Είδος : Θρίλερ, Επιστημονικής Φαντασίας
Ο Ρίντους εμφανίζεται αρκετά πιο άνετος σε σχέση με τον Χούνσου και ίσως δικαιολογημένα, γιατί ο χαρακτήρας του Χούνσου είναι αυτός που χρειαζόταν καλύτερη ανάγνωση και πιο ξεκάθαρο χειρισμό, τόσο από τον ηθοποιό όσο και από το σκηνοθέτη.
 |
Σκηνοθεσία:Christian Cantamessa
Σενάριο:Christian Cantamessa,
Chris Pasetto
Παίζουν:Norman Reedus,
Djimon Hounsou,Sandrine Holt |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Στο κοντινό μέλλον ο αέρας έχει μολυνθεί και κανείς δε μπορεί να ζήσει στην επιφάνεια της Γης. Ειδικές υπόγειες μονάδες έχουν στηθεί με προσωπικό δύο ατόμων, με σκοπό τη φύλαξη και την καλή λειτουργία των θαλάμων ύπνου, όπου διατηρούνται σε κατάσταση ύπνωσης επιστήμονες, οι οποίοι θα μπορέσουν να ξεκινήσουν μια νέα ζωή στον πλανήτη όταν ο αέρας καθαρίσει. Το προσωπικό των υπόγειων μονάδων ξυπνά ανά τακτά διαστήματα για να ελέγξει τη λειτουργία της εκάστοτε μονάδας και την κατάσταση των "κοιμισμένων". Ο Μπάουερ και ο Κάρτραϊτ είναι δύο μηχανικοί σε μια τέτοια μονάδα και κατά τη διάρκεια του τυπικού ελέγχου θα έρθουν αντιμέτωποι με τεχνικά προβλήματα που θα θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή τους καθώς η μονάδα φαίνεται να μην μπορεί να τους προμηθεύσει πια καθαρό αέρα.
ΑΠΟΨΗ: "Αέρα" φώναζαν οι πρόγονοί μας στα βουνά της Αλβανίας το 1940, "αέρα" έρχονται να φωνάξουν και ο Νόρμαν Ρίντους με τον Ντζίμον Χούνσου εν έτει 2015, για διαφορετικούς όμως λόγους!
Το χαμηλού προϋπολογισμού δημιούργημα του Κριστιάν Κανταμέσα στηρίζεται αποκλειστικά στις πλάτες των δύο ηθοποιών του. Και η αλήθεια είναι ότι οι Ρίντους και Χούνσου είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει το φιλμ. Ενδιαφέρουσα αν και όχι πρωτότυπη υπόθεση, κλειστοφοβικός χαρακτήρας, διάθεση για διακριτικές μεταφυσικές παρενθέσεις, όλα αυτά χωρίς την απαραίτητη ενέργεια και το κατάλληλο δέσιμο μεταξύ τους. Το μπαλάκι οπότε πέφτει στους δύο ηθοποιούς, οι οποίοι με βάση το υλικό που έχουν να δουλέψουν κάνουν ό,τι μπορούν.
Ο Ρίντους εμφανίζεται αρκετά πιο άνετος σε σχέση με τον Χούνσου και ίσως δικαιολογημένα, γιατί ο χαρακτήρας του Χούνσου είναι αυτός που χρειαζόταν καλύτερη ανάγνωση και πιο ξεκάθαρο χειρισμό, τόσο από τον ηθοποιό όσο και από το σκηνοθέτη.
Το μεγάλο πρόβλημα του Air είναι ότι ανήκει στην κατηγορία ταινιών που νιώθεις ότι σε προετοιμάζει για μια μεγάλη ανατροπή, μια αποκάλυψη στο τέλος του. Ο αργός ρυθμός και η προσπάθεια χτισίματος αγωνίας οδηγούν τον υποψιασμένο θεατή προς αυτό το συμπέρασμα, οπότε και αναμένει τα τελευταία λεπτά του φιλμ. Εδώ λοιπόν θα σας πω πως ακριβώς ένιωσα όταν ήρθε το φινάλε: Τίποτα. Δυστυχώς όλα όσα προσπαθούσε να υπονοήσει το φιλμ και όλα όσα έβαζε τους πρωταγωνιστές του να κάνουν, δε δικαιολογούνται, ούτε ξεκαθαρίζονται όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Η υποτιθέμενη λυτρωτική τελευταία σκηνή μου δημιούργησε περισσότερο εκνευρισμό παρά ικανοποίηση για όσα έλαβαν χώρα τα προηγούμενα λεπτά στην οθόνη.
Τα χαμηλού προϋπολογισμού φιλμ απαιτούν τεράστιο ταλέντο και μεράκι από τους ανθρώπους που μπλέκονται στη δημιουργία τους, για να καλύψουν τις ελλείψεις της παραγωγής. Το δυνατό σενάριο και οι ενδιαφέροντες χαρακτήρες είναι βασικό υλικό. Το Air όμως ενώ προσπαθεί, βάζει δηλαδή το μεράκι, δε φαίνεται να τα καταφέρνει, πράγμα που αν δε μαρτυρά την έλλειψη ταλέντου του δημιουργού του, μαρτυρά σίγουρα την απειρία του. Χειρότερο όλων, η προσδοκία για μια ανατροπή στο φινάλε, κάτι που δεν έρχεται ποτέ ή αν υποθέσουμε ότι έρχεται, δε μπορεί πραγματικά να σε ανακουφίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου