Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας, Περιπέτεια, Δράσης
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
 |
TRANSFORMERS 3
Σκηνοθεσία:Michael Bay
Σενάριο:Ehren Kruger
Παίζουν:Shia LaBeouf,
Rosie Huntington-Whiteley,Tyrese Gibson |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένα σκάφος από τον πλανήτη Σάιμπερτρον, τον πλανήτη των Τρανσφόρμερς, βρίσκεται κρυμμένο εδώ και περίπου 50 χρόνια στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Οι Ντισέπτικονς χρειάζονται το σκάφος και το περιεχόμενό του για να καταφέρουν να υπερισχύσουν τον Ότομποτς και να κατακτήσουν τον πλανήτη μας.
ΑΠΟΨΗ: Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας που λέει ότι το τρίτο μέρος μιας σειράς ταινιών είναι συνήθως το χειρότερο, άσχετα με το αν η σειρά θα συνεχιστεί και μετά από αυτό ή αν θα τελειώσει εκεί. Αν βάλεις κάτω τις κριτικές για το Transformers 3 θα δεις ότι πραγματικά οι περισσότεροι το βρήκαν χειρότερο από τα δύο πρώτα μέρη και το μόνο που του αναγνωρίστηκε ήταν μια βελτίωση της δράσης σε σχέση με το δεύτερο μέρος. Κάπου εκεί αναρωτιέμαι τί δεν πάει καλά με 'μένα και βρήκα το τρίτο φιλμ της σειράς καλύτερο από τα δύο πρώτα!
Από το ξεκίνημά του το Transformers 3 κατάφερε να φανεί πιο βατό σαν φιλμ στα μάτια μου. Και η ιστορία του μου φάνηκε πιο δεμένη και - παρότι απλή- ενδιαφέρουσα αλλά και το πιο σκοτεινό κλίμα και όλο αυτό το σκηνικό προδοτών και εξαπατημένων φάνηκε να δουλεύει πολύ καλύτερα. Τα εφέ είναι σίγουρα πολύ πιο προσεγμένα και εκθαμβωτικά εδώ αλλά το σημαντικό είναι ότι είναι ξεκάθαρα όσα συμβαίνουν στην οθόνη μεταξύ των Τράνσφορμερς, με μόνη στιγμή που ένιωσα μπουχτισμένος τα τελευταία είκοσι λεπτά. Αν η ταινία, όμως, δε φτάσει τις δυόμιση ώρες, μέσα στις οποίες εκτός από μάχες τεράστιων εξωγήινων ρομπότ, πρέπει να χωρέσουν μερικά λεπτά ουρλιαχτών από τον ΛαΜπάφ(τον οποίο στις δύο προηγούμενες κριτικές αναφέρω ως ΛεΜπεφ για κάποιον ανεξήγητο λόγο και κατά πιθανότητα όταν ξανά γράψω το όνομα του θα το γράψω διαφορετικά...), το κλασικό χιούμορ του Μπέι με τα τυπικά προβλήματα του πρωταγωνιστή με τους γονείς του και μερικές σκηνές έντονου φιλομιλιταρισμού, ο Μάικλ Μπέι κάτι παθαίνει.
 |
| © 2011 - Paramount Pictures |
Αυτό που θαυμάζω στον Μπέι είναι το ότι μπορεί να διαχειριστεί όλη αυτή τη βαβούρα. Εκρήξεις, κτίρια που πέφτουν, μια θεαματική σκηνή σε έναν αυτοκινητόδρομο (κοπιαρισμένη μεν, θεαματική δε), ρομπότ που εμφανίζονται από το έδαφος και καταπίνουν ολόκληρες εγκαταστάσεις και άλλα πολλά γίνονται στην οθόνη και παρότι έρχεται μια στιγμή που μπουχτίζεις, αναγνωρίζεις ότι δεν μπορούν να χειριστούν πολλοί με τέτοιο τρόπο τη δράση. Αυτό που συνήθως λείπει από τα φιλμ του Μπέι είναι το συναίσθημα κι εδώ κάτι συμβαίνει και φαίνεται να του ξεφεύγουν μικρές δόσεις συναισθηματισμού, με άξονα τη σχέση που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στον πρωταγωνιστή και τα Ότομποτς. Ένα άλλο θετικό κομμάτι είναι η έκπληξη, η οποία λείπει από τα προηγούμενα φιλμ, ενώ εδώ συναντάμε δύο μικρές ανατροπές κάπου στη μέση της ταινίας, που δίνουν ενδιαφέρον στην πλοκή.
Το βασικό με τις σειρές ταινιών είναι να νιώθεις ότι κάθε φορά ο δημιουργός προσπαθεί να προσθέσει κάτι. Σε αυτό το τρίτο μέρος των Τράνσφορμερς, ο Μάικλ Μπέι φάνηκε να θέλει να φτιάξει ένα πιο ολοκληρωμένο φιλμ, που δε θα ξεφεύγει βέβαια από τη λογική του μπλόκμπαστερ και του ζωντανού καρτούν. Μπορεί όσο φτάνει προς το φινάλε του φιλμ ο Αμερικανός σκηνοθέτης να παθαίνει το γνωστό αμόκ του και να μην προλαβαίνει το μάτι σου να πάρει ανάσα, ομολογώ, όμως, ότι το Transformers 3 ήταν η πιο απολαυστική εμπειρία από όλα τα φιλμ της σειράς. Θες να με βρήκε σε καλή διάθεση και με πιο χαλαρές τις άμυνές μου; Μπορεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου