 |
| Τρόμου, Θρίλερ Σκηνοθεσία:David Blue Garcia Σενάριο:Chris Thomas Devlin Πρωταγωνιστούν:Sarah Yarkin,Elsie Fisher,Mark Burnham,Moe Dunford,Olwen Fouéré Διάρκεια: 83' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Πέντε χρόνια χρειάστηκε ο δολοφόνος με το πριόνι για να επιστρέψει στα "κινηματογραφικά" δρώμενα. Το 2017 είχαμε την κυκλοφορία του Leatherface, το οποίο φαίνεται να μας δίνει την καταγωγή του δολοφόνου. Λέω "φαίνεται" γιατί δεν έχω δει ποτέ την συγκεκριμένη ταινία. Η τελευταία ταινία της σειράς που θυμάμαι ότι παρακολούθησα είναι εκείνο το ανεκδιήγητο 3D που κυκλοφόρησε το 2013, ενώ η τελευταία ταινία της σειράς που θυμάμαι να μου αρέσει ήταν η διασκευή του 2003, με την υπογραφή του Μάρκους Νίσπελ. Καμία ουσία όμως δεν έχουν όλα αυτά καθώς ετούτη η νέα ταινία δεν ασχολείται με οτιδήποτε έχει συμβεί από το 1974 και μετά, την χρονιά δηλαδή που κυκλοφόρησε η πρώτη θρυλική πλέον ταινία του Τόμπι Χούπερ.
Πενήντα χρόνια μετά λοιπόν, μια ομάδα εύπορων νεαρών αγοράζει μια συνοικία μιας παλιάς εγκαταλελειμμένης κωμόπολης στο Τέξας, επενδύοντας στη δημιουργία μιας ειδικά διαμορφωμένης περιοχής που θα μπορέσουν να εκμεταλλευτούν οικονομικά με τη δημιουργία καφέ, εστιατορίων και ξενοδοχείων. Όπου να ' ναι το λεωφορείο με τους πρώτους τουρίστες επενδυτές καταφθάνει όμως το πράγμα κολλάει σε μια ηλικιωμένη και τον γιο της, οι οποίοι ακόμα αρνούνται να αφήσουν το σπίτι τους που βρίσκεται στην περιοχή. Μετά από διαμάχη με τους αγοραστές, η ηλικιωμένη παθαίνει εγκεφαλικό και κακήν κακώς την φορτώνουν σε ένα ασθενοφόρο με τη συνοδεία του πανύψηλου και αμίλητου γιου της. Στη διαδρομή η γυναίκα πεθαίνει και ο γιος, που δεν είναι άλλος από Leatherface, τον άνθρωπο που διέπραξε τη σφαγή του 1974, εξαπολύει μια αιματηρή επίθεση.
Φαινόταν ότι θα είχε κάτι παραπάνω να πει αυτό το φιλμ αλλά τελικά δεν ήταν τίποτε άλλο πέρα από ένα ικανοποιητικό ως ένα βαθμό σλάσερ.Δεν προσθέτει τίποτα καινούριο και μάλιστα αν το καλοσκεφτείς αφήνει και πάρα πολλά σεναριακά κενά, όπως για παράδειγμα το πόσο χρόνων είναι τελικά ο δολοφόνος, ο οποίος κινείται ακόμα ταχύτατα για κάποιον ο οποίος πρέπει να είναι τουλάχιστον εβδομήντα ετών. Το φιλμ επίσης επαναφέρει την επιζήσαντα της πρώτης σφαγής, έστω και στο πρόσωπο διαφορετικής ηθοποιού, στη μόδα που θέλει τα σίκουελ να επιστρέφουν στους αρχικούς χαρακτήρες, οι οποίοι φαίνεται να έχουν πενήντα χρόνια μετά δίψα για εκδίκηση. Εδώ πάντως ιδιαίτερα αυτή η κίνηση καθώς η ηθοποιός ούτε η Τζέιμι Λι Κέρτις είναι, ούτε η Λίντα Χάμιλτον, αλλά ακόμα και ο χαρακτήρας της Σάλι δεν είναι τόσο γνωστός στο ευρύ κοινό.
Αν δεν δώσεις ιδιαίτερη σημασία σε λεπτομέρειες, δεν θα βρεις κακή την προσπάθεια. Έχει μια καλή φωτογραφία και αρκετές βίαιες σκηνές που μπορεί να σε αιφνιδιάσουν, με κορυφαία ίσως αυτή στο λεωφορείο, ενώ κλείνει κάποιες φορές και το μάτι στο αρχικό φιλμ, πράγμα σύνηθες και αυτό των σίκουελ. Δεν συζητάμε καθόλου για ερμηνείες και πλοκή και τέτοια ασήμαντα πράγματα. Αν υποθέσουμε ότι στα φιλμ του είδους προσπαθείς να βάλεις και έναν έστω χαρακτήρα που το κοινό να ταυτιστεί κάπως μαζί του και να αγωνιά για τη σωτηρία του, εδώ σχεδόν όλοι εμφανίζονται αντιπαθητικοί.
Κατά τα άλλα σε συνέχεια προσβλέπουν απ' ότι φαίνεται οι παραγωγοί αλλά χλωμό το βλέπω. Δεν υπάρχει τίποτα στην ταινία που να δικαιολογεί την έπαρση του απευθείας σίκουελ στο πρώτο φιλμ και τη διαγραφή όλων όσων συνέβησαν στο ενδιάμεσο. Μιλάμε για ένα σλάσερ που μπορεί μεν να βρει κοινό αλλά χωρίς να του προσφέρει κάτι που θα το κάνει να διψάσει για συνέχεια. Τις στιγμούλες του τις έχει πάντως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου