ΕΡΠΕΤΑ
 |
| Μυστηρίου, Δράμα, Αστυνομική Διάρκεια: 134' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
"ερπετό το [erpetó] : 1.(ζωολ.) ομοταξία ζώων που είναι ψυχρόαιμα, έχουν δέρμα από κερατίνη, αναπνέουν ατμοσφαιρικό αέρα και μετακινούνται έρποντας: Aπό τα ερπετά που υπάρχουν σήμερα πιο γνωστά είναι τα φίδια, οι σαύρες, οι κροκόδειλοι και οι χελώνες.2. (μειωτ., υβρ.) για άνθρωπο ύπουλο ή κόλακα."
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό των ερπετών, που δεν αναγράφεται στο παραπάνω απόκομμα από το λεξικό Τριανταφυλλίδη, είναι η αλλαγή του δέρματος, κάτι που γνωρίζουμε οι περισσότεροι για τα φίδια. Έχει και αυτό τη σημασία του, για τους ήρωες της πρώτης ταινίας που υπογράφει ο σκηνοθέτης μουσικών βίντεο, Γκραντ Σίνγκερ, συνυπογράφοντας το σενάριο με τους Μπέντζμιν Μπρούερ και Μπενίσιο Ντελ Τόρο.
Ένα σύγχρονο νουάρ με φανερές Φιντσερικές επιρροές, το Reptile, μοιάζει κι αυτό να έρπει στα σκοτεινά, όπως οι πρωταγωνιστές του, και να περιμένει υπομονετικά να επιτεθεί στο θεατή. Νιώθεις σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, με τη βοήθεια του μουσικού υπόβαθρου, μια υπόγεια ένταση, που πηγάζει από τα πλάνα (καθόλου τυχαίο ότι διευθυντής φωτογραφίας είναι ο Ελληνικής καταγωγής, Μάικ Γιουλάκης, των It Follows, Us και Old...), τις κινήσεις και τα βλέμματα των ηθοποιών, με τον Ντελ Ντόρο να δείχνει για άλλη μια φορά ότι μπορεί να παίζει μόνο με το βλέμμα του.
Η ταινία του Σίνγκερ βασίζεται κυρίως στην ατμόσφαιρα και στην ανάγνωση που μπορεί να κάνει ο θεατής πίσω από τις λέξεις και τη συμπεριφορά των πρωταγωνιστών αλλά και μέσα από τους συμβολισμούς που χρησιμοποιούνται μέχρι και στο τελευταίο πλάνο. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με μια αστυνομική ιστορία, όπου αναζητείται ο ένοχος μιας δολοφονίας αλλά οι χαρακτήρες που εμπλέκονται και ο τρόπος που ενεργούν, κάνει την προβολή της ταινίας πιο ενδιαφέρουσα εμπειρία, κυρίως γιατί σε κάνει να αναζητάς πράγματα πίσω από αυτά που βλέπεις, έστω κι αν αυτά δεν υπάρχουν πάντα.
Μπορεί το Reptile να μην σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό στο τέλος της προβολής με την αποκάλυψη της πλεκτάνης, στην οποία βρίσκεται μπροστά ο πρωταγωνιστής μας και δεκτό είναι το σχόλιο κάποιου που θα πει ότι για ταινία που βασίζεται στους χαρακτήρες, δεν προσφέρει ιδιαίτερο βάθος στους περισσότερους από αυτούς. Αυτό θα μπορούσαμε να το πιστώσουμε στις αδυναμίες της ταινίας αλλά αν αφεθείς στους ρυθμούς που επιβάλλει ο Σίνγκερ μπορεί να σε ρουφήξει στον κόσμο της έστω και χωρίς την καλύτερη ανάλυση χαρακτήρων. Θα νιώσεις τη διαφθορά που υπάρχει γύρω από και μέσα στους πρωταγωνιστές, μέσα από τα υπνωτιστικά πλάνα. Το κυριότερο εδώ, είναι ότι έχουμε μια ταινία που πρέπει να τη νιώσεις και όχι απαραίτητα να την "καταλάβεις".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου