Είδος : Περιπέτεια, Επιστημονικής Φαντασίας
Ο Σπίλμπεργκ αφού έκανε την υπέρβαση και σκηνοθέτησε για πρώτη φορά στην καριέρα του το δεύτερο μέρος μιας ταινίας του, με το The Lost World: Jurassic Park, όπως ήταν αναμενόμενο δε θα επέστρεφε και για τρίτη φορά στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Τη θέση του παίρνει ένας εκ των "προστατευομένων" του, ο Τζο Τζόνσον, σκηνοθέτης του The Rocketeer και του Jumanji αλλά και του πιο πρόσφατου Κάπτεν Αμέρικα: ο Πρώτος Εκδικητής! Ο Τζόνσον προσανατολίζεται σε ένα πιο περιπετειώδες μοτίβο, κάτι το οποίο έκανε και ο ίδιος ο Σπίλμπεργκ στο Χαμένο Κόσμο, βάζοντας σύντομα τους πρωταγωνιστές του απέναντι στους έτερους πρωταγωνιστές, τους δεινόσαυρους. Είναι φανερό ότι ο Τζόνσον θέλει να φτιάξει μια γρήγορη ταινία με στοιχεία αγωνίας, όμως δεν λειτουργούν όλα όπως θα ήθελε. Το φιλμ αντί για γρήγορο μοιάζει βιαστικό, με αποκορύφωμα το εντελώς απρόσμενο τέλος του, απρόσμενο όχι με τη λογική της έκπληξης αλλά με
τη λογική του ότι χάνεται όποια αίσθηση κορύφωσης της δράσης πήγε να δημιουργηθεί.
Τα animatronics που χρησιμοποιούνται εδώ είναι ακόμα αρκετά καλά σε αντίθεση με τα ψηφιακά εφέ. Ίσως αν θέλω να είμαι περισσότερο ακριβής θα έπρεπε να πω ότι ο Τζόνσον δεν χρησιμοποιεί το ίδιο έξυπνα με τον Σπίλμπεργκ τα εφέ. Η χρησιμοποίηση CGI στα κοντινά πλάνα δεν έχει το ίδιο αποτέλεσμα που έχει στα μεγάλα κάδρα και στην ολόσωμη απεικόνιση των δεινοσαύρων. Η τελευταία σκηνή του σπινόσαυρου είναι ίσως η καλύτερη του φιλμ καθώς και αγωνία διαθέτει αλλά κι ένα από τα μεγαλύτερα animatronics που έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ σε φιλμ, τον σπινόσαυρο σε πλήρη έκθεση και σωστά τοποθετημένο σε σκοτεινό περιβάλλον. Δεν αρκεί όμως αυτό. Περιμένεις περισσότερα σε αυτόν τον τομέα από μια σειρά ταινιών που είχε θέσει ψηλά στάνταρ από την αρχή.
 |
ΤΖΟΥΡΑΣΙΚ ΠΑΡΚ 3
Σκηνοθεσία:Joe Johnston Σενάριο:Peter Buchman, Alexander Payne,Jim Taylor Παίζουν:Sam Neill, William H. Macy,Téa Leoni |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Δρ Άλαν Γκραντ ζει ξανά μια σχεδόν φυσιολογική ζωή ενός παλαιοντολόγου, κάνοντας ανασκαφές και αναζητώντας χρηματοδοτήσεις για τη συνέχεια των ερευνών του. Το πρόβλημα είναι όμως ότι όσοι τον πλησιάζουν και παρευρίσκονται στις διαλέξεις του, ενδιαφέρονται μόνο για την περιπέτεια του στο νησί των δεινοσαύρων. Για τον ίδιο λόγο θα τον πλησιάσει κι ένα αρκετά πλούσιο ζευγάρι, ζητώντας του να τους συνοδέψει σε μια από αέρος ξενάγηση στη νήσο Σόρνα, εκεί όπου βρίσκονται ακόμα ζωντανοί δεινόσαυροι. Η αμοιβή είναι μεγάλη κι ο Γκραντ δέχεται μετά και την πίεση του βοηθού του. Η εξέλιξη όμως είναι πολύ διαφορετική, καθώς το αεροπλάνο τους προσγειώνεται στο νησί και το ζευγάρι αποκαλύπτει ότι αναζητά το χαμένο γιο του, ο οποίος βρέθηκε κοντά στο νησί με τον πατριό του. Από εκεί κι έπειτα, ο Δρ Γκραντ βρίσκεται ξανά αντιμέτωπος με τα προϊστορικά πλάσματα.
ΑΠΟΨΗ: Το τρίτο μέρος μιας σειράς ταινιών αποτελούσε πάντα το πιο περίεργο μέρος. Είναι το σημείο που ή θα τελειώσουν τα πάντα (όχι φυσικά με ευχάριστο τρόπο, με τη λογική της ολοκλήρωσης μιας τριλογίας) ή που θα φανεί ότι το θέμα έχει λίγα ακόμα "ψωμιά" μπροστά του. Το τρίτο μέρος του Τζουράσικ Παρκ, κερδίζει μια θέση στην πρώτη κατηγορία.
Ο Σπίλμπεργκ αφού έκανε την υπέρβαση και σκηνοθέτησε για πρώτη φορά στην καριέρα του το δεύτερο μέρος μιας ταινίας του, με το The Lost World: Jurassic Park, όπως ήταν αναμενόμενο δε θα επέστρεφε και για τρίτη φορά στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Τη θέση του παίρνει ένας εκ των "προστατευομένων" του, ο Τζο Τζόνσον, σκηνοθέτης του The Rocketeer και του Jumanji αλλά και του πιο πρόσφατου Κάπτεν Αμέρικα: ο Πρώτος Εκδικητής! Ο Τζόνσον προσανατολίζεται σε ένα πιο περιπετειώδες μοτίβο, κάτι το οποίο έκανε και ο ίδιος ο Σπίλμπεργκ στο Χαμένο Κόσμο, βάζοντας σύντομα τους πρωταγωνιστές του απέναντι στους έτερους πρωταγωνιστές, τους δεινόσαυρους. Είναι φανερό ότι ο Τζόνσον θέλει να φτιάξει μια γρήγορη ταινία με στοιχεία αγωνίας, όμως δεν λειτουργούν όλα όπως θα ήθελε. Το φιλμ αντί για γρήγορο μοιάζει βιαστικό, με αποκορύφωμα το εντελώς απρόσμενο τέλος του, απρόσμενο όχι με τη λογική της έκπληξης αλλά με
Ελαττωματικό είναι και το σενάριο των τριών διαδόχων του Κεπ και του Κράιτον. Τρεις άνθρωποι οι οποίοι δεν ασχολήθηκαν ποτέ ξανά αλλά ούτε είχαν ασχοληθεί πριν με το είδος της επιστημονικής φαντασίας και της περιπέτειας καλούνται να δώσουν το σενάριο του φιλμ. Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Αλεξάντερ Πέιν (ναι, είναι ο Πέιν του Νεμπράσκα!), ο συνεργάτης του σε αρκετά σενάρια Τζιμ Τέιλορ και ο Πίτερ Μπάχμαν, ο σεναριογράφος του Έραγκον αλλά και του Che, είναι τα τρία ονόματα που συνεργάζονται στο σενάριο του φιλμ. Ούτε ο Κεπ αλλά ούτε κι ο ίδιος ο Κράιτον αναμειγνύονται αυτή τη φορά, με τον Κεπ να απέχει από την αρχή ενώ ο Κράιτον προσπάθησε να δώσει μερικές ιδέες για την ιστορία του φιλμ αλλά αποχώρησε καθώς δεν έβρισκε κάτι αξιόλογο. Ούτε όμως και το τρίο Πέιν-Τέιλορ-Μπάχμαν έδωσε κάτι ιδιαίτερο. Η ιστορία προχωρά χρησιμοποιώντας αρκετά κλισέ ενώ και το χιούμορ δε λειτουργεί με τον τρόπο που χρησιμοποιείται. Η ιδέα των πτεροδάκτυλων και του σπινόσαυρου ήταν καλή, θέλοντας να απομακρυνθούν από τον τυραννόσαυρο των προηγούμενων ταινιών αλλά εκεί τους προδίδουν η φαντασία του Τζόνσον και τα ψηφιακά εφέ.
Τα animatronics που χρησιμοποιούνται εδώ είναι ακόμα αρκετά καλά σε αντίθεση με τα ψηφιακά εφέ. Ίσως αν θέλω να είμαι περισσότερο ακριβής θα έπρεπε να πω ότι ο Τζόνσον δεν χρησιμοποιεί το ίδιο έξυπνα με τον Σπίλμπεργκ τα εφέ. Η χρησιμοποίηση CGI στα κοντινά πλάνα δεν έχει το ίδιο αποτέλεσμα που έχει στα μεγάλα κάδρα και στην ολόσωμη απεικόνιση των δεινοσαύρων. Η τελευταία σκηνή του σπινόσαυρου είναι ίσως η καλύτερη του φιλμ καθώς και αγωνία διαθέτει αλλά κι ένα από τα μεγαλύτερα animatronics που έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ σε φιλμ, τον σπινόσαυρο σε πλήρη έκθεση και σωστά τοποθετημένο σε σκοτεινό περιβάλλον. Δεν αρκεί όμως αυτό. Περιμένεις περισσότερα σε αυτόν τον τομέα από μια σειρά ταινιών που είχε θέσει ψηλά στάνταρ από την αρχή.
Η επιστροφή του Σαμ Νιλ στο ρόλο του Γκραντ είναι ένα θετικό στοιχείο για το φιλμ καθώς μαζί με τον πιτσιρικά που είναι παγιδευμένος στο νησί, αποτελούν τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Στους υπόλοιπους ρόλους βρίσκουμε καλούς ηθοποιούς, όπως τον Γουίλιαμ Χ. Μέισι, την Τία Λεόνι, τον Μάικλ Τζέιτερ και τον Τζον Ντιλ, χωρίς όμως καλογραμμένα μέρη. Ο πιο αδιάφορος και πιο άχρωμος χαρακτήρας του φιλμ, νομίζω είναι αυτός του Αλεσάντρο Νίβολα, με τον ίδιο τον Νίβολα να μην προσπαθεί ιδιαίτερα να βγάλει κάτι καλό στην οθόνη.
Το τρίτο μέρος του Τζουράσικ Παρκ είναι (θέλω να το διατυπώσω αυτό χωρίς να φανώ "κακός" αλλά δεν είναι εύκολο) από εκείνες τις ταινίες που νιώθεις ότι βγήκαν στις κινηματογραφικές αίθουσες μόνο για να πάρουν τα λεφτά μας. Η μικρή διάρκειά του και η χωρίς ουσία εκμετάλλευση των εφέ νομίζω ότι συνηγορούν στο τελικό αυτό συμπέρασμα. Δεν το είχα διασκεδάσει ούτε όταν το πρωτοείδα στον κινηματογράφο, πίσω στο 2001, ούτε και σήμερα.
Ακόμα κι αν τα εφέ δεν είναι το ίδιο καλά με τις προηγούμενες δύο ταινίες, δεν είναι αυτό το πρόβλημα του Τζουράσικ Παρκ 3. Όπως έγραψα και παραπάνω, είναι μια "βιαστική" ταινία. 87' λεπτά έδωσε το στούντιο στον Τζόνσον, για να του φέρει μερικά εκατομμύρια ακόμη. Τα εκατομμύρια μπήκαν, το Τζουράσικ Παρκ όμως έκλεισε τις πόρτες του για δέκα τέσσερα χρόνια. Οι πόρτες του θρυλικού πάρκου ανοίγουν ξανά αυτή την Πέμπτη, 11 Ιουνίου, με τις πρώτες κριτικές του Jurassic World να είναι πολύ καλές. Εν αναμονή λοιπόν του νέου φιλμ, τελειώσαμε και με την επαναπροβολή των τριών πρώτων ταινιών της σειράς. Περιμένω και τις δικές σας γνώμες για τα τρία φιλμ. Τζουράσικ Παρκ, Ο Χαμένος Κόσμος : Τζουράσικ Παρκ ή Τζουράσικ Παρκ 3, είναι η δική σας προτίμηση για το καλύτερο φιλμ της σειράς; Τη δική μου γνώμη την ξέρετε ήδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου