σε ματιάσω! Εσύ κι ο Πασχάλης!
Τι άλλο να γράψω; Δεν ξέρω! Ανούσιο φιλμ, χωρίς καθόλου ενέργεια και κανένα σκοπό. Εκεί που αρχίζει, εκεί τελειώνει, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα ενδιάμεσα. Μηδενική προσφορά στην μυθολογία των Πιθήκων.
Ένα σωρό ελαττώματα θα βρείτε σ' αυτό το φιλμ, που δεν έχω καμιά διάθεση να απαριθμήσω, γιατί ειλικρινά από τις πέντε ταινίες του franchise ήταν η μόνη που με κούρασε από το πρώτο δεκάλεπτο. Υπόθεση, χαρακτήρες, σκηνοθεσία, μοντάζ, όλα θυμίζουν πρόχειρη τηλεοπτική παραγωγή της δεκαετίας του '70 και όχι κινηματογραφική ταινία ενός κάποτε πρωτοποριακού και αρκετά ενδιαφέροντος franchise. Οι πίθηκοι πάντως συνέχισαν την πορεία τους στη μικρή οθόνη με μια τηλεοπτική σειρά που διήρκεσε ένα χρόνο και μια σειρά κινουμένων σχεδίων, πριν επανέλθουν στον κινηματογράφο το 2001, σε μια διαφορετική προσέγγιση της ιστορίας μέσα από τα μάτια του Τιμ Μπάρτον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου