Είδος: Περιπέτεια, Δράσης, Φαντασίας, Κόμικ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Υπάρχει μπόλικη δράση και εφφέ στο τρίτο αυτό φιλμ του Μπάτμαν αλλά δεν υπάρχει ούτε αξιόλογο σενάριο, ούτε ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Όλα είναι τόσο χάρτινα εδώ. Ο Επιθεωρητής Γκόρντον γελειοποιείται εντελώς, ενώ και οι υπόλοιποι χαρακτήρες που πλαισιώνουν τον Μπάτμαν δεν έχουν κανένα βάθος. Οι κακοί της υπόθεσης είναι δύο καρικατούρες του Τζόκερ, οι οποίοι συνεχώς κάνουν σαν παλαβοί και γελάνε με τα πάντα. Πολύ μακρυά λοιπόν από τους χαρακτήρες που έχουν στα κόμικς του Μπάτμαν, ο Γρίφος αλλά ειδικά ο Διπρόσωπος. Στις ταινίες του Μπάρτον μπορεί να είχαμε κι εκεί διαφορές σε σχέση με τα κόμικς αλλά δεν αλλάζει άρδην τα χαρακτηριστικά των αντιπάλων του Σκοτεινού Ιππότη. Εδώ ο Σουμάχερ και οι σεναριογράφοι του τους αλλάζουν τα φώτα! Οι Κάρει και Τόμι Λι Τζόουνς είναι καλοί σε αυτό που τους ζητήθηκε, στο να παίξουν τους ηλίθιους στην ουσία. αλλά το αποτέλεσμα είναι το πιο εκνευριστικό ντουέτο κακών σε υπερηρωική ταινία.
 |
ΜΠΑΤΜΑΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Σκηνοθεσία:Joel Schumacher
Σενάριο:Lee Batchler,
Janet Scott Batchler,Akiva Goldsman
Παίζουν:Val Kilmer,
Tommy Lee Jones,Jim Carrey |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Μπάτμαν καλείται να υπερασπίσει την πόλη του Γκόθαμ απέναντι στον Διπρόσωπο και στον Γρίφο, έναν τρελό επιστήμονα που δούλευε για την εταιρεία Γουέιν και απολύθηκε. Σύμμαχος σε αυτή τη διαδρομή θα είναι ένας νεαρός ακροβάτης, ο Ντικ Γκρέισον, που ολόκληρη η οικογένειά του δολοφονήθηκε από τον Διπρόσωπο κατά τη διάρκεια μιας παράστασης. Ο Ντικ θα γίνει ο Ρόμπιν, συνεργάτης του Μπάτμαν και προστατευόμενος του Μπρους Γουέιν.
ΑΠΟΨΗ: Ο Τιμ Μπάρτον αποφασίζει να μην επιστρέψει για μια τρίτη ταινία Μπάτμαν, ο Μάικλ Κίτον αποσύρεται όταν βλέπει προς τα που θέλει να πάει το φιλμ ο νέος σκηνοθέτης και το franchise περνά στα χέρια του Τζόελ Σουμάχερ, ο οποίος το καταστρέφει. Δύο χρόνια μετά, με το Batman & Robin του ίδιου σκηνοθέτη, οι κινηματογραφικές περιπέτειες του Μπάτμαν "παγώνουν" για περίπου δέκα χρόνια.
Ο Τζόελ Σουμάχερ, παρότι φανατικός οπαδός του Σκοτεινού Ιππότη, κατάφερε να φτιάξει δυο ταινίες που μόνο σκοτεινές δεν τις λες. Τα πάντα γίνονται πολύχρωμα και η αισθητική πλησιάζει επικίνδυνα το κιτς σε αυτό το πρώτο φιλμ που σκηνοθέτησε ο Σουμάχερ. Αυτό που φοβόντουσαν όλοι ότι θα συμβεί στην πρώτη ταινία του Μπάτμαν το 1989 με την ανακοίνωση του Κίτον ως Μπάτμαν, συνέβη το 1995. Η ταινία θυμίζει επικίνδυνα πλέον την κωμική σειρά του Μπάτμαν, από τη δεκαετία του 1960. Καρτούν αισθητική και κωμική διάθεση πλημμυρίζουν την οθόνη, χωρίς, όμως, να ταιριάζουν με το σύμπαν του κινηματογραφικού Μπάτμαν. Το πρώτο χτύπημα κάτω από τη ζώνη έρχεται στην πρώτη ατάκα του Μπάτμαν στο δεύτερο μόλις λεπτό της ταινίας, με τον σύντομο διάλογο Άλφρεντ-Μπάτμαν: "Να σας ετοιμάσω ένα σάντουιτς να πάρετε μαζί σας, κύριε;" -"Θα πάρω κάτι απ' έξω". Ενώ το μουσικό θέμα του Έλιοτ Γκόλντενθαλ σε έχει βάλει στο κλίμα, έρχεται αυτή η απίστευτη ατάκα, να σε προειδοποιήσει ότι κάτι δε θα πάει καλά σε αυτό που θα παρακολουθήσεις. Όντως, κάτι δεν πάει καλά στη συνέχεια.
Υπάρχει μπόλικη δράση και εφφέ στο τρίτο αυτό φιλμ του Μπάτμαν αλλά δεν υπάρχει ούτε αξιόλογο σενάριο, ούτε ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Όλα είναι τόσο χάρτινα εδώ. Ο Επιθεωρητής Γκόρντον γελειοποιείται εντελώς, ενώ και οι υπόλοιποι χαρακτήρες που πλαισιώνουν τον Μπάτμαν δεν έχουν κανένα βάθος. Οι κακοί της υπόθεσης είναι δύο καρικατούρες του Τζόκερ, οι οποίοι συνεχώς κάνουν σαν παλαβοί και γελάνε με τα πάντα. Πολύ μακρυά λοιπόν από τους χαρακτήρες που έχουν στα κόμικς του Μπάτμαν, ο Γρίφος αλλά ειδικά ο Διπρόσωπος. Στις ταινίες του Μπάρτον μπορεί να είχαμε κι εκεί διαφορές σε σχέση με τα κόμικς αλλά δεν αλλάζει άρδην τα χαρακτηριστικά των αντιπάλων του Σκοτεινού Ιππότη. Εδώ ο Σουμάχερ και οι σεναριογράφοι του τους αλλάζουν τα φώτα! Οι Κάρει και Τόμι Λι Τζόουνς είναι καλοί σε αυτό που τους ζητήθηκε, στο να παίξουν τους ηλίθιους στην ουσία. αλλά το αποτέλεσμα είναι το πιο εκνευριστικό ντουέτο κακών σε υπερηρωική ταινία.
Ωστόσο, το φιλμ του Σουμάχερ έχει μερικά πραγματάκια που το σώζουν από την απόλυτη αδιαφορία. Για πρώτη φόρα ο Μπάτμαν μπαίνει μπροστά σε σχέση με τους κακούς και ο Βαλ Κίλμερ το παίρνει σοβαρά και φτιάχνει έναν Μπρους Γουέιν/ Μπάτμαν αρκετά καλό. Το ζήτημα είναι ότι ο Κίλμερ παραείναι καλός γι αυτό το συγκεκριμένο φιλμ. Προσπαθεί να δώσει υπόσταση στον χαρακτήρα του αλλά είναι ο μόνος που το κάνει. Ένα ακόμα θετικό στοιχείο στο Batman Forever είναι τα φανερά υψηλά στάνταρ παραγωγής. Τα εφφέ είναι πολύ καλύτερα, ενώ έχουμε πάρα πολλά εξωτερικά πλάνα, κάτι που έλειπε από τα προηγούμενα φιλμ. Επίσης, η δράση είναι αρκετή έστω κι αν συνήθως είναι υπερβολική.
Το σκοτεινό, πεσιμιστικό σύμπαν του Μπάρτον, αντικαθίσταται από το πολύχρωμο του Σουμάχερ. 'Ενα ζωντανό καρτούν επεισόδιο του Μπάτμαν παίρνει σάρκα και οστά στις οθόνες μας και μπορεί τα πιτσιρίκια να το παρακολουθήσουν εύκολα αλλά τίποτα από όσα φτιάχνει ο Νεοϋορκέζος σκηνοθέτης δεν ταιριάζει με τον κόσμο του Σκοτεινού Ιππότη. Μπορεί σε κάποια άλλη μεταφορά κόμικ ήρωα ή υπερήρωα όλη αυτή η διάθεση παρωδίας, σαρκασμού και έντονων, πολύχρωμων φόντων να ταίριαζε και ο Σουμάχερ να έκανε πολύ καλή δουλειά, εδώ, όμως, μας απογοήτευσε δίνοντάς μας μια κακή ταινία με λίγα καλά στοιχεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου