Είδος : Δραματική
ΑΠΟΨΗ: "There are no two words in the English language more harmful than good job." Αυτές είναι οι δύο χειρότερες ή πιο βλαβερές αν θέλετε λέξεις στα Αγγλικά, σύμφωνα με το μαέστρο Φλέτσερ: Good Job. "Τα πήγες καλά", "μπράβο", ακόμα και το "δεν πειράζει" ανήκουν στο παρόμοιο ελληνικό λεξιλόγιο. Φράσεις που πολλές φορές χρησιμοποιεί ο δάσκαλος για το μαθητή θέλοντας να τον εμψυχώσει και να συνεχίσει να δουλεύει ή μήπως φράσεις που καμια φορά βγαίνουν ασυναίσθητα από το στόμα του δασκάλου, φανερώνοντας έλλειψη ενδιαφέροντος τόσο ως προς το μαθητή όσο και ως προς το διδασκαλικό έργο; Εκεί μπαίνει πολλές φορές το ζήτημα που θίγει το Whiplash και αφορά τη μέθοδο διδασκαλίας και τα όρια που πρέπει να βάζει ο κάθε δάσκαλος. Όταν ο μαθητής είναι ταλαντούχος πρέπει να τον φτάσω στα δικά του όρια; Πρέπει να τον ζορίσω για να δω πού, πότε, πώς και αν θα λυγίσει; Θα τον ωθήσω να ξεπεράσει τα "ανθρώπινα" όρια για να δω πού μπορεί να φτάσει την τέχνη του; Δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση σε όλα αυτά φυσικά. Είναι θέματα προς συζήτηση και ο νεαρός σκηνοθέτης του Whiplash, Ντάμιεν Σαζέλ, τα γνωρίζει από πρώτο χέρι, όντας και ο ίδιος μαθητής κρουστών στην εφηβεία του, γι αυτό και δεν αφήνει το φιλμ του να δώσει απαντήσεις αλλά μας βάζει ανάμεσα σε μια ιδιαίτερη σχέση
μαθητή-δασκάλου και μας αφήνει να το σκεφτούμε, αφού το ζήσουμε για σχεδόν δύο ώρες έντονα. Πιστέψτε με, λόγω προσωπικής πείρας, τα πλάνα και οι διάλογοι του Σαζέλ, μεταφέρουν την αγωνία και το καρδιοχτύπι του μουσικού πριν την ακρόαση, πριν τη μεγάλη συναυλία.
Εκπληκτική η δουλειά που έγινε στο Whiplash σε όλους τους τομείς και έχω την αίσθηση ότι σε όλα έχει βάλει από λίγο το χεράκι του ο Σαζέλ. Για την εξαιρετική καθοδήγηση των ηθοποιών τα είπαμε πιο πάνω. Οι φωτισμοί, το μοντάζ και τέλος ο τρόπος που μοιράζει το φιλμ ο Σαζέλ είναι ιδιαίτερος, παίζοντας συνεχώς piano-forte, με διαστήματα έντονου τονισμού, μέχρι να φτάσει στο φορτισμένο φινάλε του, χρησιμοποιώντας μια μεγάλη παύση και επιστρέφοντας στο "κομμάτι" του με fortissimo, αφήνοντας μας να πάρουμε μικρές αναγκαίες ανάσες και να συγκινηθούμε όσο χρειάζεται, όσο μπορεί και όσο θέλει ο καθένας μας. Δεν το εκβιάζει ο Σαζέλ αλλά το αφήνει κι αυτό στο θεατή.
 |
ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΡΟ
Σκηνοθεσία:Damien Chazelle Σενάριο:Damien Chazelle Παίζουν:Miles Teller,J.K. Simmons, Melissa Benoist |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Άντριου είναι ένας νεαρός ντράμερ, ο οποίος προσπαθεί να μπει στην καλύτερη ορχήστρα τζαζ της σχολής του. Για να γίνει αυτό πρέπει να "κερδίσει" με τις επιδόσεις του το μαέστρο, Τέρενς Φλέτσερ, ο οποίος έχει τη φήμη του πολύ δύσκολου και σκληρού καθηγητή. Ο Άντριου μπαίνει στην ορχήστρα του Φλέτσερ αλλά ο δρόμος για την καθιέρωση και για το επόμενο βήμα είναι ακόμα πιο δύσκολος και ο Φλέτσερ φροντίζει να τον κάνει ακόμα δυσκολότερο, ωθώντας τον Άντριου να ξεπεράσει τα όριά του, με αμφιλεγόμενους όμως τρόπους.
ΑΠΟΨΗ: "There are no two words in the English language more harmful than good job." Αυτές είναι οι δύο χειρότερες ή πιο βλαβερές αν θέλετε λέξεις στα Αγγλικά, σύμφωνα με το μαέστρο Φλέτσερ: Good Job. "Τα πήγες καλά", "μπράβο", ακόμα και το "δεν πειράζει" ανήκουν στο παρόμοιο ελληνικό λεξιλόγιο. Φράσεις που πολλές φορές χρησιμοποιεί ο δάσκαλος για το μαθητή θέλοντας να τον εμψυχώσει και να συνεχίσει να δουλεύει ή μήπως φράσεις που καμια φορά βγαίνουν ασυναίσθητα από το στόμα του δασκάλου, φανερώνοντας έλλειψη ενδιαφέροντος τόσο ως προς το μαθητή όσο και ως προς το διδασκαλικό έργο; Εκεί μπαίνει πολλές φορές το ζήτημα που θίγει το Whiplash και αφορά τη μέθοδο διδασκαλίας και τα όρια που πρέπει να βάζει ο κάθε δάσκαλος. Όταν ο μαθητής είναι ταλαντούχος πρέπει να τον φτάσω στα δικά του όρια; Πρέπει να τον ζορίσω για να δω πού, πότε, πώς και αν θα λυγίσει; Θα τον ωθήσω να ξεπεράσει τα "ανθρώπινα" όρια για να δω πού μπορεί να φτάσει την τέχνη του; Δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση σε όλα αυτά φυσικά. Είναι θέματα προς συζήτηση και ο νεαρός σκηνοθέτης του Whiplash, Ντάμιεν Σαζέλ, τα γνωρίζει από πρώτο χέρι, όντας και ο ίδιος μαθητής κρουστών στην εφηβεία του, γι αυτό και δεν αφήνει το φιλμ του να δώσει απαντήσεις αλλά μας βάζει ανάμεσα σε μια ιδιαίτερη σχέση
Το πρωταγωνιστικό δίδυμο του Whiplash παίρνει το σενάριο του Σαζέλ και το απογειώνει, δίνοντας δύο εξαιρετικές ερμηνείες. Ο Μάιλς Τέλερ εμφανίζεται τόσο παθιασμένος στο ρόλο του νεαρού φοιτητή, του οποίου το μεγάλο όνειρο είναι να φτάσει στην κορυφή, δίνοντας νομίζω την ερμηνεία που θα σφραγίσει την καριέρα του. Δε νομίζω ότι αφήνει περιθώρια στον εαυτό του να έχει ποτέ καλύτερη απόδοση από αυτή του 2014, ως Άντριου Νέιμαν. Όσο για τον Τζ. Κ. Σίμονς, τα λόγια είναι περιττά! Ακόμα κι αν δεν τιμηθεί με το όσκαρ β' πρωταγωνιστικού ρόλου (απίθανο φαίνεται!), ο Σίμονς είναι ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς που πέρασαν ποτέ από το Χόλιγουντ. Η δυναμική του, ο τρόπος που μεταμορφώνεται συνεχώς από "καλός μέντορας" σε "μέντορας καθίκι", οι ματιές του, οι κινήσεις του, η σιωπή του, είναι όλα δείγμα τεράστιου ηθοποιού. Η ακαδημία αγνόησε τον Τέλερ αδικαιολόγητα νομίζω, δε μπορεί, όμως, να αγνοήσει τον Σίμονς!
Το Whiplash πραγματεύεται ένα δύσκολο θέμα, όχι μόνο σχετικό με τη μουσική αλλά γενικότερα με το ταλέντο και την καθοδήγηση του ταλέντου και το θετικό είναι ότι καταφέρνει να μην παρασύρει το θεατή να πάρει θέση αλλά να του δείξει ότι υπάρχει και αυτή η πλευρά στην τέχνη. Είναι σκληρή, είναι απάνθρωπη πολλές φορές και δεν είναι για όλους αλλά υπάρχει. Το δικό μου προσωπικό όσκαρ για το 2014 πηγαίνει χωρίς δεύτερη σκέψη στο Whiplash. Πέρα από τεχνικά ζητήματα, πέρα από καινοτομίες στην κινηματογράφηση, πέρα από δήθεν σινεφιλισμούς, ο κινηματογράφος είναι τέχνη και η τέχνη οφείλει να γεννά συναισθήματα στον άνθρωπο και το Whiplash είναι ένα φιλμ γεμάτο συναίσθημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου