Είδος : Επιστημονικής Φαντασίας, Κόμικ
Βλέποντας το Swamp Thing περίπου δέκα πέντε χρόνια πριν, το βρήκα πολύ κακό. Βλέποντας το ξανά σήμερα μπόρεσα να διακρίνω περισσότερα πράγματα, τα οποία με έκαναν να αναθεωρήσω, όχι θεαματικά, αλλά σαφώς προς το καλύτερο. Καταρχάς είναι ολοφάνερο ότι ο Κρέιβεν δεν είχε καμιά διάθεση να φτιάξει με ταινία που να θυμίζει κόμικ, ούτε επιχείρησε να φτιάξει μια θεαματική περιπέτεια. Ο Κρέιβεν θέλησε να φτιάξει ένα φιλμ φόρο τιμής στις ταινίες με τέρατα των δεκαετιών του 1940 και του 1950. Προσπαθεί να "πιάσει" την ατμόσφαιρα εκείνων των ταινιών και ανά διαστήματα το καταφέρνει. Κάποιες άλλες στιγμές το φιλμ μοιάζει να φεύγει από την κανονική του ροή για να γίνει λίγο παραπάνω περιπετειώδες και να έχει τις απαραίτητες σκηνές πυροβολισμών, εκρήξεων και καταδιώξεων στους βάλτους, οι οποίες όμως δεν αποτελούν το δυνατό χαρτί του.
Το σενάριο του ίδιου του Κρέιβεν προσπαθεί να μας πει μια σκοτεινή και θλιβερή ιστορία. Την ιστορία του τέρατος που είναι αναγκασμένο να ζει μακρυά από τον κόσμο, μόνο και μοναχικό. Η ιστορία του τέρατος του Φρανκενστάιν, του Λυκάνθρωπου και τόσων ακόμα απόκληρων πλασμάτων του κινηματογράφου και των παραμυθιών επιδρά στη φαντασία του Κρέιβεν, ο οποίος μέσα σε όλα αυτά δίνει και ένα μήνυμα οικολογικής ευαισθησίας αλλά και ένα καταραμένο love story! Μέχρι εκεί, όλα καλά. Όταν όμως έρχεται η σειρά της επιβεβλημένης, απ' όσο μπορώ να φανταστώ, περιπέτειας (ο Λάντις είχε πει σε μια συνέντευξή του ότι "δεν σκηνοθετεί πάντα ο σκηνοθέτης, αλλά κάποιες φορές και ο παραγωγός, κάποιες και ο πρωταγωνιστής- σταρ, οπότε το φιλμ δεν είναι πάντα αυτό που θα ήθελε ο σκηνοθέτης") δεν είναι πολύ καλά τα πράγματα. "Γιατί τα εφέ του είναι καλά;" θα μου πει κάποιος. Όχι, απαντώ, ακόμα και για φιλμ του 1982, νομίζω ότι θα μπορούσε να έχει γίνει καλύτερη δουλειά στον τομέα των μεταμορφώσεων και των κουστουμιών των τεράτων. Εδώ, λοιπόν, θεωρώ ότι ο Κρέιβεν θα μπορούσε με μια απλή κίνηση να κάνει λιγότερο ορατά τα μειονεκτήματα του φιλμ του. Όσο παρακολουθούσα το Swamp Thing- ειδικά όταν έφτασα στην τελευταία σκηνή της μεταμόρφωσης του Αρκέην και της μονομαχίας- τόσο πιο πολύ έφερνα στο μυαλό μου τα ασπρόμαυρα φιλμς, στα οποία ο Κρέιβεν αποτίει φόρο τιμής. Πόσο διαφορετικό φιλμ θα ήταν λοιπόν το Swamp Thing αν δεν είχε γυριστεί έγχρωμο και αν τα κάδρα του ήταν ασπρόμαυρα; Πόσο διαφορετική θα ήταν η στάση μας απέναντι στο ίδιο φιλμ αλλά με μόνη διαφορά το χρώμα; Αν σβήναμε το 1982 από το μυαλό μας και βλέπαμε το φιλμ ασπρόμαυρο, νομίζω ότι θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε με αρκετή ευκολία αυτό που είχε στο μυαλό του ο Κρέιβεν.
 |
ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ
Σκηνοθεσία:Wes Craven
Σενάριο:Wes Craven
Παίζουν:Louis Jourdan,
Adrienne Barbeau,Ray Wise |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Στους βάλτους της Λουιζιάνα έχει τοποθετηθεί μια μυστική βάση στην οποία ο Δρ Άλεκ Χόλαντ και η αδερφή του διεξάγουν πειράματα προσπαθώντας να φτιάξουν ένα νέο είδος φυτού με χαρακτηριστικά από DNA ζώων, το οποίο θα μπορεί να προστατεύεται και να επιζεί ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες. Σύντομα το καταφέρνουν και οι δύο επιστήμονες ελπίζουν έτσι να εξαλείψουν τα προβλήματα πείνας στις χώρες που υποφέρουν. Η επέμβαση όμως του Αντόν Αρκέην, ενός διαταραγμένου επιστήμονα που επιζητεί την απόλυτη δύναμη και τον τρόπο να σταματήσει να γερνά, κάτι που θεωρεί πως μπορεί να επιτύχει με τη φόρμουλα που έχει μόλις ανακαλύψει ο Χόλαντ, θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Η αδερφή του Χόλαντ θα πέσει νεκρή από τα χέρια του Αρκέην ενώ ο Χόλαντ προσπαθώντας να ξεφύγει, περιλούζεται μα την υγρή φόρμουλα και εξαφανίζεται στον βάλτο. Την επόμενη μέρα κάνει την εμφάνισή του ένα πανίσχυρο πλάσμα, μετάλλαξη ανθρώπου και φυτού και αναζητά τον Αρκέην και τα τσιράκια του.
ΑΠΟΨΗ: Κι όμως ο Γουές Κρέιβεν σκηνοθέτησε το 1982 μια ταινία βασισμένη στο (όχι και τόσο γνωστό στη χώρα μας) κόμικ της DC, Swamp Thing! Τώρα, γιατί η DC από τόσους υπερήρωες που έχει στα κόμιξ της, διάλεξε να μεταφέρει στον κινηματογράφο έναν από τους λιγότερο γνωστούς της χαρακτήρες και έχοντας μάλιστα την ήδη επιτυχημένη πορεία των δύο ταινιών του Σούπερμαν στο ιστορικό της, είναι απορίας άξιον... Ο Κρέιβεν πάντως, δύο χρόνια πριν μπει για τα κάλα στο πάνθεον των δημιουργών του τρόμου με τον Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες, πρόσθεσε στο βιογραφικό του μια ιδιαίτερη και αμφιλεγόμενη δημιουργία.
Βλέποντας το Swamp Thing περίπου δέκα πέντε χρόνια πριν, το βρήκα πολύ κακό. Βλέποντας το ξανά σήμερα μπόρεσα να διακρίνω περισσότερα πράγματα, τα οποία με έκαναν να αναθεωρήσω, όχι θεαματικά, αλλά σαφώς προς το καλύτερο. Καταρχάς είναι ολοφάνερο ότι ο Κρέιβεν δεν είχε καμιά διάθεση να φτιάξει με ταινία που να θυμίζει κόμικ, ούτε επιχείρησε να φτιάξει μια θεαματική περιπέτεια. Ο Κρέιβεν θέλησε να φτιάξει ένα φιλμ φόρο τιμής στις ταινίες με τέρατα των δεκαετιών του 1940 και του 1950. Προσπαθεί να "πιάσει" την ατμόσφαιρα εκείνων των ταινιών και ανά διαστήματα το καταφέρνει. Κάποιες άλλες στιγμές το φιλμ μοιάζει να φεύγει από την κανονική του ροή για να γίνει λίγο παραπάνω περιπετειώδες και να έχει τις απαραίτητες σκηνές πυροβολισμών, εκρήξεων και καταδιώξεων στους βάλτους, οι οποίες όμως δεν αποτελούν το δυνατό χαρτί του.
Το σενάριο του ίδιου του Κρέιβεν προσπαθεί να μας πει μια σκοτεινή και θλιβερή ιστορία. Την ιστορία του τέρατος που είναι αναγκασμένο να ζει μακρυά από τον κόσμο, μόνο και μοναχικό. Η ιστορία του τέρατος του Φρανκενστάιν, του Λυκάνθρωπου και τόσων ακόμα απόκληρων πλασμάτων του κινηματογράφου και των παραμυθιών επιδρά στη φαντασία του Κρέιβεν, ο οποίος μέσα σε όλα αυτά δίνει και ένα μήνυμα οικολογικής ευαισθησίας αλλά και ένα καταραμένο love story! Μέχρι εκεί, όλα καλά. Όταν όμως έρχεται η σειρά της επιβεβλημένης, απ' όσο μπορώ να φανταστώ, περιπέτειας (ο Λάντις είχε πει σε μια συνέντευξή του ότι "δεν σκηνοθετεί πάντα ο σκηνοθέτης, αλλά κάποιες φορές και ο παραγωγός, κάποιες και ο πρωταγωνιστής- σταρ, οπότε το φιλμ δεν είναι πάντα αυτό που θα ήθελε ο σκηνοθέτης") δεν είναι πολύ καλά τα πράγματα. "Γιατί τα εφέ του είναι καλά;" θα μου πει κάποιος. Όχι, απαντώ, ακόμα και για φιλμ του 1982, νομίζω ότι θα μπορούσε να έχει γίνει καλύτερη δουλειά στον τομέα των μεταμορφώσεων και των κουστουμιών των τεράτων. Εδώ, λοιπόν, θεωρώ ότι ο Κρέιβεν θα μπορούσε με μια απλή κίνηση να κάνει λιγότερο ορατά τα μειονεκτήματα του φιλμ του. Όσο παρακολουθούσα το Swamp Thing- ειδικά όταν έφτασα στην τελευταία σκηνή της μεταμόρφωσης του Αρκέην και της μονομαχίας- τόσο πιο πολύ έφερνα στο μυαλό μου τα ασπρόμαυρα φιλμς, στα οποία ο Κρέιβεν αποτίει φόρο τιμής. Πόσο διαφορετικό φιλμ θα ήταν λοιπόν το Swamp Thing αν δεν είχε γυριστεί έγχρωμο και αν τα κάδρα του ήταν ασπρόμαυρα; Πόσο διαφορετική θα ήταν η στάση μας απέναντι στο ίδιο φιλμ αλλά με μόνη διαφορά το χρώμα; Αν σβήναμε το 1982 από το μυαλό μας και βλέπαμε το φιλμ ασπρόμαυρο, νομίζω ότι θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε με αρκετή ευκολία αυτό που είχε στο μυαλό του ο Κρέιβεν.
Όπως και να 'χει, επειδή με υποθέσεις θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες και για αρκετές ταινίες, η ουσία είναι ό,τι έχει καταγράψει η κάμερα. Με βάση αυτά λοιπόν, το φιλμ του Κρέιβεν δε μπορεί να θεωρηθεί μια ταινία που βρίσκει απόλυτα το κοινό της, αλλά ούτε μια ταινία που μπορεί να εκτιμηθεί ιδιαίτερα με το πέρασμα των χρόνων. Οι λάτρεις του παλιού ασπρόμαυρου Χόλιγουντ ίσως μπορέσουν να διακρίνουν τα θετικά στοιχεία του φιλμ και να το διασκεδάσουν. Η νεότερη γενιά και οι φίλοι των κόμιξ, δε νομίζω ότι θα βρουν ενδιαφέροντα πράγματα εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου