ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ:
Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Η δεύτερη συνάντηση του Κονγκ με τον Γκοντζίλα στο κινηματογραφικό σύμπαν τεράτων της Legendary και της Warner Bros, ακολουθεί τη συνταγή της προηγούμενης ταινίας και το πάει ένα βήμα παραπέρα δείχνοντας ξεκάθαρα τις προθέσεις της. Αντιμετωπίζει λοιπόν από την αρχή το υλικό της ως κινηματογραφικό προϊόν που σκοπό έχει να γίνει αρεστό κυρίως στις μικρότερες ηλικίες και να πουλήσει παιχνίδια. Μας παραδίδει όμως κάτι το οποίο είναι τουλάχιστον αρκούντως διασκεδαστικό; Μια b-movie με προϋπολογισμό μπλοκμπάστερ; Έτσι κι έτσι, θα έλεγα...
Η ιστορία συνεχίζεται περίπου από εκεί που την αφήσαμε στην προηγούμενη ταινία. Ο Κονγκ ζει στη Κοίλη Γη, ο Γκοτζίλα περιφέρεται έξω και τα βάζει ανά διαστήματα με άλλους τιτάνες, καταστρέφοντας διάφορες πόλεις του κόσμου. Ο Κονγκ ωστόσο, ως πιο συναισθηματικός τύπος, νιώθει μοναξιά και η έκπληξή του θα είναι τεράστια όταν θα ανακαλύψει ότι υπάρχει ένα σημείο της Κοίλης Γης όπου ζει μια φυλή παρόμοιων πιθηκοειδών με αυτόν. Εκεί όμως βασιλεύει ο Σκαρ Κινγκ, ένας τερατώδης πίθηκος που έχει κρατά σκλαβωμένους τους υπόλοιπους της φυλής, έχοντας στην υποταγή έναν πανίσχυρο αρχαίο Τιτάνα. Το πλάνο του Σκαρ Κινγκ είναι να βγει στην επιφάνεια και να κάνει κουμάντο. Ο Κονγκ πρέπει να τον σταματήσει αλλά δεν μπορεί μόνος του. Πρέπει λοιπόν να βρει τρόπο να φέρει τον Γκοντζίλα στην Κοίλη Γη. Σε όλη αυτή την περιπέτεια θα βοηθήσουν προφανώς οι άνθρωποι της M.O.N.A.R.C.H. αλλά και μια αρχαία φυλή ανθρώπων που ζει σε ένα μυστικό μέχρι τώρα μέρος της Κοίλης Γης.
Χαμούλης γενικά στην ταινία του Άνταμ Γουίνγκαρντ. Θεριά πλακώνονται, άνθρωποι περιφέρονται πιστεύοντας ότι παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, αρχαία μνημεία καταστρέφονται και ξανά μανά απ' την αρχή. Ο Γουίνγκαρντ είναι πολύ ξεκάθαρος απέναντι στον θεατή. Φτιάχνει ένα καρτούν! Δίνει χρώματα στην εικόνα του, που παραπέμπουν στα κινούμενα σχέδια που βλέπαμε σαν πιτσιρικάδες τη δεκαετία του 1980 και δεν δίνει δεκάρα για την αληθοφάνεια όσων διαδραματίζονται στην οθόνη. Τι θέλει το κοινό; Τέρατα να πλακώνονται! Αυτό του δίνει. Δεν έχει καμία διάθεση σοβαροφάνειας, καμία διάθεση να φτιάξει ένα έπος τεράτων. Αφήνει λοιπόν στην άκρη την πιο προσγειωμένη προσέγγιση του Γκάρεθ Έντουαρντς στην πρώτη ταινία του Γκοντζίλα, πίσω στο 2014, ξεφεύγει και από το πιο επικό και μυθικό ύφος που έδωσε ο Μάικλ Ντόερτι στο King Of Monsters και πάει φουλ στο καρτουνίστικο ύφος και στον χαβαλέ και σε όποιον αρέσει.
Προσωπικά με βρίσκει αδιάφορο πια το Monsterverse. Θεωρώ ότι το πιο ενδιαφέρον φιλμ αλλά και το πιο κοντινό σε αυτό που αντιπροσωπεύουν οι ταινίες με τα kaiju, το έδωσε ο Ντοέρτι. Κατανοώ τους λόγους που κάποιος θα διασκεδάσει και με το Godzilla Vs Kong αλλά και με αυτή εδώ την ταινία. Αυτή όμως η απόλυτη μετατροπή των κινηματογραφικών ταινιών αυτού του είδους σε προϊόντα προώθησης παιχνιδιών και άλλων εμπορευμάτων, από τη στιγμή που θα ξεκινήσει η παραγωγή τους μέχρι που θα φτάσουν στις κινηματογραφικές οθόνες, με ενοχλεί πλέον. Φαίνεται ότι ο σκοπός πια είναι μόνο αυτός και η ικανοποίηση της μεγάλης μερίδας των φανατικών φίλων, είτε των kaiju, είτε των κόμικς, είτε των βιντεοπαιχνιδιών, ανάλογα με την ταινία κάθε φορά. Μοιάζει δυστυχώς να χάνεται πια τελείως η έννοια της κινηματογραφικής ταινίας, η οποία τείνει να μετατραπεί σε ένα μεγάλο, πανάκριβο διαφημιστικό, μαζί με την "σιριαλ-οποίηση" που έχει επέλθει ήδη λόγω της επιτυχίας της Μάρβελ.
Τέλος πάντων! Αρκετοί προβληματισμοί με αφορμή το Godzilla X Kong, που στο κάτω κάτω μπορεί να μην φταίει αυτό για την κατάσταση και να μην είναι και ότι χειρότερο έχουμε δει στο είδος αλλά μάλλον τα έχω μαζεμένα αρκετό καιρό και βγήκαν. Πάμε παρακάτω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου