ΚΑΜΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ
 |
| Επιστημονικής Φαντασίας, Τρόμου Διάρκεια: 93' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Η Κέιτλιν Ντίβερ αφήνει για τα καλά πίσω της το κορίτσι που έπαιζε την κόρη του Τιμ Άλεν στην κωμική σειρά καταστάσεων, Last Man Standing, παίρνοντας πάνω της μια -όχι και τόσο εύκολη τελικά- αλληγορική(:) ταινία επιστημονικής φαντασίας. Παρότι ξεκινά σαν μια ιστορία εξωγήινης εισβολής, η ταινία που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Μπράιαν Ντάφιλντ, εξελίσσεται σε μια πιο σκεπτόμενη και αναλυτική ματιά πάνω στην απώλεια, την κατάθλιψη, τη μετάνοια και την κοινωνική συμπεριφορά.
Στο πρώτο, σύντομο μέρος της ταινίας του, ο Ντάφιλντ αφού συστήσει τον χαρακτήρα της ηρωίδας του και μας δείξει από την αρχή ότι παλεύει με την απώλεια της μητέρας της και μιας πολύ καλής φίλης της, μας δίνει και ξεκάθαρα δείγματα της απομόνωσής της καθώς είναι φανερά ανεπιθύμητη από την τοπική κοινωνία. Στο δεύτερο μέρος έχουμε ταινία εξωγήινης εισβολής, με την ηρωίδα μας να παλεύει μέσα στο σπίτι της με ένα εξωγήινο πλάσμα ενώ σύντομα μας αποκαλύπτεται ότι ολόκληρη η πόλη βρίσκεται μάλλον υπό εξωγήινη κατοχή. Αυτό το δεύτερο μέρος είναι αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο και περιέχει αγωνιώδεις αλλά και τρομακτικές σκηνές, με ωραίο σχεδιασμό πλασμάτων. Υπάρχει όμως κι ένα τρίτο μέρος, μικρότερης διάρκειας κι αυτό, σε σχέση με το δεύτερο, που αρχίζει να φανερώνει πράγματα, για το παρελθόν της πρωταγωνίστριας, τη σχέση της με τα μέλη της κοινότητας και φυσικά τους εξωγήινους.
Το πρόβλημα για την ταινία του Ντάφιλντ είναι το τρίτο μέρος της. Ανάλογα με την ανάγνωση που θα κάνει κάποιος στην ταινία, αυτό το τελευταίο κομμάτι της μπορεί να δώσει ή να πάρει πόντους. Μπορεί να κερδίσει τον θεατή ή να τον χάσει ολοκληρωτικά με το φινάλε της. Το σίγουρο είναι ότι μπορεί να προκαλέσει συζήτηση ανάμεσα στους θεατές και αυτό από μόνο του είναι εξαιρετικά θετικό για μια ταινία. Είναι μια αλληγορία αυτό που μόλις είδαμε και κρύβει μηνύματα στο φινάλε της ή μήπως είναι μια εν τέλει απλή αλλά ουσιαστική ταινία εξωγήινης εισβολής; Αυτός που θα το διαβάσει με τον πρώτο τρόπο, αυτόν της αλληγορίας, θα βρει σίγουρα πολλή τροφή για σκέψη και συζήτηση μετά το τέλος. Ο θεατής που θα μείνει μόνο σε αυτό που βλέπει, είμαι σίγουρος ότι θα περάσει καλά αλλά είναι πάρα πολλές οι πιθανότητες το φινάλε να τον απογοητεύσει.
Η δουλειά του Ντάφιλντ αξίζει αναγνώρισης όπως και να 'χει, τόσο για τις στιγμές επιστημονικής φαντασίας, όσο για τις σκηνές τρόμου αλλά και το χειρισμό της ιστορίας που ο ίδιος έγραψε. Άσσος στο μανίκι και η εξαιρετική Κέιτλιν Ντίβερ, η οποία ουσιαστικά κρατάει την ταινία με τη δική της ερμηνεία, μην αφήνοντας ούτε ένα βλέμμα να πάει χαμένο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου