Είδος: Θρίλερ, Τρόμου
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Στο φιλμ πρωταγωνιστεί και ο πρόσφατα χαμένος Αντόν Γιέλτσιν, ο Τσέχοφ του νέου Σταρ Τρεκ (Τσέχοφ εναντίον Ζαν Λουκ Πικάρντ!), η Ίμοζεν Πούτς και αρκετές φρέσκες φάτσες. Καλή δουλειά γίνεται από όλους στον τομέα των ερμηνειών αλλά περίμενα καλύτερη αξιοποίηση του ρόλου του Πάτρικ Στιούαρτ.
 |
ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
Σκηνοθεσία:Jeremy Saulnier
Σενάριο:Jeremy Saulnier
Παίζουν:Anton Yelchin,Imogen Poots,
Patrick Stewart |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Μια πανκ ροκ μπάντα κλείνει μια εμφάνιση σε ένα κλαμπ. Αυτό που δεν γνωρίζουν τα μέλη της είναι ότι στο κλαμπ όχι μόνο συχνάζουν νεοναζί αλλά διοικείται κι από μια ομάδα νεοναζί με ιδιοκτήτη έναν σαδιστή ηλικιωμένο τύπο. Όταν, λοιπόν, τα μέλη της μπάντας θα γίνουν μάρτυρες μιας δολοφονίας, θα πρέπει να παλέψουν για τις ζωές τους, ενάντια στον ιδιοκτήτη και τα τσιράκια του.
ΑΠΟΨΗ: Ας ξεκινήσουμε με διαφορετικό τρόπο αυτό το κείμενο, σε βοήθεια όλων αυτών που είδαν το φιλμ του Τζέρεμι Σόλνιερ και αναρωτιούνται για ποιό λόγο ονομάζεται Green Room (Πράσινο Δωμάτιο), αφού μόνο πράσινα δωμάτια δεν βλέπουμε κατά τη διάρκεια της προβολής. Το πράσινο δωμάτιο είναι στην ουσία τα καμαρίνια των καλλιτεχνών και η προέλευση της ονομασίας αυτής δεν είναι πλήρως εξακριβωμένη, με τα περισσότερα στοιχεία πάντως να οδηγούν στην Αγγλία κάπου στο 1500 και στα θέατρα του Λονδίνου. Πάμε τώρα στα του φιλμ!
Ο Τζέρεμι Σόλνιερ γράφει και σκηνοθετεί αυτό το κλειστοφοβικό, σκληρό ανά διαστήματα θρίλερ. Άνθρωποι αποκλεισμένοι σε ένα δωμάτιο, που προσπαθούν να βρουν τρόπο διαφυγής, για να επιζήσουν. Απ' έξω βρίσκονται ένα μάτσο νεοναζί, σαδιστές τύποι, που δεν το έχουν σε τίποτα να τους καθαρίσουν. Στήνει πολύ καλά το παιχνίδι ο Σόλνιερ και μέχρι και τα τελευταία δέκα-δέκα πέντε λεπτά το φιλμ σε κρατάει σε αγωνία, προσφέροντας μερικές βίαιες, σοκαριστικές στιγμές, τις οποίες ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί απροειδοποίητα, πιάνοντας στον ύπνο τους θεατές. Κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, αποπνικτική, με μια μυρωδιά μούχλας και υγρασίας στον αέρα, που ταιριάζει απόλυτα με τους θαμώνες και τους ιδιοκτήτες του κλαμπ, με τον Πάτρικ Στιούαρτ να ξεχωρίζει, όχι για τον τρόπο που χρησιμοποιείται στο φιλμ, αλλά κυρίως για την αντίθεση του παρουσιαστικού του με τον χαρακτήρα που καλείται να υποδυθεί.
 |
| © 2016 A24 FILMS |
Το φιλμ του Σόλνιερ λειτουργεί εξαιρετικά μέχρι και λίγα λεπτά πριν το φινάλε. Εκεί είναι που χάνει πάρα πολλούς πόντους, γιατί συνειδητοποιείς ότι ο Σόλνιερ σου ρίχνει ένα μικρό "άκυρο", που λέγαμε και στα χρόνια της στρατιωτικής μας θητείας. Το στήσιμο του φιλμ είναι τέτοιο που σου δημιουργεί μια αίσθηση αναμονής για κάτι πολύ μεγάλο στο τέλος. Προσωπικά, όμως, στο τέλος ένιωσα απογοητευμένος. Παρακολούθησα ένα πολύ καλά στημένο θρίλερ, με εκρήξεις βίας ικανές να σε σοκάρουν, που, όμως, αφήνει χαμένη την ευκαιρία για πιο ξεκάθαρο και βαθύ κοινωνικοπολιτικό σχόλιο και σε αφήνει για πάντα να περιμένεις μια μεγάλη σκηνή στο φινάλε, η οποία δεν έρχεται ποτέ.Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να δημιουργείς προσδοκίες στον θεατή, να τον κρατάς σε αγωνία για μεγάλο διάστημα και στο τέλος να τον αφήνεις στα κρύα του λουτρού. Αξιόλογο, ναι μεν, αλλά απογοητευτικό στο φινάλε του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου