Είδος : Περιπέτεια, Δράσης
Δεν είναι κακή ταινία αλλά δεν είναι και ο ορισμός της καλής ταινίας. Είναι μια θεαματική ταινία, κάποιες στιγμές μάλιστα υπερβολικά θεαματική, που μπορείς να διασκεδάσεις βλέποντας την. Αυτό το "να διασκεδάσεις" είναι αλήθεια ότι ακούγεται περίεργα όταν αναφερόμαστε σε ταινίες καταστροφής, ταινίες που έχουν να κάνουν με καταστροφές ολόκληρων πόλεων και με θανάτους εκατοντάδων ανθρώπων. Ο άνθρωπος, όμως, είναι παράξενο πλάσμα και ναι, όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, διασκεδάζει στις ταινίες καταστροφής. Νομίζω ότι διασκεδάζει κυρίως γιατί κατανοεί την ασημαντότητά του. Μέσα από τον κινηματογράφο μπορεί να γίνει αυτό πιο εύκολα κατανοητό και έστω μέσα από όλη αυτή την αναληθοφάνεια, αποτυπώνεται τουλάχιστον αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον αυτό συμβαίνει όταν παρακολουθώ ταινίες καταστροφής.
 |
SAN ANDREAS:
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΡΗΓΜΑ
Σκηνοθεσία:Brad Peyton
Σενάριο:Carlton Cuse,
Andre Fabrizio,Jeremy Passmore
Παίζουν:Dwayne Johnson,
Carla Gugino,Alexandra Daddario |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Η Καλιφόρνια πλήττεται από τον μεγαλύτερο σεισμό που έχει καταγραφεί ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. Ο Ρέι Γκέηνς εργάζεται ως αρχηγός ομάδας διάσωσης και κατευθύνεται προς το Σαν Φρανσίσκο, για να βρει την κόρη του, η οποία βρίσκεται αποκλεισμένη ανάμεσα στα ερείπια.
ΑΠΟΨΗ: Δε χρειάζεται να πεις και πολλά για ταινίες σαν το San Andreas. Είναι κλασικό παράδειγμα ταινίας καταστροφής, που σου δίνει ακριβώς αυτό που περιμένεις να πάρεις. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Ο θηριώδης Ντουέην Τζόνσον υποδύεται εδώ έναν συμπαθητικό τύπο και ηγείται ενός καστ καλών ηθοποιών αλλά αδιάφορων χαρακτήρων. Ίσως πιο σωστός χαρακτηρισμός για τους χαρακτήρες να είναι το "μονοδιάστατοι", αν θέλω να είμαι περισσότερο αντικειμενικός. Ωστόσο, αυτό είναι χαρακτηριστικό των ταινιών καταστροφής. Πολλοί χαρακτήρες, σχεδόν καμία εμβάθυνση σε κανέναν, πέρα από τον πρωταγωνιστή και τα οικεία του πρόσωπα.
Μια από τα ίδια συμβαίνει και στο σενάριο και σε όλη την εξέλιξη του φιλμ. Ξέρεις ακριβώς τι θα συμβεί και όλα τα κλισέ του είδους βρίσκονται εκεί που τα περιμένεις. Κάποιοι χαρακτήρες εξαφανίζονται με τον τρόπο που περιμένεις ενώ κάποιοι γλυτώνουν με απίθανους τρόπους από του Χάρου τα δόντια.
Είναι όμως κακή ταινία το San Andreas;
Δεν είναι κακή ταινία αλλά δεν είναι και ο ορισμός της καλής ταινίας. Είναι μια θεαματική ταινία, κάποιες στιγμές μάλιστα υπερβολικά θεαματική, που μπορείς να διασκεδάσεις βλέποντας την. Αυτό το "να διασκεδάσεις" είναι αλήθεια ότι ακούγεται περίεργα όταν αναφερόμαστε σε ταινίες καταστροφής, ταινίες που έχουν να κάνουν με καταστροφές ολόκληρων πόλεων και με θανάτους εκατοντάδων ανθρώπων. Ο άνθρωπος, όμως, είναι παράξενο πλάσμα και ναι, όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, διασκεδάζει στις ταινίες καταστροφής. Νομίζω ότι διασκεδάζει κυρίως γιατί κατανοεί την ασημαντότητά του. Μέσα από τον κινηματογράφο μπορεί να γίνει αυτό πιο εύκολα κατανοητό και έστω μέσα από όλη αυτή την αναληθοφάνεια, αποτυπώνεται τουλάχιστον αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον αυτό συμβαίνει όταν παρακολουθώ ταινίες καταστροφής.
Αν προλάβατε και το είδατε στο σινεμά, είμαι σίγουρος ότι θα το ευχαριστηθήκατε περισσότερο. Όσοι θα το δείτε μια βραδιά στο σπίτι και πάλι θεωρώ ότι θα το διασκεδάσετε, σαφώς κάποιοι που έχετε ένα δυνατό σύστημα οικιακής ψυχαγωγίας θα το διασκεδάσετε ακόμα πιο πολύ, αρκεί όμως όλοι να θυμάστε τι είναι αυτό που θα δείτε και τι έχει να σας προσφέρει: Δράση, πολλά οπτικά εφέ, δυναμικός πρωταγωνιστής και μια -δυο πιο αγωνιώδεις σκηνές προς το φινάλε. Για το σενάριο, ούτε κουβέντα! Αν έλειπε και η Αμερικανική σημαία στο τέλος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου