Είδος: Θρίλερ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Μόλις χθες έγραφα για το προβλέψιμο αλλά καλογυρισμένο θρίλερ του Μάικ Φλάναγκαν, Hush, δείχνοντάς σας ότι δεν είναι πάντα απαραίτητο ένα φιλμ να είναι πρωτότυπο και να φέρνει αλλαγές στο είδος. Ίσα ίσα, όταν τουλάχιστον σέβεται τα κλισέ και ξέρει να τα χρησιμοποιεί τότε αυτά λειτουργούν υπέρ του. Το αντίθετο συμβαίνει σε αυτό εδώ το φιλμ, στη σκηνοθεσία του οποίου βρίσκουμε τον Γάλλο, Άλιστερ Λεγκράντ. Ενώ προσπαθεί να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα και να στήσει ένα μυστήριο γύρω από την ψυχολόγο, το παρελθόν της και το νέο ασθενή, δε νιώθεις ότι σου κρατά το ενδιαφέρον, γιατί και με κλισέ τρόπο εξελίσσεται και πιο αργό από όσο θα έπρεπε είναι και όχι ικανοποιητικό από πλευράς ερμηνειών. Κρατά μια αποκάλυψη για το τέλος αλλά κάπου στη μέση αρχίζει και χάνει το ρυθμό του και από εκεί και πέρα καταντά διεκπαιρεωτική διαδικασία η προβολή.
"Ίσως μόνο στους ανυποψίαστους να μπορούσε να κρατήσει καλύτερη συντροφιά. Οι μυημένοι στα θρίλερ θα δείτε πολλά πράγματα που έχετε ξαναδεί και που θα σας οδηγήσουν να μαντέψετε σωστά το φινάλε του από νωρίς."
 |
Σκηνοθεσία:Alistair Legrand
Σενάριο:Alistair Legrand,Luke Harvis
Παίζουν:Vinessa Shaw,
Kevin Rahm,India Eisley |
Το Clinical αποτελεί "κλινική περίπτωση" θρίλερ! Εντάξει, δεν είναι τόσο μα τόσο κακό αλλά έψαχνα να γράψω κάτι έξυπνο για αρχή, γιατί η ώρα είναι περασμένη, το φιλμάκι δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο κι έχει επέλθει κόπωση.
Η υπόθεση αυτού του θριλερακίου θέλει μια ψυχολόγο, την Τζέιν, που προσπαθεί να ξεπεράσει το δικό της τραύμα μετά από την επίθεση που δέχθηκε από μια νεαρή ασθενή της, να μπλέκει χειρότερα. Ο Άλεξ, ένας τύπος που μετά από ένα τροχαίο παραμορφώθηκε άσχημα (όχι ότι παραμορφώνεσαι κι όμορφα...), εμφανίζεται στην πόρτα της και της ζητά να ξεκινήσουν συνεδρίες. Μέτα από κάποιες επισκέψεις η Τζέιν αρχίζει να μην αισθάνεται καλά με τον Άλεξ καθώς την ενοχλεί συχνότερα από το προβλεπόμενο όριο. Όταν η γιατρός θα προσπαθήσει να διακόψει τις συνεδρίες θα αρχίσουν αν τις συμβαίνουν ακόμα πιο περίεργα πράγματα, τα οποία δεν παίρνω όρκο ότι πολλοί δε θα τα περιμένατε από ένα σημείο της ταινίας και μετά.
Μόλις χθες έγραφα για το προβλέψιμο αλλά καλογυρισμένο θρίλερ του Μάικ Φλάναγκαν, Hush, δείχνοντάς σας ότι δεν είναι πάντα απαραίτητο ένα φιλμ να είναι πρωτότυπο και να φέρνει αλλαγές στο είδος. Ίσα ίσα, όταν τουλάχιστον σέβεται τα κλισέ και ξέρει να τα χρησιμοποιεί τότε αυτά λειτουργούν υπέρ του. Το αντίθετο συμβαίνει σε αυτό εδώ το φιλμ, στη σκηνοθεσία του οποίου βρίσκουμε τον Γάλλο, Άλιστερ Λεγκράντ. Ενώ προσπαθεί να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα και να στήσει ένα μυστήριο γύρω από την ψυχολόγο, το παρελθόν της και το νέο ασθενή, δε νιώθεις ότι σου κρατά το ενδιαφέρον, γιατί και με κλισέ τρόπο εξελίσσεται και πιο αργό από όσο θα έπρεπε είναι και όχι ικανοποιητικό από πλευράς ερμηνειών. Κρατά μια αποκάλυψη για το τέλος αλλά κάπου στη μέση αρχίζει και χάνει το ρυθμό του και από εκεί και πέρα καταντά διεκπαιρεωτική διαδικασία η προβολή.
Όχι η καλύτερη λύση από τα πράγματα που μπορείτε να δείτε στο Netflix. Ίσως μόνο στους ανυποψίαστους να μπορούσε να κρατήσει καλύτερη συντροφιά. Οι μυημένοι στα θρίλερ θα δείτε πολλά πράγματα που έχετε ξαναδεί και που θα σας οδηγήσουν να μαντέψετε σωστά το φινάλε του από νωρίς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου