Είδος: Δραματική, Κωμωδία
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Η στιγμή του ξεριζώματος της ελιάς είναι άκρως συγκινητική, με τη μικρή Άλμα να κατανοεί την αξία που έχει για τον παππού της το δέντρο ενώ το ίδιο συγκινητική είναι η δεύτερη φορά που, η μεγαλύτερη πια Άλμα, ανεβαίνει στην ελιά. Και τις δύο φορές η Άλμα διεκδικεί το παρελθόν αλλά και το μέλλον, το δικό της και της οικογένειάς της, ενώ η επιστροφή (spoiler αλλά δεν θεωρώ ότι έχει ιδιαίτερη σημασία) στην πατρίδα με το κλαδί ελιάς, δε θα μπορούσε να είναι περισσότερο συμβολική.
 |
Η ΕΛΙΑ
Σκηνοθεσία:Icíar Bollaín
Σενάριο:Paul Laverty
Παίζουν:Anna Castillo,
Javier Gutiérrez,Pep Ambròs |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο παππούς της Άλμα πέφτει σε βαριά κατάθλιψη όταν οι δύο γιοί του αποφασίζουν να ξεριζώσουν μια υπεραιωνόβια ελιά που υπήρχε στο κτήμα τους και να την πουλήσουν, για ανταπεξέλθουν στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Η Άλμα αποφασίζει να μαζέψει τις οικονομίες της και παρέα με ένα φίλο και το θείο της να ταξιδέψει μέχρι τη Γερμανία, όπου βρίσκεται πλέον η ελιά και να τη φέρει πίσω.
ΑΠΟΨΗ: Σε έναν κόσμο που μαστίζεται από οικονομικά προβλήματα, σε έναν κόσμο που κάθε ιδανικό, κάθε αξία τείνει να γονατίσει μπροστά στην ανάγκη για οικονομική επιβίωση, Η Ελιά, με ή χωρίς τους συμβολισμούς που την ακολουθούν εδώ και αιώνες, έρχεται να μας θυμίσει μερικά απλά πράγματα, που τείνουμε να ξεχάσουμε.
Χωρίς να είναι κάτι περισσότερο από μια απλή στη γραφή της δραματική- με κωμικά στοιχεία- ταινία του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, η Ελιά, της Ισίαρ Μπογιαϊν, καταφέρνει χωρίς φανφάρες να πει αυτά που θέλει να πει. Με κέντρο το υπεραιωνόβιο δέντρο μιλά για την οικογένεια, για την οικονομική κρίση, για την αξιοπρέπεια, την ιστορία. Σύμβολο δόξας, αθανασίας αλλά και γαλήνης της ψυχής, από τα χρόνια της Αρχαίας Ελλάδας, η ελιά που ξεριζώνεται από το χωράφι της οικογένειας, εκεί όπου έστεκε δύο χιλιάδες χρόνια, δίνει αφορμή σε μια οικογένεια να δεθεί ξανά και να αφήσει κατά μέρους τα όποια λάθη τους χώριζαν στο παρελθόν. Δίνει επίσης αφορμή και σε εμάς να συγκινηθούμε, να χαμογελάσουμε, να θυμώσουμε, να συγκινηθούμε ξανά και να χαμογελάσουμε ξανά, ακριβώς με αυτή τη σειρά κατά την προβολή της ταινίας.
Η στιγμή του ξεριζώματος της ελιάς είναι άκρως συγκινητική, με τη μικρή Άλμα να κατανοεί την αξία που έχει για τον παππού της το δέντρο ενώ το ίδιο συγκινητική είναι η δεύτερη φορά που, η μεγαλύτερη πια Άλμα, ανεβαίνει στην ελιά. Και τις δύο φορές η Άλμα διεκδικεί το παρελθόν αλλά και το μέλλον, το δικό της και της οικογένειάς της, ενώ η επιστροφή (spoiler αλλά δεν θεωρώ ότι έχει ιδιαίτερη σημασία) στην πατρίδα με το κλαδί ελιάς, δε θα μπορούσε να είναι περισσότερο συμβολική.
Το φιλμ της Μπογιαϊν δεν επιχειρεί να καμουφλαριστεί με το κοστούμι της σοβαροφάνειας που επιλέγει πολλές φορές το ευρωπαϊκό σινεμά, ούτε θέλει ποτέ να γίνει κάτι παραπάνω από ένα λιτό κινηματογραφικό δημιούργημα, που έχει, όμως, ψυχή και γεννά συναισθήματα στο θεατή. Δεν είναι βαρύ, πεσιμιστικό αλλά διατηρεί το χιούμορ του σε όλη τη διάρκειά του και είναι φανερή η διάθεση της δημιουργού, μέσα από όλο αυτό το ταξίδι των πρωταγωνιστών, να μας γεμίσει εν τέλει ελπίδα, ακόμα και μέσα από τραγικά γεγονότα.
Η ερμηνεία της Άννα Καστίγιο είναι η πιο συναισθηματική της ταινίας ενώ δίπλα της, στο ρόλο του θείου της, είναι ο πολύ καλός Χαβιέ Γκουτιέρεζ. Ο Γκουτιέρεζ είναι αυτός που μπορεί να κινείται με μεγάλη ευκολία ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, καταφέρνοντας πολλές φορές να συνδυάζει και τα δύο ταυτόχρονα, δίνοντάς μας έναν πολύ ανθρώπινο χαρακτήρα.
Μπορεί να μη μιλάμε για ένα σύγχρονο αριστούργημα του Ισπανικού κινηματογράφου, μπορεί να έχουμε να κάνουμε με ένα φιλμ που φέρει ατέλειες, ωστόσο, έχουμε να κάνουμε με ένα φιλμ που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά. Ήπιοι τόνοι, μικρές δόσεις χιούμορ, μεγάλες δόσεις συναισθημάτων. Ένα αξιοπρεπές ανθρώπινο δράμα, που ζει και κινείται σε αυτόν τον κόσμο, τον αληθινό. Εκεί μέσα κάπου μπορεί να βρεις κι εσένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου