Είδος : Περιπέτεια, Δράση
Σήμερα, σχεδόν μια δεκαετία μετά το M:I-3 και βλέποντας την πορεία του Άμπραμς, θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω σκηνοθέτη των μεγάλων franchise. Εννοώ με αυτό ότι όσα φιλμ έχει σκηνοθετήσει ή θα σκηνοθετήσει (Star Wars VII) είναι μέρη ενός από τα μεγάλα franchise του Χόλιγουντ. Ένα Mission Impossible, δύο Star Trek και ένα καθαρά δικό του φιλμ, το Super 8, φόρος τιμής στο σινεμά του Σπίλμπεργκ, δείχνουν ότι ο Άμπραμς χαίρει της απόλυτης εμπιστοσύνης των μεγάλων στούντιο. Η εμπιστοσύνη προήλθε από την τεράστια επιτυχία κυρίως του Lost, της σειράς φαινόμενο, αλλά και από το φιλμ για το οποίο γράφουμε σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι έχει κάνει αρκετά καλή δουλειά εδώ ο Άμπραμς, δεν φτιάχνει όμως μια ταινία καλύτερη από τις δύο προηγούμενες. Είναι θεαματική, είναι καλογυαλισμένη, χρησιμοποιεί το σενάριο της αλλά στο τέλος δε νιώθεις ότι έχεις διασκεδάσει όσο διασκέδασες με το πρώτο φιλμ και την πιο κατασκοπική μορφή του, ούτε όσο διασκέδασες με το σουρεαλιστικό δεύτερο φιλμ του Τζον Γου.
Ο Κρουζ από την άλλη τα πάει ξανά μια χαρά ως action hero, πείθοντας και τους πιο σκληρούς επικριτές του, ότι όσο κι αν δε μας ("μας", γιατί κι εγώ δεν ανήκω στους θαυμαστές του...) βγάζει καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια για τις εκτός οθόνης δραστηριότητές του, σαν ηθοποιός είναι ίσως ένας από τους ελάχιστους που δίνει σε κάθε ρόλο του όσα περιμένεις να πάρεις. Ο Βινγκ Ρέιμς είναι ξανά ευχάριστος στο ρόλο του Στίκελ ενώ τα υπόλοιπα δύο νέα μέλη που υποδύονται ο Τζόναθαν Ράις Μέγιερς και η Μάγκι Q, έχουν αρκετό χρόνο στην οθόνη αλλά δε μας μένει κάτι ιδιαίτερο από την παρουσία τους, όπως το ίδιο συμβαίνει και με τη γλυκιά Μισέλ Μόναχαν. Αντίθετα η παρουσία του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν δίνει στο M:I-3 το πλεονέκτημα να έχει μάλλον τον καλύτερο μέχρι σήμερα κακό της σειράς.
 |
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ 3
Σκηνοθεσία:J.J. Abrams
Σενάριο:Alex Kurtzman,
Roberto Orci,J.J. Abrams
Παίζουν:Tom Cruise,
Michelle Monaghan,Ving Rhames |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Ίθαν Χαντ, πράκτορας του τμήματος επικίνδυνων αποστολών IMF, έχει αποφασίσει να εργάζεται πλέον μόνο ως εκπαιδευτής για νέα μέλη του τμήματος, ζώντας μια φυσιολογική ζωή με την αγαπημένη του, χωρίς όμως ποτέ να της έχει αποκαλύψει ποια πραγματικά είναι η δουλειά του. Όταν ένα μέλος της ομάδας του θα βρεθεί αιχμάλωτος στα χέρια του παρανοϊκού Όουεν Ντάβιαν, λαθρέμπορου όπλων, ο Χαντ θα επιστρέψει στη δράση. Τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς όπως τα περιμένει και η πράκτορας Φάρρις χάνει τελικά τη ζωή της. Ο Χαντ θα κυνηγήσει ξανά τον Ντάβιαν ζητώντας δικαιοσύνη, όμως μια μεγάλη πλεκτάνη θα αποκαλυφθεί, με μέλη της IMF να βρίσκονται μπλεγμένα. Ο Χαντ και η ομάδα του θα βρέθουν κυνηγημένοι από όλους ενώ την ίδια στιγμή τίθεται σε κίνδυνο και η ζωή της αγαπημένης του Χαντ, μετατρέποντας όλο το παιχνίδι σε προσωπική υπόθεση.
ΑΠΟΨΗ: Το 1996 το Mission Impossible μας κράτησε ευχάριστη παρέα αλλά μας πονοκεφάλιασε με τη δαιδαλώδη πλοκή του. Το 2000 έρχεται ο Τζον Γου στο δεύτερο μέρος κάνοντας ένα θεαματικότατο αλλά και σαφώς υπερβολικό φιλμ, σε ότι έχει να κάνει με τη δράση. Φτάνουμε έτσι στο 2006 και στον απόλυτα επιτυχημένο τηλεοπτικά J.J. Abrams, ο οποίος αναλαμβάνει το τρίτο μέρος και προσπαθεί να επαναφέρει τα στοιχεία που έκαναν τη ομώνυμη τηλεοπτική σειρά του 1966 να αγαπηθεί ιδιαίτερα. Πλοκή, ίντριγκα και περισσότερη προβολή ολόκληρης της ομάδας Επικίνδυνων Αποστολών. Πετυχαίνει λοιπόν ο Άμπραμς; Ναι μεν αλλά...
Σήμερα, σχεδόν μια δεκαετία μετά το M:I-3 και βλέποντας την πορεία του Άμπραμς, θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω σκηνοθέτη των μεγάλων franchise. Εννοώ με αυτό ότι όσα φιλμ έχει σκηνοθετήσει ή θα σκηνοθετήσει (Star Wars VII) είναι μέρη ενός από τα μεγάλα franchise του Χόλιγουντ. Ένα Mission Impossible, δύο Star Trek και ένα καθαρά δικό του φιλμ, το Super 8, φόρος τιμής στο σινεμά του Σπίλμπεργκ, δείχνουν ότι ο Άμπραμς χαίρει της απόλυτης εμπιστοσύνης των μεγάλων στούντιο. Η εμπιστοσύνη προήλθε από την τεράστια επιτυχία κυρίως του Lost, της σειράς φαινόμενο, αλλά και από το φιλμ για το οποίο γράφουμε σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι έχει κάνει αρκετά καλή δουλειά εδώ ο Άμπραμς, δεν φτιάχνει όμως μια ταινία καλύτερη από τις δύο προηγούμενες. Είναι θεαματική, είναι καλογυαλισμένη, χρησιμοποιεί το σενάριο της αλλά στο τέλος δε νιώθεις ότι έχεις διασκεδάσει όσο διασκέδασες με το πρώτο φιλμ και την πιο κατασκοπική μορφή του, ούτε όσο διασκέδασες με το σουρεαλιστικό δεύτερο φιλμ του Τζον Γου.
Νομίζω ότι αυτό που δεν λειτουργεί θετικά για το φιλμ είναι η απόφαση να βάλουν τον Χαντ σε ρόλο μελλοντικού οικογενειάρχη, χρησιμοποιώντας έτσι έναν συναισθηματικό εκβιασμό πάνω στο θεατή. Σαφώς θα μπορούσε να είναι μια φυσιολογική εξέλιξη στην πορεία ενός φυσιολογικού ανθρώπου και ίσως επιδιώχθηκε αυτό για να προσγειώσουν τον ήρωα μετά την μεταμόρφωση του σε έναν τύπο υπερήρωα στο προηγούμενο φιλμ, όμως νιώθω ότι εν τέλει μας κάνει να είμαστε πιο συγκρατημένοι απέναντι στη συνεχόμενη δράση κάτι που ίσως εξηγεί την τελική αίσθηση που σου μένει. Συνεχής δράση, καλό σενάριο αλλά όχι ικανοποιητικός βαθμός διασκέδασης. "Κάτι" δε σε αφήνει να μπεις απόλυτα στον κόσμο του φιλμ.
Ο Κρουζ από την άλλη τα πάει ξανά μια χαρά ως action hero, πείθοντας και τους πιο σκληρούς επικριτές του, ότι όσο κι αν δε μας ("μας", γιατί κι εγώ δεν ανήκω στους θαυμαστές του...) βγάζει καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια για τις εκτός οθόνης δραστηριότητές του, σαν ηθοποιός είναι ίσως ένας από τους ελάχιστους που δίνει σε κάθε ρόλο του όσα περιμένεις να πάρεις. Ο Βινγκ Ρέιμς είναι ξανά ευχάριστος στο ρόλο του Στίκελ ενώ τα υπόλοιπα δύο νέα μέλη που υποδύονται ο Τζόναθαν Ράις Μέγιερς και η Μάγκι Q, έχουν αρκετό χρόνο στην οθόνη αλλά δε μας μένει κάτι ιδιαίτερο από την παρουσία τους, όπως το ίδιο συμβαίνει και με τη γλυκιά Μισέλ Μόναχαν. Αντίθετα η παρουσία του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν δίνει στο M:I-3 το πλεονέκτημα να έχει μάλλον τον καλύτερο μέχρι σήμερα κακό της σειράς.
Ανακεφαλαιώνω λοιπόν για να μην μακρηγορούμε χωρίς λόγο. Θεαματικό, συνεχής δράση, με Κρουζ και Χόφμαν να κλέβουν την παράσταση από τους υπόλοιπους. Όμως, καλύτερο από τα δύο πρώτα φιλμ δε μπορώ να το χαρακτηρίσω καθώς μετά και την τέταρτη, αν θυμάμαι καλά, προβολή του μέσα σε αυτά τα χρόνια, μου αφήνει πάντα αυτή την αίσθηση αδιαφορίας στο φινάλε. Δεν ένιωσα ποτέ να προσφέρει κάτι νέο στη σειρά καθώς ακολουθεί με συνέπεια αρκετά κλισέ του είδους. Προφανώς δεν εννοώ ότι δεν αξίζει το χρόνο σας, για να μην παρεξηγηθώ, αλλά μην περιμένετε τις σκηνοθετικές πρωτοβουλίες και ιδιαιτερότητες των Ντε Πάλμα και Τζον Γου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου