Είδος : Κωμωδία, Επιστημονικής Φαντασίας
Ο Κρις Κολόμπους θέλει να δώσει κάτι παραπάνω αλλά έχω την αίσθηση ότι το παρεάκι Σάντλερ-Τζέιμς έχει το δικό του τρόπο και δεν τον αλλάζει εύκολα. Η σκηνή στο Χάιντ Παρκ, όπως και οι σκηνή που ο Πάκμαν ζωντανεύει και καταβροχθίζει ό,τι βρει στη Νέα Υόρκη, καθώς επίσης και η τελική σκηνή με τον Ντόνκι Κονγκ, έχουν ένα ενδιαφέρον αλλά ενδιάμεσα υπάρχουν αποτυχημένα αστεία και αρκετά κενά.
 |
Σκηνοθεσία:Chris Columbus
Σενάριο:Tim Herlihy,Timothy Dowling
Παίζουν:Adam Sandler,
Kevin James,Michelle Monaghan |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Βίντεο από κλασικά βιντεοπαιχνίδια φτάνουν μέσω της ΝΑΣΑ σε μια εξωγήινη φυλή. Οι εξωγήινοι τα θεωρούν πρόκληση πολέμου και επιτίθενται στη Γη, με τη μορφή των χαρακτήρων των βιντεοπαιχνιδιών. Οι μόνοι που φαίνονται να μπορούν να αντιμετωπίσουν την εξωγήινη απειλή είναι κάποιοι παλιοί άσσοι και κάτοχοι των υψηλότερων σκορ στα κλασικά βιντεοπαιχνίδια.
ΑΠΟΨΗ: Εκεί που νομίζεις ότι ο Σάντλερ θα κάνει τελικά μια ενδιαφέρουσα ταινία, βλέπεις και τα τρέιλερ του Pixels και ψήνεσαι ότι κάτι καλό φαίνεται να γίνεται, τότε έρχεται η ώρα της προβολής του φιλμ και μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους.
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιδέα, ιδανική για ένα παραμύθι φτιαγμένο για μεγάλους και μικρούς, καταλήγει σε μια ημιαποτυχημένη προσπάθεια, που τελικά δεν ξέρει σε ποιον θέλει να απευθυνθεί. Το φιλμ μοιάζει στη μεγαλύτερη διάρκεια να έχει τη μορφή παιδικής ταινίας, όμως, μερικά πιο ενήλικα αστεία, δεν μας επιτρέπουν να τη δούμε ως τέτοια. Από την άλλη, αν εξαιρέσεις τη νοσταλγική διάθεση που σου προκαλούν ήρωες όπως ο Pacman και ο Donkey Kong, το φιλμ δε μπορεί να περηφανεύεται ότι απευθύνεται σε ενήλικο κοινό, γιατί το σενάριο του είναι γεμάτο ανοησίες, τις οποίες πρέπει να ανεχτείς, για να πεις στο τέλος ότι τουλάχιστον διασκέδασες σχετικά.
Ο Κρις Κολόμπους θέλει να δώσει κάτι παραπάνω αλλά έχω την αίσθηση ότι το παρεάκι Σάντλερ-Τζέιμς έχει το δικό του τρόπο και δεν τον αλλάζει εύκολα. Η σκηνή στο Χάιντ Παρκ, όπως και οι σκηνή που ο Πάκμαν ζωντανεύει και καταβροχθίζει ό,τι βρει στη Νέα Υόρκη, καθώς επίσης και η τελική σκηνή με τον Ντόνκι Κονγκ, έχουν ένα ενδιαφέρον αλλά ενδιάμεσα υπάρχουν αποτυχημένα αστεία και αρκετά κενά.
Οι Σάντλερ και Τζέιμς μοιάζει να έχουν βάλει τον αυτόματο, ο Τζος Γκαντ ουρλιάζει συνεχώς, ενώ η Μισέλ Μόναχαν είναι εκεί απλώς για να φλερτάρει μαζί της ο Σάντλερ. Αυτός που εμφανίζεται πιο ορεξάτος είναι ο Πίτερ Νίνκλετζ και μας κάνει να χαμογελάσουμε μερικές φορές λίγο πιο εύκολα.
Κλασική περίπτωση ταινίας που θα μπορούσε να είναι δύο πράγματα αλλά τελικά δεν καταφέρνει να γίνει τίποτα από αυτά τα δύο. Ούτε μια ευχάριστη παιδική ταινία, ούτε ένα νοσταλγικό ενήλικο παραμύθι. Για κάποιες στιγμές είναι και τα δύο αλλά δεν αρκούν για να σε ικανοποιήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου