ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο ήχος της κιθάρας στο Nothing Else Matters (παρότι αρχικά με ξένισε), η αρχική αφήγηση για τα περίφημα Δάκρυα του Φεγγαριού και οι πρώτες σκηνές της ταινίας, καταφέρνουν να διώξουν από πάνω μου την αρνητική προδιάθεση απέναντι στο Jungle Cruise. Η Ντίσνεϊ ήθελε μία ακόμα ταινία βασισμένη σε ατραξιόν της Ντίσνεϊλαντ και το έκανε πράξη κι εγώ αυτόματα ορθώνω τείχος απέναντι σε αυτή τη λογική, ίσως και απλώς σαν αντίδραση και όχι για κάποιον απόλυτα ουσιαστικό λόγο. Η ταινία είναι τελικά διασκεδαστική. Δεν φτάνει στα επίπεδα των πρώτων Πειρατών της Καραϊβικής αλλά είναι μια αξιοπρεπέστατη Χολιγουντιανή περιπέτεια.
Η Λίλι Χόουτον και ο αδερφός της, ΜακΓκρέγκορ, ταξιδεύουν στον Αμαζόνιο, αναζητώντας ένα θρυλικό λουλούδι με θεραπευτικές/ μαγικές ιδιότητες. Οδηγός τους αναλαμβάνει, όχι τυχαία, ο Φρανκ Γουλφ, ένας δυναμικός και άφραγκος καπετάνιος, που μέχρι τότε προσφέρει κρουαζιέρες στον ποταμό, στήνοντας ένα ολόκληρο θέαμα, ελπίζοντας στο παραπάνω εισόδημα. Η ομάδα των τριών πρέπει χώρια από τις προκλήσεις που υπάρχουν ήδη στη ζούγκλα, να αντιμετωπίσει κι έναν τρελό Πρίγκηπα που τους κυνηγά με το υποβρύχιό του, στοχεύοντας να βάλει στο χέρι του τα ευρήματά τους.
Δεν αργείς να πιάσεις τις επιρροές του σκηνοθέτη, Ζάουμ Κολέτ Σέρα, από τις περιπέτειες του Ιντιάνα Τζόουνς αλλά και τη Βασίλισσα Της Αφρικής αν και περισσότερο η ταινία του θυμίζει σε δομή τη Μούμια, του Στίβεν Σόμερς. Όπως και σε εκείνο το φιλμ έτσι κι εδώ έχουμε μια γρήγορη, χιουμοριστική, περιπέτεια φαντασίας, με κυνηγητά, ψηφιακά εφέ και εξυπνακίστικους διαλόγους, με χαρακτήρες και καταστάσεις που παρακολουθείς με την προοπτική ενός παραμυθιού. Δεν τίθεται θέμα αληθοφάνειας και αγωνίας για την τύχη των πρωταγωνιστών εδώ πέρα. Δεν ανησυχείς όταν πέφτουν από από ψηλά δέντρα, ούτε όταν τους ρίχνουν σφαίρες ή τους κυνηγούν φανταστικά πλάσματα. Είναι ξεκάθαρη η μορφή της ταινίας και αυτό συγκαταλέγεται στα θετικά του. Ένα σχετικά παλιομοδίτικο παραμύθι με σύγχρονους σταρς.
Μιλώντας για σταρς, δεν μπορείς να αμφιβάλλεις πια για το χάρισμα του Ντουέιν Τζόνσον, ο οποίος είναι μάλλον ο μεγαλύτερος κινηματογραφικός αστέρας σε αυτή την περίοδο, εγγύηση για τα ταμεία αλλά και για το επίπεδο διασκέδασης των θεατών. Μαζί με την Έμιλι Μπλαντ φτιάχνουν ένα ενδιαφέρον κωμικό ντουέτο, με μόνη ένσταση το ερωτικό ειδύλλιο μεταξύ τους, το οποίο δεν με έπεισε απόλυτα. Στο ρόλο του αδερφού της πρωταγωνίστριας έχουμε τον Τζακ Γουάιτχολ, ο οποίος λειτουργεί ακριβώς όπως ο αδερφός της πρωταγωνίστριας στη Μούμια του Σόμερς, με μόνη διαφορά (μικρή αποκάλυψη εδώ αλλά άνευ σημασίας για την εξέλιξη της ταινίας) την ομοφυλοφιλία του, η οποία προβάλλεται για διάφορους λόγους, ένας εκ των οποίων είναι να σπάσει τα στερεότυπα που ακολουθούν τους ήρωες των ταινιών του είδους και την αντιμετώπιση των ομοφυλοφίλων από τις ταινίες του είδους. Η ταινία διαδραματίζεται σε μια περίοδο που η διαφορετικότητα γενικά δεν ήταν αποδεκτή. Οι γυναίκες είχαν συγκεκριμένο ρόλο στην κοινωνία και οι ομοφυλόφιλοι δεν έπρεπε να υπάρχουν, οπότε το φιλμ του Σέρα παίζει και με τα δύο αυτά στερεότυπα και ιδιαίτερα με το ρόλο της Μπλαντ, η οποία στην ουσία χρησιμοποιεί τον άνδρα αδελφό της για να πηγαίνει εκεί που δεν μπορεί να πάει μια γυναίκα.
Οι κακοί είναι μάλλον το μειονέκτημα της ταινίας καθώς δεν μπορούν να γίνουν απειλητικοί, αφού όπως είπαμε είναι τέτοια η δομή που δεν τους το επιτρέπει. Ο Τζέσι Πλέμονς διασκεδάζει στο ρόλο του τρελού πρίγκηπα Χοακίμ, ενώ ο Έντγκαρ Ραμίρεζ είναι λίγο πιο επιβλητικός χάρη στα ψηφιακά εφέ και το μεταφυσικό που ακολουθεί το χαρακτήρα του.
Αν εξαιρέσεις μια μικρή κοιλιά κάπου στα μέσα, το φιλμ του Σέρα έχει μια χαρά ρυθμό και είναι ιδανικό για καλοκαίρι. Μπλόκμπαστερ αξιοπρεπές με λίγα λόγια, χωρίς κάτι που θα σου μείνει αλλά που σέβεται αρκετά το θεατή. Δεν αποκλείεται να δούμε και δεύτερο μέρος, χωρίς ωστόσο να αγωνιούμε ιδιαίτερα για τη συνέχεια των ηρώων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου