 |
| Κωμωδία Διάρκεια: 104' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Μπιλ Μπερ είναι από τους πιο καταξιωμένους, Αμερικανούς, stand up κωμικούς. Από το 1992 μέχρι σήμερα, ο Μπερ δίνει παραστάσεις με μεγάλη επιτυχία ενώ παράλληλα δοκίμαζε και τις υποκριτικές του ικανότητες, με ρόλους κωμικούς αλλά και πιο δραματικούς τα τελευταία χρόνια και η αλήθεια είναι ότι τα καταφέρνει κι εκεί αρκετά καλά. Η απόφασή του να γράψει και να σκηνοθετήσει μια ταινία για λογαριασμό του Νέτφλιξ φάνηκε καλή ιδέα, ωστόσο υπάρχουν αρκετά πραγματάκια μέσα σε αυτή τη δουλειά που σε εμποδίζουν από το να έχεις την αίσθηση ότι πρακολουθείς μια κανονική ταινία.
Τρεις φίλοι, γύρω στα πενήντα τους, διατηρούν εδώ και είκοσι χρόνια μια εταιρεία που εμπορεύεται αντίκες αθλητικών εμφανίσεων και οι δουλειές πάνε αρκετά καλά ώστε οι τρεις τους και οι οικογένειές τους να ζουν σχετικά καλές ζωές. Ένα άλλο κοινό των τριών φίλων είναι ότι έγιναν γονείς σε μεγάλη ηλικία, πράγμα που πολλές φορές τους αποσυντονίζει και τους δυσκολεύει στην επικοινωνία με τους νεότερους γονείς και την διαφορετική αντίληψη για τη ζωή και την ανατροφή των παιδιών. Τα πραγματικά προβλήματα εμφανίζονται όταν ένα νέο στέλεχος στην εταιρεία τους ανακαλύπτει ένα βίντεο στο οποίο η παρέα φαίνεται να διασκεδάζει με αστειάκια μακριά από αυτό που ζητά η πολιτική ορθότητα. Οι τρεις απομακρύνονται από την εταιρεία και οι σχέσεις μεταξύ τους χαλάνε ενώ τώρα πρέπει να βρουν τρόπο να τα βγάλουν πέρα με την καθημερινότητα.
Ο Μπερ διακρινέται για την αντιπάθειά του στο πολιτικά ορθό χιούμορ και την επιθετικότητα των σεναρίων του. Αυτό κάνει κι εδώ ο Μπερ και, απομονώντας μέρη του σεναρίου, το κάνει πολύ καλά και βγάζει γέλιο. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι ουσιαστικά μια επίθεση του Μπερ στην πολιτική ορθότητα και στις αντιλήψεις της νέας γενιάς για τη ζωή, πράγμα που είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς, μπορείς να δεις ότι το κάνει καλά. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό που παρακολουθείς δεν μοιάζει να είναι ταινία αλλά μια προσπάθεια του Μπερ να χωρέσει κωμικά κείμενα μέσα σε έναν υποτυπώδη σεναριακό κορμό. Και όλα αυτά για να καταλήξει σε ένα εντελώς ηθικοπλαστικό φινάλε, που ναι μεν μπορεί και να σε συγκινήσει, από την άλλη όμως δεν φαίνεται να δένει με τον τρόπο που έχει χειριστεί το υλικό του μέχρι εκεί ο Μπερ.
Κρίμα για τον Μπερ, γιατί και ενδιαφέρουσες απόψεις έχει και καλά τα πάει ερμηνευτικά, όπως και οι συμπρωταγωνιστές του. Εδώ δεν τα κατάφερε. Ίσως σε μια επόμενη προσπάθεια, να αφήσει τη σκηνοθεσία σε κάποιον άλλον και να επικεντρωθεί στο σενάριο και στην ερμηνεία του. Σκέφτομαι ότι ίσως ένας Άπατοου να μπορούσε με αυτό το υλικό του Μπερ, να δώσει κάτι καλύτερο. Υποθέσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου