Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ
 |
| Δράματική, Ιστορική, Θρίλερ Διάρκεια: 144' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Χουάν Αντόνιο Γκαρθία Μπαγιόνα ή J. A. Bayona, για τους φίλους, επιστρέφει στα ισπανόφωνα φιλμ και μετά το πέρασμα από το χολιγουντιανό μπλόκμπαστερ (Jurassic World: Fallen Kingdom) μας υπνεθυμίζει ότι είναι ένας πολύ ικανός σκηνοθέτης. Το ξεκίνημά του με το Ορφανοτροφείο, πίσω στο 2007, είχε ξεκάθαρα δείγματα ικανότητας χειρισμού, τόσο του είδους (τρόμος) αλλά και των ηθοποιών. Το Χόλιγουντ τον τσίμπησε, έκανε δύο αρκετά καλές ταινίες (The Impossible, A Monster Calls), προσπάθησε να κάνει κάτι διαφορετικό με το Jurassic World αλλά δεν έπεισε και το 2023 τον βρίσκει σκηνοθέτη στην επίσημη πρόταση της Ισπανίας για τα Όσκαρ. Το La Sociedad de la Nieve είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, που δυστυχώς εδώ δεν θα μπορέσουμε να την απολαύσουμε στον κινηματογράφο, όπως θα της άξιζε, αλλά στο Νέτφλιξ.
Η ιστορία είναι σχετικά γνωστή και αφορά το αεροπορικό δυστύχημα στις Άνδεις, το 1972. Ένα αεροπλάνο που μεταφέρει μια ανδρική ομάδα ράγκμπι από την Ουρουγουάη στη Χίλη, πέφτει στις Άνδεις. Εκεί υπάρχουν 54 επιβάτες, οι οποίοι καταφέρνουν να επιζήσουν της πτώσης αλλά βρίσκονται πια μέσα στο απόλυτο λευκό τοπίο και τις χαμηλές θερμοκρασίες. Οι μέρες περνάνε, διασώστες δεν φαίνονται, τα τρόφιμα τελειώνουν και σύντομα κάποιοι χάνουν τη ζωή τους. Οι επιζήσαντες θα πρέπει να βρουν τρόπο να τραφούν και τότε είναι που παίρνουν την απόφαση να καταφύγουν σε κάτι πολύ ακραίο (ακόμα κι αν υπάρχει μια πιθανότητα κάποιος να μην γνωρίζει το συμβάν, σε αυτό εδώ το κείμενο θα αποφύγουμε την αναφορά του, ώστε η εμπειρία της θέασης της ταινίας να είναι ακόμα πιο επιδραστική).
Η ταινία του Μπαγιόνα είναι εξαιρετική σε κάθε πτυχή της. Η ανάλυση χαρακτήρων, οι διάλογοι και τα ηθικά διλλήματα που αρχίζουν να προβάλουν μπροστά στο ζητούμενο της επιβίωσης, τονίζονται ακόμα περισσότερο με τη χρησιμοποίηση του φυσικού, χιονισμένου κι έρημου τοπίου σε συνδυασμό με το κλειστοφοβικό της διαλυμένης ατράκτου του αεροσκάφους, εκεί όπου περνούν τις ώρες του οι πρωταγωνιστές. Το σενάριο που έγραψε ο ίδιος ο Μπαγιόνα σε συνεργασία με τους Μπερνάτ Βιλαπλάνα και Χάιμε Μάρκες, καταφέρνει να παρουσιάσει σχεδόν όλους τους χαρακτήρες με επάρκεια κινηματογραφικού χρόνου. Σάφως κάποιοι ξεχωρίζουν και είναι αναμενόμενο αλλά μπορούμε να κατανοήσουμε την πλειοψηφία των επιζήσαντων και τον τρόπο σκέψης τους καθώς επίσης και το θρησκευτικό τους υπόβαθρο, το οποίο παίζει κι αυτό το ρόλο του, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν και πρέπει να παρθεί μια πολύ σημαντική απόφαση που έρχεται σε σύγκρουση με την ανθρώπινη φύση. Αυτό όμως εξετάζει κυρίως η ταινία. Ποιά είναι τα όρια αυτής της φύσης, σε συνθήκες που για να τα καταφέρεις, πρέπει να προσπαθήσεις να τα υπερβείς και να τα ορίσεις εκ νέου;
Οι ερμηνείες είναι υποδειγματικές από όλο το επιτελείο. Όταν έρχεται η στιγμή τους, φροντίζουν όλοι να την αξιοποιήσουν. Ωστόσο ειδικότερα θα αναφέρω τους δύο που με εντυπωσίασαν περισσότερο. Ο Ουρουγουανός, Έντσο Βόγκρινσικ, στο ρόλο του Νούμα, του άτυπου ίσως πρωταγωνιστή, και ο Μεξικανός, Ματίας Ρέκαλτ, στο ρόλο του Ρομπέρτο Κανέσα, είναι οι δύο που τραβούν λίγο περισσότερο την προσοχή σου. Ο Νούμα έχει να διαχειριστεί πολλά και ο Βόγκρινσικ το αποδίδει αυτό με τρομερή προσήλωση στην ερμηνεία του, ενώ ο Ρέκαλτ, χειρίζεται τον Κανέσα με εσωτερικότητα και βγάζοντας όλο την ψυχολογική κατάσταση του ήρωα στα μάτια του.
Τέλος, άξια θαυμασμού είναι η επιλογή του φυσικού τοπίου για τα γυρίσματα και η αποφυγή ψηφιακών εφέ. Κάθε φορά που οι πρωταγωνιστές στέκονται έξω από τα συντρίμμια και κουβεντιάζουν, νιώθεις την παγωνιά στο δέρμα σου. Τα εναέρια πλάνα των βουνών με τις μικρές ανθρώπινες κουκίδες στο χιονισμένο τοπίο αρκούν για να καταλάβεις την τραγικότητα της κατάστασης που βίωσαν αυτοί οι άνθρωποι.
Οι ταινίες βασισμένες σε αληθινά γεγονότα εμφανίζουν συνήθως προβληματάκια στην αφήγηση. Το γεγονός επισκιάζει την κινηματογραφική ταινία, σαν και οι ίδιοι οι δημιουργοί να αφήνουν την ταινία να κυλήσει χωρίς να φροντίσουν να δώσουν μια δική τους οπτική, μια ανάγνωση του γεγονότος που θα χρησιμέψει στο να πάμε βήματα παρακάτω από αυτό και να δούμε τι μπορεί να μας προσφέρει "καλλιτεχνικά" και δραματουργικά αυτή η ανάγνωση. Οφείλει ο δημιουργός να σκαλίσει κάτω από τα γεγονότα, για να "πει " κάτι. Στην Κοινωνία του Χιονιού, ο Μπαγιόνα και οι συνεργάτες του το κάνουν αυτό σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου