Είδος: Θρίλερ, Μυστηρίου, Επιστημονικής Φαντασίας
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο γιος του Ρίντλεϊ Σκοτ, Λουκ, σκηνοθετεί για πρώτη φόρα και φτιάχνει ένα προσεγμένο οπτικά φιλμ, με πολύ καλό επιτελείο ηθοποιών και με διάθεση για φιλοσοφικούς στοχασμούς, οι οποίοι όμως μένουν σε πρώιμα στάδια αναζήτησης. Ενώ το φιλμ έχει ενδιαφέρον ακόμα και όταν το χειρίζεται σαν θρίλερ, με καλές σκηνές δράσης και γρήγορο μοντάζ, αποδυναμώνεται ωστόσο το υπόβαθρο της πιο φιλοσοφικής προσέγγισης. Η δημιουργία τεχνητής ζωής, η λογική, τα συναισθήματα, η ανθρωπιά και το κατά πόσο αποτελεί μοναδική ιδιότητα των ανθρώπων, ακόμα και το σχόλιο για το αν τελικά γεννιόμαστε, ως χαρακτήρες, ή γινόμαστε στην πορεία, με βάση τα βιώματά μας, όλα αυτά υπάρχουν στο φιλμ. Η αλλαγή ύφους, όμως, στο τελευταίο ημίωρο και η μετατροπή του φιλμ σε ένα πιο βίαιο, γρήγορο θρίλερ μας κάνει να αφήσουμε πολύ πίσω όλα αυτά που αρχικά έθετε σαν ζητήματα. Θα μπορούσαν να συνυπάρχουν και τα δύο με μεγαλύτερη αρμονία αλλά ο Σκοτ δεν βρίσκει τη χρυσή τομή.
 |
Σκηνοθεσία:Luke Scott
Σενάριο:Seth W. Owen
Παίζουν:Kate Mara,
Anya Taylor-Joy,Rose Leslie |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Η Μόργκαν είναι ένα ανθρώπινο πλάσμα που δημιουργήθηκε τεχνητά. Μεγαλώνει και μαθαίνει με γρήγορους ρυθμούς ενώ φαίνεται να αναπτύσσει και συναισθήματα, κάτι το οποίο δεν ήταν αναμενόμενο σύμφωνα με τον τρόπο δημιουργίας της. Μια έκρηξη βίας και ο τραυματισμός μιας από τους επιστήμονες του κέντρου που κρατείται η Μόργκαν, οδηγεί την εταιρεία που βρίσκεται πίσω από τη δημιουργία της σε μια έρευνα για το αν το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί ή η Μόργκαν πρέπει να "τερματιστεί". Υπεύθυνη για την αξιολόγηση είναι μια νεαρή πράκτορας, η οποία σύντομα θα έρθει αντιμέτωπη όχι μόνο με τη Μόργκαν αλλά και τους επιστήμονες που τη μεγάλωσαν σαν ένα φυσιολογικό παιδί.
ΑΠΟΨΗ: Το Morgan έρχεται να προστεθεί στη λίστα με τα φιλμ επιστημονικής φαντασίας που επιθυμούν να σκαλίσουν το θέμα της τεχνητής νοημοσύνης και της τεχνητής δημιουργίας ανθρώπινων όντων. Δεν είναι κάτι καινούριο, το έχουμε ξαναδεί και σε καλύτερη μορφή αλλά δεν παύει να είναι μια καλή προσθήκη στο είδος, που αξίζει τουλάχιστον μιας προβολής.
Ο γιος του Ρίντλεϊ Σκοτ, Λουκ, σκηνοθετεί για πρώτη φόρα και φτιάχνει ένα προσεγμένο οπτικά φιλμ, με πολύ καλό επιτελείο ηθοποιών και με διάθεση για φιλοσοφικούς στοχασμούς, οι οποίοι όμως μένουν σε πρώιμα στάδια αναζήτησης. Ενώ το φιλμ έχει ενδιαφέρον ακόμα και όταν το χειρίζεται σαν θρίλερ, με καλές σκηνές δράσης και γρήγορο μοντάζ, αποδυναμώνεται ωστόσο το υπόβαθρο της πιο φιλοσοφικής προσέγγισης. Η δημιουργία τεχνητής ζωής, η λογική, τα συναισθήματα, η ανθρωπιά και το κατά πόσο αποτελεί μοναδική ιδιότητα των ανθρώπων, ακόμα και το σχόλιο για το αν τελικά γεννιόμαστε, ως χαρακτήρες, ή γινόμαστε στην πορεία, με βάση τα βιώματά μας, όλα αυτά υπάρχουν στο φιλμ. Η αλλαγή ύφους, όμως, στο τελευταίο ημίωρο και η μετατροπή του φιλμ σε ένα πιο βίαιο, γρήγορο θρίλερ μας κάνει να αφήσουμε πολύ πίσω όλα αυτά που αρχικά έθετε σαν ζητήματα. Θα μπορούσαν να συνυπάρχουν και τα δύο με μεγαλύτερη αρμονία αλλά ο Σκοτ δεν βρίσκει τη χρυσή τομή.
Το όνομα του πατέρα Σκοτ στην παραγωγή έπαιξε προφανώς ρόλο στην συγκέντρωση των αρκετών καλών ηθοποιών, γεγονός που βοηθά ιδιαίτερα την ταινία. Τζένιφερ Τζέισον Λι, Μισέλ Γιέο, Τόμπι Τζόουνς και σε πιο σύντομο ρόλο ο Πολ Τζιαμάτι και σε ακόμα πιο σύντομο ο Μπράιαν Κοξ, στο φινάλε του φιλμ. Τους βασικούς χαρακτήρες κρατούν οι νεαροί ηθοποιοί. Οι Κέιτ Μάρα καλή στον ψυχρό ρόλο που απαιτεί το φιλμ να έχει, η Ρόουζ Λέσλι, που μάθαμε κυρίως μέσα από το Game of Thrones, είναι αυτή που είναι πιο κοντά στη Μόργκαν, ενώ αυτή που μαγνητίζει το βλέμμα είναι η μικρή Άνια Τέιλορ- Τζόι. Η Άνια βγάζει συναισθήματα στην οθόνη. Καταφέρνει σε στιγμές να είναι τρομακτική ενώ αμέσως μετά καταφέρνει τον οίκτο μας για το μπερδεμένο πλάσμα το οποίο υποδύεται.
Η σκιά του Blade Runner αλλά και το πιο πρόσφατου Ex- Machina πέφτει πάνω από το Morgan, δύο ταινίες που στον πυρήνα τους τις απασχολεί ακριβώς το ίδιο θέμα. Αυτό που κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα φιλμ είναι το σενάριο τους και ο τρόπος εξέλιξης των χαρακτήρων και της πλοκής. Το φιλμ του Λουκ Σκοτ λοξοδρομεί φτάνοντας προς το φινάλε και αυτό δεν το αφήνει να αποτυπωθεί πλήρως στη μνήμη μας. Καλή, αξιόλογη δημιουργία, που παρακολουθείς με ενδιαφέρον αλλά που φαίνεται να μην αξιοποιεί τις δυνατότητες πίσω από την ιστορία της, για να πει κάτι παραπάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου