Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Η Marvel, έχοντας κυριαρχήσει στο κινηματογραφικό υπερηρωικό στερέωμα, μεταπηδά στο τηλεοπτικό, στο οποίο κυριαρχεί το αντίπαλο δέος που ακούει στο όνομα DC, με το Arrow να τα πηγαίνει εξαιρετικά στις πρώτες σεζόν του και τον Άνθρωπο Αστραπή να μπαίνει κι αυτός δυναμικά στο παιχνίδι στην πορεία. Η πρώτη κίνηση της Marvel ήταν το Agents of S.H.I.E.L.D. και η αλήθεια είναι ότι δεν είχε άμεσα την ανταπόκριση που θα ήθελαν εκεί στην εταιρεία, παρότι μετά τη δεύτερη σεζόν φάνηκε να βρίσκει καλύτερα τα πατήματά του και οι φίλοι των κόμιξ και των υπερηρώων να ανταποκρίνονται.
Όλες αυτές οι σειρές βέβαια, τόσο της Marvel όσο και της DC, δεν ήταν ποτέ τηλεόραση υψηλού επιπέδου. Δεν εννοώ ότι δεν είναι ακριβές παραγωγές και καλογυρισμένες για τα δεδομένα της τηλεόρασης αλλά πολλές φορές υπήρχε- και υπάρχει- η αίσθηση της σαπουνόπερας ενώ το σενάριο δεν διεκδικεί πάντα δάφνες ποιότητας. Ένα άλλο δεδομένο γι αυτές τις σειρές είναι ότι όσο προχωράνε τόσο πιο αδιάφορες μπορεί να γίνουν για το κοινό που δεν ασχολείται με την κόμικ κουλτούρα, αντίθετα με τους φανατικούς των χάρτινων υπερηρώων που βρίσκουν πραγματάκια σε κάθε επεισόδιο, μικρές εκπλήξεις που τους κρατάνε αφοσιωμένους.
Εδώ μπαίνει στο παιχνίδι το Netflix με το Daredevil, του 2015. Καλή τηλεόραση για όλους, με κινηματογραφική αισθητική. Ατμόσφαιρα, προσεγμένο σενάριο, εξαιρετική σκιαγράφηση χαρακτήρων, ευφάνταστες σκηνές δράσεις και μαχών και ρυθμός που σε ορισμένα επεισόδια είναι πραγματικά ταχύτατος, με ανατροπές και μελετημένη εξέλιξη της πλοκής, που οδηγεί στην κορύφωση των τελευταίων επεισοδίων. Αυτή η πρώτη σεζόν του Daredevil αποτελεί μια από τις καλύτερες σεζόν τηλεοπτικής σειράς που έχουμε δει μέχρι σήμερα.
Αμέσως μετά τον Daredevil ακολουθεί η Jessica Jones, ηρωίδα της Marvel, όχι γνωστή στο ευρύ κοινό. Στοιχεία νουάρ, τζαζ μουσικές και περισσότερη δόση μυστηρίου παρά δράση χαρακτηρίζουν τη σειρά, που δε φτάνει στο επίπεδο του Daredevil, ίσως λόγω του κατώτερου φινάλε με βάση την μέχρι τα τελευταία επεισόδια εξέλιξη. Εδώ αρχίζει να υπάρχει σύνδεση μεταξύ των σειρών του Μαρβελικού σύμπαντος του Netflix, βλέποντας χαρακτήρες που υπήρξαν και στο Daredevil ενώ συναντάμε και το χαρακτήρα που πρωταγωνιστεί στην επόμενη σειρά και δεν είναι άλλος από τον Luke Cage.
Περισσότερη δράση και αντροκαταστάσεις στο Χάρλεμ του Λουκ Κέιτζ, με τη σειρά να φέρνει έναν αέρα από την εποχή τωv ταινιών blacksploitation. Η μουσική κινείται σε funk και soul ήχους και η χρωματική παλέτα είναι έντονη και παράλληλα σκοτεινή. Ο Κέιτζ κινείται στους δρόμους του Χάρλεμ, στα φτωχά σπίτια και στα μεγάλα κλαμπ και η αντίθεση στη ζωή των μαύρων της Αμερικής περνάει έντονα. Η σειρά κινείται σε πολύ καλά επίπεδα, μας κάνει να ενδιαφερθούμε για τον πρωταγωνιστή παρά το άτρωτο της φύσης του, κι αν ήταν λίγο πιο προσγειωμένη στα τελευταία επεισόδια, στα οποία προσπάθησε περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε να μα θυμίσει ότι παρακολουθούμε την ιστορία ενός κόμικ ήρωα που άνθισε γύρω στο 1970, τότε θα έχαιρε σίγουρα μεγαλύτερης εκτίμησης. Παρ' ολ' αυτά, μετά την πρώτη σεζόν του Daredevil, αποτελεί το προσωπικό μου κόλλημα και ίσως την πρώτη φορά που αποφάσισα να παρακολουθήσω πέντε ώρες συγκεντρωμένων επεισοδίων.
Ο τυφλός δικηγόρος, Ματ Μέρντοκ, που τα βράδια φορά τη στολή του και γυρνά στις σκεπές της Νέας Υόρκης ως Daredevil, επέστρεψε για τη δεύτερη σεζόν του, το 2016, λίγο πριν βγει στον αέρα ο Luke Cage, για τον οποίο μιλήσαμε πριν λίγο. Περισσότερη δράση και πιο κόμικ ατμόσφαιρα σε αυτή τη σεζόν, με την παράσταση να κλέβει η είσοδος του Τιμωρού, Φρανκ Καστλ, στο Μαρβελικό σύμπαν του Netflix. Ο πρώην πεζοναύτης που σκορπάει το θάνατο στα μέλη της Ιρλανδικής μαφίας έρχεται μέτωπο με μέτωπο με τον Daredevil, ενώ παράλληλα παρακολουθούμε και μια δεύτερη πλοκή που έχει να κάνει με μια μυστική οργάνωση που λέγεται το Χέρι. Μέσα σε όλα αυτά συναντάμε και την Ηλέκτρα Νάτσιος, μεγάλο έρωτα του Μέρντοκ και διάσημη θηλυκή ηρωίδα των σελίδων της Marvel. Τα επίπεδα της πρώτης σεζόν δεν επιτυγχάνονται παρά το φανερά μεγαλύτερο μπάτζετ αλλά δεν παύει να παραμένει μια πολύ καλή σειρά και σε αυτή τη σεζόν του το Dardevil.
Το μαύρο πρόβατο αυτού του κόμικ κόσμου που δημιουργήθηκε στο Netflix ήταν το Iron Fist. Αυτή η σειρά είναι αυτή που δυσκολεύτηκε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη να βρει τα πατήματά της και να παρουσιάσει χαρακτήρα. Ο Iron Fist είναι ένας χαρακτήρας που κατέχει το μυστικό της Σιδερένιας Γροθιάς και που είναι ειδικός στις πολεμικές τέχνες. Αυτό που περιμένεις λοιπόν από τη σειρά είναι καλές σκηνές πολεμικών τεχνών και φυσικά έναν πρωταγωνιστή που να σε πείθει ότι το έχει. Σε αυτά λοιπόν, δυστυχώς, αποτυγχάνει και μέχρι τη μέση προστίθεται και το πρόβλημα των μέτριων διαλόγων και της όχι καλής συνοχής στην εξέλιξη της ιστορίας. Στα τελευταία επεισόδια, το Iron Fist, γίνεται καλύτερο αλλά μέχρι να φτάσει εκεί υπάρχουν στιγμές που η παρακολούθησή του δεν είναι το ίδιο ευχάριστη με τους υπόλοιπους τίτλους του Netflix.
Μετά και τη γνωριμία με το Iron Fist έρχεται η στιγμή για την οποία μας προετοίμαζε το Netflix, συστήνοντας όλους αυτούς τους χαρακτήρες. Οι Defenders κάνουν πρεμιέρα το καλοκαίρι που μας πέρασε και σύντομα ο Daredevil, η Jessica Jones, ο Luke Cage και ο Iron Fist καλούνται να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να προστατέψουν την πόλη τους από το Χέρι, την οργάνωση που απασχόλησε τη δεύτερη σεζόν του Daredevil αλλά και αυτή του Iron Fist καθώς το Χέρι φαίνεται να είναι υπεύθυνο για το θάνατο των γονιών του εκατομμυριούχου Ντάνι Ραντ, του παιδιού που έγινε στην πορεία ο Iron Fist, και τώρα η οργάνωση θέλει κάτι που μοιάζει να κατέχει ο Ραντ.
Η όχι και τόσο σωστή προσέγγιση στο χαρακτήρα του Iron Fist διορθώνεται στους Defenders με έξυπνο τρόπο, στήνοντας ολόκληρο αστείο γύρω από την εμφάνιση του Ραντ, η οποία δε σε προδιαθέτει για κάποιον που κουβαλά το όνομα Σιδερένια Γροθιά, ενώ η σχέση του με τον Κέιτζ είναι αυτή που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Εδώ ολόκληρη η σειρά μας δίνει στιγμές που οι φίλοι των κόμιξ της Marvel θα λατρέψουν, ενώ κι το επίπεδο σεναρίου, διαλόγων, σκηνοθεσίας και μοντάζ (πράγμα που ξέχασα να αναφέρω και σε όλα τα παραπάνω) παραμένει σε πραγματικά καλό επίπεδο. Έχουμε καλές σκηνές δράσεις με όλους τους ήρωες στην οθόνη και μια σχεδόν επική κατάληξη, η οποία μας οδηγεί στον τρίτο κύκλο του Daredevil αλλά και στο δεύτερο όλων των υπολοίπων, με νέους χαρακτήρες να μπαίνουν στο παιχνίδι.
Κάπου παράμερα, πάντα μόνος και πάντα μοναχικός, ο Φρανκ Καστλ, ο γνωστός Τιμωρός, έκανε τη δική του πρεμιέρα πριν λίγες μέρες. Έχοντας παρακολουθήσει μόνο το πρώτο επεισόδιο δε μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη αλλά οι κριτικές μιλούν για την καλύτερη σειρά μετά το Daredevil. Αν μπορώ να πω κάτι σχετικά με τον Τιμωρό, αυτό είναι ότι από αυτό το πρώτο επεισόδιο μπαίνει δυναμικά. Ο Μπέρνθαλ στο ρόλο του Καστλ είναι εξαιρετικός ενώ η σειρά φαίνεται αποφασισμένη να μην φοβηθεί τη χρησιμοποίηση παραπάνω βίαιων σκηνών, πράγμα ταιριαστό με τη λογική που ακολουθεί τον Τιμωρό και στις σελίδες των κόμιξ.
Αυτά για το μέχρι τώρα Μαρβελικό σύμπαν του Netflix που έχει κερδίσει αμέτρητους φίλους, γνώστες των κόμιξ ηρώων ή όχι, με την ποιότητα των παραγωγών του. Αν δεν έχετε ασχοληθεί καθόλου μέχρι σήμερα με τις παραπάνω σειρές, ρίξτε μια ματιά και δε θα απογοητευτείτε. Δεν είναι ανάγκη να είστε φίλοι των κόμιξ για να τις παρακολουθήσετε. Μιλάμε για καλή τηλεόραση, που σε σημεία φτάνει να ξεπεράσει ακόμα και τη μοναδική δύναμη του κινηματογράφου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου