Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Φράνκλιν Σέιφνερ, πρωτοπόρος σκηνοθέτης της Αμερικανικής τηλεόρασης, δίνει τον δικό του τόνο στο φιλμ, χρησιμοποιώντας τεχνικές κίνησης της κάμερας πρωτοποριακές για την εποχή ενώ απ' την άλλη καταφέρνει να διατηρήσει την ισορροπία δράσης και ανάπτυξης χαρακτήρων σε πολύ καλά επίπεδα και θεωρώ ότι το δεύτερο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειάς, καθώς πέρα του Τσάρλτον Ίστον, οι υπόλοιποι χαρακτήρες ήταν πίθηκοι. Μιλάμε για το 1968, οπότε καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο ήταν να κάνεις το κοινό να δει έναν ηθοποιό με στολή και μακιγιάζ πιθήκου, σαν αληθινό χαρακτήρα. Σε αυτή την πρόκληση συνέβαλλε το makeup του John Chambers, με την εκπληκτική δουλειά στα πρόσωπα των πιθήκων και τη λεπτομέρεια στα χαρακτηριστικά του καθενός.
 |
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΗΡΘΕ
ΑΠ' ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ Σκηνοθεσία:Franklin J. Schaffner Σενάριο:Michael Wilson,Rod Serling Παίζουν:Charlton Heston, Roddy McDowall,Kim Hunter |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένα διαστημόπλοιο της ΝΑΣΑ, προσγειώνεται σε έναν μακρινό πλανήτη και το πλήρωμά του ανακαλύπτει πως ο πλανήτης κυβερνάται από υψηλής νοημοσύνης πιθήκους.
ΑΠΟΨΗ: Βλέποντας τον Πλανήτη των Πιθήκων σήμερα, σκέφτεσαι πόσο εύκολα μπορούσε αυτό το φιλμ να ξεφύγει και να γίνει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας δεύτερης διαλογής, την οποία κανείς δε θα έπαιρνε στα σοβαρά. Αντ' αυτού, έγινε όχι μόνο μια εξαιρετική, κλασική πλέον, ταινία επιστημονικής φαντασίας αλλά και η "μάνα" των μεγάλων franchises, προάγγελος των μπλόκμπαστερ και η πιο έξυπνη παραβολή πάνω στη φύση του ανθρώπου και την επιθυμία του για κυριαρχία.
Βρισκόμαστε στο 1968 και ο Arthur P. Jacobs, ο οποίος έχει τα δικαιώματα του μυθιστορήματος του Γάλλου συγγραφέα Pierre Boulle, La planète des singes (1963), παίρνει το πράσινο φως από την 20th Century Fox, να προχωρήσει στην παραγωγή της ταινίας, μετά από αρκετές ενστάσεις, καθώς λίγοι πίστεψαν στη δυναμική της ιστορίας του βιβλίου. Από εκεί και έπειτα, μπαίνουν τα σωστά άτομα στις σωστές θέσεις, όπως φαίνεται από το τελικό αποτέλεσμα και το φιλμ αποκτά σάρκα και οστά.
Ο Φράνκλιν Σέιφνερ, πρωτοπόρος σκηνοθέτης της Αμερικανικής τηλεόρασης, δίνει τον δικό του τόνο στο φιλμ, χρησιμοποιώντας τεχνικές κίνησης της κάμερας πρωτοποριακές για την εποχή ενώ απ' την άλλη καταφέρνει να διατηρήσει την ισορροπία δράσης και ανάπτυξης χαρακτήρων σε πολύ καλά επίπεδα και θεωρώ ότι το δεύτερο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειάς, καθώς πέρα του Τσάρλτον Ίστον, οι υπόλοιποι χαρακτήρες ήταν πίθηκοι. Μιλάμε για το 1968, οπότε καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο ήταν να κάνεις το κοινό να δει έναν ηθοποιό με στολή και μακιγιάζ πιθήκου, σαν αληθινό χαρακτήρα. Σε αυτή την πρόκληση συνέβαλλε το makeup του John Chambers, με την εκπληκτική δουλειά στα πρόσωπα των πιθήκων και τη λεπτομέρεια στα χαρακτηριστικά του καθενός.
Οι ηθοποιοί απ' την άλλη, προσπαθούν με όλο τους το κορμί να αποδώσουν κινήσεις πιθήκων και ειδικά οι McDowall και Hunter, τα πάνε περίφημα σε αυτόν τον τομέα, ερμηνεύοντας τον Κορνήλιους και τη Δρ Ζήρα, αντίστοιχα, ενώ εμβληματική είναι η μορφή του Dr Zaius, του αριστοκρατικού Ουρακοτάγκου, αρχηγού της φυλής, ο οποίος ερμηνεύεται από τον Maurice Evans.
Ο Πλανήτης Των Πιθήκων, μπορεί να αρίστευσε σε όλες αυτές τις τεχνικές λεπτομέρειες, όμως ο λόγος που έγραψε κινηματογραφική ιστορία δεν ήταν μόνο αυτός. Το πανέξυπνο σενάριο των Serling και Wilson, πάντα βασισμένο στην πρωτότυπη νουβέλα του Boulle, με την πλήρη αντιστροφή των ρόλων και τον άνθρωπο έρμαιο στα χέρια των ζώων, τα οποία των απαξιώνουν πλήρως, θεωρώντας τον πλάσμα ανίκανο να διατηρήσει ισορροπία στη φύση αλλά και ανάξιο οποιουδήποτε σεβασμού, νομίζω ότι χαροποιεί εκατομμύρια φιλόζωους σε όλο τον πλανήτη. Σε όλο αυτό προσπαθεί να αντισταθεί ο ήρωας του Τσάρλτον Ίστον, όχι και ο πιο φιλάνθρωπος τύπος αλλά ούτε και ο τύπος που δέχεται να τον εξουσιάζουν "μαϊμούδες", γι αυτό μάχεται μέχρι τέλους να αποδείξει στους πιθήκους, ότι είναι κατώτερο είδος και κάπως έτσι θα οδηγηθούμε σε ένα από τα εκπληκτικότερα φινάλε όλων των εποχών, το οποίο σκέφτηκε ο Wilson. Απαισιόδοξο για την ανθρωπότητα, όμως δε νομίζω ότι είναι λίγοι αυτοί που θα κουνήσουν το κεφάλι τους μπρος πίσω, συμφωνώντας με την τελευταία, ιστορική πλέον, ατάκα του Ίστον : You Maniacs! You blew it up! Ah, damn you! God damn you all to hell!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου