Είδος: Περιπέτεια, Δράσης, Επιστημονικής Φαντασίας, Κόμικ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
"Παρά τα καλά στοιχεία του, ο Μαύρος Πάνθηρας, ήταν μια από τις ελάχιστες ταινίες του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel που βαρέθηκα. Υπάρχουν πολύ καλές στιγμές αλλά υπάρχουν μεγάλα διαστήματα που ο ρυθμός πέφτει ενώ η σύνδεση των σκηνών μοιάζει προβληματική."
 |
Σκηνοθεσία:Ryan Coogler
Σενάριο:Ryan Coogler,Joe Robert Cole
Παίζουν:Chadwick Boseman,
Michael B. Jordan,Lupita Nyong'o |
 |
| © 2017 - Disney/Marvel Studios |
Πριν λίγες μέρες, ανήκα στην κατηγορία αυτών που δεν είχαν δει ακόμα το Black Panther, οπότε καθυστέρησα λίγο παραπάνω την προβολή του Avengers: Infinity War, θεωρώντας ότι ο Αφρικανός υπερήρωας με την ταινία του θα αποτελούσαν σημαντικό προοίμιο για το μεγάλο γεγονός που φαινόταν στον ορίζοντα. Το Black Panther, όμως, μπαίνει αυτόματα στη λίστα ταινιών της Marvel που δεν απαιτούν να έχεις δει τις προηγούμενες για να καταλάβεις τι συμβαίνει αλλά ούτε και συνδέεται άμεσα με τις μελλοντικές ταινίες της εταιρείας. Ένα φιλμ, λοιπόν, που στέκεται μόνο του, σεβόμενο ίσως τους θεατές που έχουν παρακολουθήσει ελάχιστα ή και κανένα φιλμ από το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel.
Ο Τ' Τσάλα είναι ο νέος βασιλιάς της Ουακάντα, μετά το θάνατο του πατέρα του( βλέπε Civil War) και επιστρέφει στη χώρα για να πάρει το θρόνο. Εκτός από βασιλιάς, ο Τ' Τσάλα, είναι και προστάτης της χώρας, έχοντας τις δυνάμεις του Μαύρου Πάνθηρα, χάρη στο ζωμό ενός θαυματουργού φυτού. Η Ουακάντα είναι φαινομενικά μια φτωχή, υποανάπτυκτη χώρα. Έτσι πιστεύουν όλοι οι απέξω. Έλα όμως που η χώρα είναι πλούσια και χρόνια μπροστά τεχνολογικά χάρη στο βιμπράνιο (πολύτιμο εξωγήινο μέταλλο) που υπάρχει στο έδαφός της. Ένας τεράστιο θόλος κρύβει το πραγματικό πρόσωπο της χώρας από τα μάτια του υπόλοιπου κόσμου και το μυστικό ήταν καλά φυλαγμένο μέχρι τώρα. Όλα αλλάζουν όταν την εμφάνισή του κάνει ένας διεκδικητής του θρόνου που θεωρούνταν χρόνια εξαφανισμένος, γιος ενός μέλους της αυτοκρατορικής οικογένειας που σκοτώθηκε στην Αμερική ενώ εκτελούσε χρέη κατασκόπου για τη χώρα του. Ένα μεγάλο μυστικό αποκαλύπτεται για το δολοφόνο και στο παιχνίδι μπλέκονται ένας διεθνής καταζητούμενος και ένας πράκτορας της ΣΙΑ. Το βασίλειο της Ουακάντα κινδυνεύει και ο Μαύρος Πάνθηρας πρέπει να το προστατέψει.
Οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν για την ταινία ήταν μεγάλες. Οι "έξω" κριτικές αποθέωναν τον πρώτο υπερήρωα από την Αφρικανική ήπειρο, την ιδιαίτερη ταινία που έφτιαξε ο Ράιαν Κούγκλερ και την πληθώρα ενδιαφερόντων χαρακτήρων που συναντούμε, όπως επίσης και τα χρώματα και τις μουσικές που μας πάνε από τη Μαύρη ήπειρο μέχρι το Μπρούκλιν. Φυσικά όλα αυτά υπάρχουν στο φιλμ, φυσικά τα περισσότερα είναι εξαιρετικά προσεγμένα αλλά η γενικότερη εικόνα απέχει αρκετά από την "αποθέωση".
Η φωτογραφία και η κινηματογράφηση του Κούγκλερ είναι δύο στοιχεία που σίγουρα είναι πάρα πολύ καλά. Επειδή τυγχάνει μια πολύ καλή μου φίλη να προέρχεται από τη Νότια Αφρική και έχω επισκεφτεί το σπίτι της πολλές φορές, τα χρώματα που υπήρχαν στο φιλμ με ταξίδεψαν όντως σε αυτά τα μέρη. Το ίδιο συνέβη και με τη μουσική επένδυση! Είναι δύο σημεία, λοιπόν, που βρήκα απολύτως ικανοποιητικά.
Ικανοποιητικές είναι και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών (παρότι τις περισσότερες στιγμές είναι δύσκολο να τις παρακολουθήσεις και θα εξηγήσουμε παρακάτω γιατί). Πρώτα του κακού, Μάικλ Μπ.
Τζόρνταν και αμέσως μετά του Τσάντγουικ Μπόουσμαν, του πιο εσωτερικού και χαμηλών τόνων Τ' Τσάλα. Εδώ, ο κακός έχει ξεκάθαρο κίνητρο και απόλυτη βάση σε αυτό που θέλει να πετύχει, σε σημείο που φτάνει οριακά να γίνει πιο συμπαθής από τον Τ' Τσάλα. Αυτό μέχρι περίπου τα μισά του φιλμ, όπου και συμβαίνουν περιστατικά που μας αλλάζουν άποψη. Άλλοι ενδιαφέροντες χαρακτήρες ήταν η Σούρι, μικρή αδερφή του Τ' Τσάλα, η μητέρα του, που υποδύεται η Άντζελα Μπάσετ, ο Ζούρι του Φόρεστ Γουιτάκερ, ενώ προσωπικές αγαπημένες επιλογές ήταν ο πάντα καλός Άντι Σέρκις, ως Οδυσσέας Κλόο, που θα μπορούσα να τον έχω και παραπάνω μπροστά στην οθόνη αλλά έπρεπε να κάνει χώρο για τον άλλο κακό Μάικλ Μπ. Τζόρντα, και τελευταία άφησα την πιο άνετη στο ρόλο της, Δανάη Γκερίρα (ή κάπως έτσι ...). Η Γκερίρα παίζει με πολύ χαρακτηριστική άνεση, χιούμορ και αφοσίωση όμως στο ρόλο, τη σωματοφύλακα του βασιλιά Τ' Τσάλα, Οκόγιε.
Παρά τα καλά στοιχεία του, ο Μαύρος Πάνθηρας, ήταν μια από τις ελάχιστες ταινίες του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel που βαρέθηκα. Υπάρχουν πολύ καλές στιγμές αλλά υπάρχουν μεγάλα διαστήματα που ο ρυθμός πέφτει ενώ η σύνδεση των σκηνών μοιάζει προβληματική. Ένα μέτριο καλό πρώτο μέρος θα συνεχιστεί σε ένα πιο ενδιαφέρον δεύτερο μέρος, με την διεκδίκηση του θρόνου από τον Κιλμόνγκερ, τον χαρακτήρα του Τζόρνταν, για να καταλήξουμε σε ένα καθόλου πρωτότυπο και όχι ικανοποιητικά σχεδιασμένο και εκτελεσμένο τρίτο μέρος. Στην τελική μάχη δε είναι ολοφάνερη η χρήση των ψηφιακών εφέ και συνήθως όταν τα ψηφιακά εφέ είναι ολοφάνερα κάτι δεν πάει καλά. Χώρια που σε όλο το φιλμ είχα την αίσθηση ότι ο Κούγκλερ δεν ξέρει πως να χρησιμοποιήσει τα ψηφιακά εφέ κατάλληλα με αποτέλεσμα πολλές στιγμές να φαίνονται υπερφορτωμένες.
Επειδή είπαμε όμως για ενδιαφέροντες χαρακτήρες και μια καλή ιστορία που υπάρχει να ειπωθεί, θα πρέπει να σας πω και τι είναι αυτό που δε με άφησε να παρακολουθήσω ούτε αυτό το κομμάτι απόλυτα. Η προφορά που επιλέγουν οι δημιουργοί να έχουν οι ηθοποιοί θεωρώ ότι είναι μια λάθος επιλογή. Ποιος ο λόγος να βάλεις τους ανθρώπους μιας ξένης χώρας να μιλάνε μεταξύ τους σπαστά Αγγλικά; Θα το κατανοούσα αν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας υπήρχαν μπροστά στην κάμερα χαρακτήρες που δε μιλάνε την ίδια γλώσσα αλλά εδώ θεωρώ ότι μόνο κακό κάνει στο θεατή αυτή η επιλογή.
Ίσως κάπου ξέφυγαν τα πράγματα με την προώθηση του Black Panther. Ναι μεν ιστορικά είναι μια σημαντική στιγμή για το υπερηρωικό είδος αλλά να το αναγάγουμε την ταινία σε αριστούργημα για το είδος είναι μια τεράστια υπερβολή. Μια καλή κόμικ περιπέτεια με όμορφη εικόνα, καλούς ηθοποιούς αλλά και με θεματάκια στο ρυθμό και την αφήγηση.
Ο Τ' Τσάλα είναι ο νέος βασιλιάς της Ουακάντα, μετά το θάνατο του πατέρα του( βλέπε Civil War) και επιστρέφει στη χώρα για να πάρει το θρόνο. Εκτός από βασιλιάς, ο Τ' Τσάλα, είναι και προστάτης της χώρας, έχοντας τις δυνάμεις του Μαύρου Πάνθηρα, χάρη στο ζωμό ενός θαυματουργού φυτού. Η Ουακάντα είναι φαινομενικά μια φτωχή, υποανάπτυκτη χώρα. Έτσι πιστεύουν όλοι οι απέξω. Έλα όμως που η χώρα είναι πλούσια και χρόνια μπροστά τεχνολογικά χάρη στο βιμπράνιο (πολύτιμο εξωγήινο μέταλλο) που υπάρχει στο έδαφός της. Ένας τεράστιο θόλος κρύβει το πραγματικό πρόσωπο της χώρας από τα μάτια του υπόλοιπου κόσμου και το μυστικό ήταν καλά φυλαγμένο μέχρι τώρα. Όλα αλλάζουν όταν την εμφάνισή του κάνει ένας διεκδικητής του θρόνου που θεωρούνταν χρόνια εξαφανισμένος, γιος ενός μέλους της αυτοκρατορικής οικογένειας που σκοτώθηκε στην Αμερική ενώ εκτελούσε χρέη κατασκόπου για τη χώρα του. Ένα μεγάλο μυστικό αποκαλύπτεται για το δολοφόνο και στο παιχνίδι μπλέκονται ένας διεθνής καταζητούμενος και ένας πράκτορας της ΣΙΑ. Το βασίλειο της Ουακάντα κινδυνεύει και ο Μαύρος Πάνθηρας πρέπει να το προστατέψει.
 |
| © 2017 - Disney/Marvel Studios |
Η φωτογραφία και η κινηματογράφηση του Κούγκλερ είναι δύο στοιχεία που σίγουρα είναι πάρα πολύ καλά. Επειδή τυγχάνει μια πολύ καλή μου φίλη να προέρχεται από τη Νότια Αφρική και έχω επισκεφτεί το σπίτι της πολλές φορές, τα χρώματα που υπήρχαν στο φιλμ με ταξίδεψαν όντως σε αυτά τα μέρη. Το ίδιο συνέβη και με τη μουσική επένδυση! Είναι δύο σημεία, λοιπόν, που βρήκα απολύτως ικανοποιητικά.
Ικανοποιητικές είναι και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών (παρότι τις περισσότερες στιγμές είναι δύσκολο να τις παρακολουθήσεις και θα εξηγήσουμε παρακάτω γιατί). Πρώτα του κακού, Μάικλ Μπ.
 |
| © 2017 - Disney/Marvel Studios |
 |
| © 2017 - Disney/Marvel Studios |
Επειδή είπαμε όμως για ενδιαφέροντες χαρακτήρες και μια καλή ιστορία που υπάρχει να ειπωθεί, θα πρέπει να σας πω και τι είναι αυτό που δε με άφησε να παρακολουθήσω ούτε αυτό το κομμάτι απόλυτα. Η προφορά που επιλέγουν οι δημιουργοί να έχουν οι ηθοποιοί θεωρώ ότι είναι μια λάθος επιλογή. Ποιος ο λόγος να βάλεις τους ανθρώπους μιας ξένης χώρας να μιλάνε μεταξύ τους σπαστά Αγγλικά; Θα το κατανοούσα αν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας υπήρχαν μπροστά στην κάμερα χαρακτήρες που δε μιλάνε την ίδια γλώσσα αλλά εδώ θεωρώ ότι μόνο κακό κάνει στο θεατή αυτή η επιλογή.
Ίσως κάπου ξέφυγαν τα πράγματα με την προώθηση του Black Panther. Ναι μεν ιστορικά είναι μια σημαντική στιγμή για το υπερηρωικό είδος αλλά να το αναγάγουμε την ταινία σε αριστούργημα για το είδος είναι μια τεράστια υπερβολή. Μια καλή κόμικ περιπέτεια με όμορφη εικόνα, καλούς ηθοποιούς αλλά και με θεματάκια στο ρυθμό και την αφήγηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου