Είδος: Φαντασίας, Κωμωδία, Τρόμου
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Όμορφη χρωματική παλέτα, κάδρα προσεγμένα και δε χρειάζεσαι πολλά περισσότερα για να μπεις στην ατμόσφαιρα της ταινίας. Υπάρχουν στιγμές που το φιλμ γίνεται νοσηρό και λειτουργεί σαν μαύρη κωμωδία αλλά δεν τολμά να προχωρήσει παραπέρα, ίσως για να μη χάσει το περιβόητο PG-13, αυτό ωστόσο δεν στοιχίζει ιδιαίτερα στο τελικό αποτέλεσμα. Αυτό που εγώ θα ήθελα από το Krampus είναι να μπορούσε να διατηρήσει το κωμικό πνεύμα καθ' όλη τη διάρκειά του ή για μεγαλύτερο ακόμα μέρος τουλάχιστον αλλά και να έδινε περισσότερο χρόνο στον ίδιο το δαίμονα, ο οποίος εμφανίζεται κυρίως στο τέλος και είναι μεν τρομακτικός σαν ύπαρξη αλλά όχι απόλυτα πετυχημένος στο σχεδιασμό του, εστιάζοντας κυρίως στο καθηλωμένο σε μία έκφραση πρόσωπό του. Όση ώρα δεν υπάρχει ο Κράμπους στην οθόνη, υπάρχουν οι βοηθοί του. Σατανικά παιχνίδια και μπισκότα κανέλας που ζωντανεύουν, χιονάνθρωποι που μετακινούνται και διαβολικά ξωτικά, που έρχονται και αρπάζουν ένα ένα τα μέλη της οικογένειας. Έχουν την πλάκα τους κι αυτά, δε λέω, αλλά θέλεις σε ολόκληρο το δεύτερο μισό κάτι παραπάνω, που νιώθεις ότι δεν έρχεται ποτέ.
 |
KRAMPUS
Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ
Σκηνοθεσία:Michael Dougherty
Σενάριο:Todd Casey,
Michael Dougherty,Zach Shields
Παίζουν:Adam Scott,
Toni Collette,David Koechner |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Όταν το πνεύμα των Χριστουγέννων χάνεται από τις καρδιές των ανθρώπων, τότε ο δαίμονας Κράμπους έρχεται. Ο μικρός Μαξ λατρεύει τα Χριστούγεννα και τον Άγιο Βασίλη αλλά τα κακομαθημένα ξαδέρφια του και οι οικογένειά τους καταστρέφουν το όνειρό του, υπενθυμίζοντάς του ότι πρέπει να μεγαλώσει και να σταματήσει να πιστεύει σε παραμύθια. Ο Μαξ χάνει για λίγο την πίστη του στο πνεύμα των Χριστουγέννων και περίεργα πλάσματα αρχίζουν να επισκέπτονται το σπίτι, ενώ σύντομα θα κάνει την εμφάνισή του κι ο ίδιος ο Κράμπους.
ΑΠΟΨΗ: Ανθρωπόμορφη φιγούρα, μισός τράγος, μισός δαίμονας, ο Κράμπους, πλάσμα που συναντάμε στα λαϊκά παραμύθια της Αυστρίας, της Βαυαρίας, της Κροατίας, της Βόρειας Ιταλίας και που οι ρίζες του δεν είναι ξεκάθαρες καθώς για πολλούς ανθρωπολόγους υπάρχει από την προ- Χριστιανική εποχή, αποκτά πια και τη δική του ταινία. Το αντίθετο του Άγιου Βασίλη, ο Κράμπους έρχεται να τιμωρήσει τα άτακτα παιδιά κι όσους χάνουν την πίστη τους στο πνεύμα των Χριστουγέννων ενώ σ' εμάς ξυπνά αναμνήσεις από τη δεκαετία του 1980, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Μάικλ Ντόχερτι.
Αφού έδωσε ένα αγαπημένο τα τελευταία χρόνια φιλμάκι των Αμερικανών, για τη μέρα του Χάλογουιν, το Trick 'r Treat, ο Ντόχερτι είπε να φτιάξει και κάτι για την περίοδο των Χριστουγέννων. Διασκευάζει λοιπόν το μύθο του Κράμπους και παρουσιάζει ένα κωμικό παραμύθι τρόμου, που σίγουρα θα σου φέρει στο μυαλό τα κλασικά πλέον Gremlins αλλά κι ένα γενικότερο αέρα εποχής 1980, όπου οι κωμικές ταινίες τρόμου άνθισαν και ιδιαίτερα οι Χριστουγεννιάτικες. Από την πρώτη σκηνή, ο Ντόχερτι, είναι φανερό ότι θέλει να "πειράξει" την Αμερικανική κοινωνία και οικογένεια και με αυτούς τους ρυθμούς συνεχίζει στο πρώτο μισό της ταινίας. Οι σχέσεις με τους γονείς, τη/ το σύζυγο, τα αδέρφια, τα ξαδέρφια, η πλήρης απομάκρυνση από την καρδιά των Χριστουγέννων και οι καταναγκαστικές γιορτινές συνεστιάσεις, μόνο και μόνο λόγω του ίδιου DNA, όπως λέει ο μικρός Μαξ κάποια στιγμή στην αρχή της ταινίας, είναι αυτά που σχολιάζει αρχικά ο Ντόχερτι κι άλλοτε μέσα από το χιούμορ ενίοτε με πιο σοβαρή προσέγγιση, καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον. Η ατμόσφαιρα που επικρατεί είναι άκρως Χριστουγεννιάτικη και σκοτεινά παραμυθένια στη συνέχεια, με τη νύχτα να αγκαλιάζει τη γειτονιά, τους ανθρώπους να μοιάζουν εξαφανισμένοι και περίεργες σκιές να κάνουν την εμφάνισή τους ενώ οι θόρυβοι στο πάνω μέρος του σπιτιού αρχίζουν να ακούγονται και καταλαβαίνουμε ότι η κωμική διάθεση περνά σιγά σιγά σε δεύτερο πλάνο.
Όμορφη χρωματική παλέτα, κάδρα προσεγμένα και δε χρειάζεσαι πολλά περισσότερα για να μπεις στην ατμόσφαιρα της ταινίας. Υπάρχουν στιγμές που το φιλμ γίνεται νοσηρό και λειτουργεί σαν μαύρη κωμωδία αλλά δεν τολμά να προχωρήσει παραπέρα, ίσως για να μη χάσει το περιβόητο PG-13, αυτό ωστόσο δεν στοιχίζει ιδιαίτερα στο τελικό αποτέλεσμα. Αυτό που εγώ θα ήθελα από το Krampus είναι να μπορούσε να διατηρήσει το κωμικό πνεύμα καθ' όλη τη διάρκειά του ή για μεγαλύτερο ακόμα μέρος τουλάχιστον αλλά και να έδινε περισσότερο χρόνο στον ίδιο το δαίμονα, ο οποίος εμφανίζεται κυρίως στο τέλος και είναι μεν τρομακτικός σαν ύπαρξη αλλά όχι απόλυτα πετυχημένος στο σχεδιασμό του, εστιάζοντας κυρίως στο καθηλωμένο σε μία έκφραση πρόσωπό του. Όση ώρα δεν υπάρχει ο Κράμπους στην οθόνη, υπάρχουν οι βοηθοί του. Σατανικά παιχνίδια και μπισκότα κανέλας που ζωντανεύουν, χιονάνθρωποι που μετακινούνται και διαβολικά ξωτικά, που έρχονται και αρπάζουν ένα ένα τα μέλη της οικογένειας. Έχουν την πλάκα τους κι αυτά, δε λέω, αλλά θέλεις σε ολόκληρο το δεύτερο μισό κάτι παραπάνω, που νιώθεις ότι δεν έρχεται ποτέ.
Παρά τα όποια μειονεκτήματά του, το Krampus, είναι αυτό που θα έλεγαν οι Σίσκελ & Έμπερτ "thumbs up" ταινία. Έχει καλές ερμηνείες, συμπαθητικό σενάριο και μερικά πρακτικά εφέ που κολλάνε ακόμα περισσότερο με το πνεύμα της ταινίας. Είναι ένα Χριστουγεννιάτικο σκοτεινό παραμύθι ικανό να αποκτήσει μεγαλύτερη φήμη και πιστούς με το πέρασμα των χρόνων καθώς έχει θετικά στοιχεία που σε κερδίζουν, ενώ η ατμόσφαιρα (καταλύτης για τα φιλμ του είδους) είναι σε όλη τη διάρκεια γιορτινή και συνάμα μυστηριακή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου