Είδος: Περιπέτεια, Δράσης, Επιστημονικής Φαντασίας, Φαντασίας, Κόμικ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Από την αρχή μέχρι το τέλος του, το Μπάτμαν & Ρόμπιν, είναι ένα κακόγουστο, ψυχεδελικό, καρακίτς διαφημιστικό παιχνιδιών χωρίς καμία προσπάθεια να γίνει φυσιολογική κινηματογραφική ταινία. Αν στο Μπάτμαν Για Πάντα ο Σουμάχερ επεδείκνυε μια τάση προς το κιτς και το κωμικό, εδώ το τερματίζει. Το φιλμ του θυμίζει ξεκάθαρα την τηλεοπτική σειρά των '60ς, κάτι που από μόνο του δε σημαίνει κάτι απαραίτητα κακό. Βρισκόμαστε, όμως, στην αυγή του 2000, ο Μπάτμαν των κόμικς αλλά και των προηγούμενων ταινιών, ακόμα και αυτός της τηλεοπτικής σειράς κινουμένων σχεδίων, είναι ένας πολύ πιο σκοτεινός χαρακτήρας από αυτόν του 1960, οπότε η ιδέα του Σουμάχερ να φτιάξει μια πιο χαλαρή εκδοχή του σύμπαντος του Σκοτεινού Ιππότη αποδεικνύεται αποτυχημένη. Τα δεκάδες χιλιάδες χρώματα που έχει το φιλμ, οι κακοσχεδιασμένες στολές των ηρώων (ποιός δεν έχει ακούσει για τις γνωστές πλέον Μπατ-θηλές;), το άτοπο και συνήθως κακό χιούμορ, η απίστευτη βαβούρα που ο Σουμάχερ ονομάζει δράση αλλά και η πολύ κακή χρησιμοποίηση των ηθοποιών, κάνουν το φιλμ μια από τις χειρότερες κινηματογραφικές εμπειρίες που μπορεί να έχει κάποιος, είτε του είναι οικείος ο κόσμος του Μπάτμαν είτε όχι.
Ο Κλούνεϊ αποτελεί την χειρότερη επιλογή για το ρόλο του Μπρους Γουέιν/ Μπάτμαν. Ο ίδιος νιώθει άβολα μέσα στη στολή του ήρωα, ενώ όταν τη βγάζει μας δίνει έναν άνοστο Μπρους Γουέιν, ο οποίος επιδίδεται σε γκριμάτσες αμηχανίας και νευρικού χαμόγελου σε κάθε πλάνο. Τίποτα σκοτεινό, τίποτα πιο βαθύ δεν υπάρχει στον χαρακτήρα που φτιάχνει ο Κλούνεϊ, όπως τίποτα πιο βαθύ δε θα βρεις σε κανέναν από τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Ο Κρις Ο'Ντόνελ παραμένει αδιάφορος ως Ρόμπιν, η Αλίσια Σίλβερστοουν μπαίνει στο φιλμ και σε μια νύχτα γίνεται το Κορίτσι Νυχτερίδα, έτσι απλά χωρίς καμία εκπαίδευση, η Ούμα Θέρμαν δε μπορεί να κάνει κάτι με το χαρακτήρα της Πόιζον Άιβι, ενώ ο Μπέιν, ένας από τους πιο έξυπνους και μοχθηρούς κακούς των κόμικς, παρουσιάζεται σαν ένας τεράστιος ουρακοτάγκος, χωρίς στάλα μυαλό. Ο Άλφρεντ του Μάικλ Γκάουφ παραμένει συμπαθής και το περίεργο της υπόθεσης είναι ο Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ! Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, ο Αυστριακός γίγαντας σου δίνει την αίσθηση ότι προσπαθεί να βάλει λίγο ψυχή στο χαρακτήρα του πίσω από τις συνεχόμενες ατάκες που πρέπει να ξεστομίζει, όμως, μένει στην προσπάθεια.
 |
ΜΠΑΤΜΑΝ & ΡΟΜΠΙΝ
Σκηνοθεσία:Joel Schumacher
Σενάριο:Akiva Goldsman
Παίζουν:Arnold Schwarzenegger,
George Clooney,Chris O'Donnell |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Η πόλη του Γκόθαμ απειλείται ξανά και ο Μπάτμαν κι ο Ρόμπιν πρέπει να αναλάβουν δράση. Ο μίστερ Φριζ, ένας επιστήμονας που μπορεί να διατηρηθεί στη ζωή μόνο σε συνθήκες πολικού ψύχους, η Πόιζον Άιβι, μια ακτιβίστρια και βοτανολόγος που ένα ατύχημα της δίνει τη δύναμη να επικοινωνεί με τα φυτά και το σώμα της να λειτουργεί σαν φυτικός οργανισμός και ο Μπέιν, ένας δολοφόνος που μεταλλάχθηκε σε υπεράνθρωπο, είναι οι τρεις εχθροί που έχει να αντιμετωπίσει το δυναμικό ντούο. Μαζί τους και η ανιψιά του Άλφρεντ, Μπάρμπαρα, που θα ανακαλύψει το μυστικό του Μπρους και του Ντικ και θα τους ακολουθήσει ως Μπάτγκερλ.
ΑΠΟΨΗ: Αν κάποια στιγμή της ζωής του ο Τζόελ Σουμάχερ έκανε "καταχρήσεις", είμαι σίγουρος ότι αυτή η στιγμή ήταν το 1997. Δε μπορεί ένας άνθρωπος που δεν βρίσκεται υπό την επήρεια ουσιών, να έχει γυρίσει αυτό το φιλμ και δε μπορεί να το παρακολουθήσει κανείς χωρίς να αρχίσει να πίνει, ελπίζοντας ότι δε θα χρειαστεί να το ρίξει στα... "βαριά".
Από την αρχή μέχρι το τέλος του, το Μπάτμαν & Ρόμπιν, είναι ένα κακόγουστο, ψυχεδελικό, καρακίτς διαφημιστικό παιχνιδιών χωρίς καμία προσπάθεια να γίνει φυσιολογική κινηματογραφική ταινία. Αν στο Μπάτμαν Για Πάντα ο Σουμάχερ επεδείκνυε μια τάση προς το κιτς και το κωμικό, εδώ το τερματίζει. Το φιλμ του θυμίζει ξεκάθαρα την τηλεοπτική σειρά των '60ς, κάτι που από μόνο του δε σημαίνει κάτι απαραίτητα κακό. Βρισκόμαστε, όμως, στην αυγή του 2000, ο Μπάτμαν των κόμικς αλλά και των προηγούμενων ταινιών, ακόμα και αυτός της τηλεοπτικής σειράς κινουμένων σχεδίων, είναι ένας πολύ πιο σκοτεινός χαρακτήρας από αυτόν του 1960, οπότε η ιδέα του Σουμάχερ να φτιάξει μια πιο χαλαρή εκδοχή του σύμπαντος του Σκοτεινού Ιππότη αποδεικνύεται αποτυχημένη. Τα δεκάδες χιλιάδες χρώματα που έχει το φιλμ, οι κακοσχεδιασμένες στολές των ηρώων (ποιός δεν έχει ακούσει για τις γνωστές πλέον Μπατ-θηλές;), το άτοπο και συνήθως κακό χιούμορ, η απίστευτη βαβούρα που ο Σουμάχερ ονομάζει δράση αλλά και η πολύ κακή χρησιμοποίηση των ηθοποιών, κάνουν το φιλμ μια από τις χειρότερες κινηματογραφικές εμπειρίες που μπορεί να έχει κάποιος, είτε του είναι οικείος ο κόσμος του Μπάτμαν είτε όχι.
Με την υποδοχή που είχε το Μπάτμαν & Ρόμπιν από κοινό και κριτικούς, η δημίουργια μιας πέμπτης ταινίας του Μπάτμαν, η οποία ήταν ήδη στα σκαριά και θα τη σκηνοθετούσε πάλι ο Σουμάχερ, πάγωσε για τα καλά. Το πλήγμα στο franchise το τελευταίο φιλμ του Σουμάχερ ήταν τεράστιο και χρειάστηκε να περάσουν κοντά δέκα χρόνια για να επανέλθει ο Μπάτμαν στον κινηματογράφο, με το Batman Begins, του Κρίστοφερ Νόλαν. Το Μπάτμαν & Ρόμπιν δεν αποτελεί μόνο τη χειρότερη ταινία του Σκοτεινού Ιππότη ή μια από τις χειρότερες υπερηρωικές ταινίες (υπάρχει ανταγωνισμός από το Superman IV) αλλά και μια από τις χειρότερες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ. Δείτε το μόνο για να καταλάβετε τί σημαίνει κακή ταινία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου