Είδος: Φαντασίας, Περιπέτεια
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Τα προβλήματα ξεκινούν όταν ο Μπολ καθοδηγεί τους ηθοποιούς του. Όταν καταφέρνεις να κάνεις τον Ρον Πέρλμαν να μοιάζει αδιάφορος, όταν δε μπορείς να αξιοποιήσεις ιδανικά τον Ρέι Λιότα κι όταν ηθοποιοί με χρόνους εμπειρίας στην πλάτη τους παίζουν με μια απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους συνεχώς, τότε μάλλον κάτι δεν κάνεις καλά. Μεγάλη βοήθεια σε αυτό δίνει το σενάριο του Νταγκ Τέιλορ, το οποίο είναι γεμάτο δήθεν ηρωικές ατάκες, που όταν δε θυμίζουν των Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών, θυμίζουν κάτι άλλο από το είδος. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει καμία ένδειξη πρωτοτυπίας στο φιλμ.
 |
Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ
Σκηνοθεσία:Uwe Boll
Σενάριο:Doug Taylor
Παίζουν:Jason Statham,
Ron Perlman,Ray Liotta |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο μοχθηρός μάγος Γκαγιάν απειλεί να πάρει στα χέρια του το βασίλειο του Βασιλιά Κόνρεϊντ. Για να το πετύχει αυτό χρησιμοποιεί την φυλή των Κρανγκς, τρομακτικών τερατόμορφων πλασμάτων. Κατά την επιδρομή τους τα Κρανγκς απαγάγουν και φυλακίζουν τη γυναίκα και το γιο ενός άνδρα με το όνομα Αγρότης. Ο Αγρότης θα προσπαθήσει να πάρει πίσω τους δικούς του και σύντομα θα βρεθεί να ηγείται της αντεπίθεσης ενάντια στα Κρανγκς και τον Γκαγιάν.
ΑΠΟΨΗ: Ο Ούβε Μπολ, ένας επάξιος ανταγωνιστής του Εντ Γουντ, για τον τίτλο του χειρότερου σκηνοθέτη που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη, μαζεύει ένα απίστευτο επιτελείο ηθοποιών και παραδίδει μια περιπέτεια φαντασίας, βασισμένη σε διάσημο RPG (ηλεκτρονικό παιχνίδι ρόλων). Πόσες φορές παρακολούθησε άραγε των Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών, για να φτιάξει μια τόσο ξεδιάντροπη-ανά διαστήματα- αντιγραφή της ταινίας του Πίτερ Τζάκσον;
Μπορεί ο Μπολ να θεωρείται κάκιστος σκηνοθέτης, ωστόσο το In The Name of The King δεν είναι τόσο κακό όσο ανέμενα να είναι. Αντιθέτως, υπήρξαν στιγμές που το χάζευψα ευχάριστα. Ιδιαίτερα οι σκηνές μάχης και οι μονομαχίες δείχνουν πολύ καλά στην οθόνη, ενώ τα συνήθως μέτρια ψηφιακά εφέ χρησιμοποιούνται με φειδώ, με αποτέλεσμα να μην ενοχλούν. Καλή δουλειά έχει γίνει επίσης και στη φωτογραφία, είτε αυτή είναι ψηφιακά επεξεργασμένη είτε έχουμε να κάνουμε με φυσικά τοπία, κινηματογραφημένα με όμορφο τρόπο. Αυτά, μαζί με την καλή εμφάνιση του Τζέισον Στέιθαμ, πρωταγωνιστικό ρόλο, και του Τζον Ρις-Ντέιβις, σε ρόλο καλού μάγου, είναι τα καλά στοιχεία της ταινίας.
Τα προβλήματα ξεκινούν όταν ο Μπολ καθοδηγεί τους ηθοποιούς του. Όταν καταφέρνεις να κάνεις τον Ρον Πέρλμαν να μοιάζει αδιάφορος, όταν δε μπορείς να αξιοποιήσεις ιδανικά τον Ρέι Λιότα κι όταν ηθοποιοί με χρόνους εμπειρίας στην πλάτη τους παίζουν με μια απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους συνεχώς, τότε μάλλον κάτι δεν κάνεις καλά. Μεγάλη βοήθεια σε αυτό δίνει το σενάριο του Νταγκ Τέιλορ, το οποίο είναι γεμάτο δήθεν ηρωικές ατάκες, που όταν δε θυμίζουν των Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών, θυμίζουν κάτι άλλο από το είδος. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει καμία ένδειξη πρωτοτυπίας στο φιλμ.
Δυστυχώς για τον Μπολ, το δυνατό κομμάτι του φιλμ, οι σκηνές μάχης, χρεώνονται στον Σιου Τανγκ Τσινγκ. Κινέζος σκηνοθέτης, χορογράφος, σταντμαν και συνεργάτης του Τζον Γου και του Ζανγκ Γίμου, ο Σιου Τανγκ Τσινγκ καταφέρνει να με λιγοστά μέσα να δώσει αρκετά καλά χορογραφημένες σκηνές δράσης, προσθέτοντας πόντους στο φιλμ του Γερμανού συναδέλφου του.
Μπορεί ο Μπολ να είχε καλές προθέσεις, μπορεί να ήθελε να φτιάξει κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που τελικά έφτιαξε αλλά αυτό που τελικά κρίνεις είναι αυτό που βλέπεις. Αυτό που βλέπεις λοιπόν δεν είναι σίγουρα κάτι πολύ κακό. Είναι μια συμπαθητική μετριότητα που μπορείς να παρακολουθήσεις στο σπίτι ένα μεσημεράκι που χαλαρώνεις. Από εκεί και πέρα, ούτε θα θέλεις να το ξαναδείς, ούτε και θα το θυμάσαι πολύ καιρό μετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου