Είδος : Επιστημονικής Φαντασίας
Μεγάλη πρόκληση και το σενάριο του Interstellar, ίσως ακόμα μεγαλύτερη από την αναπαράσταση του διαστήματος και όσων συμβαίνουν εκεί. Η συμβολή του αστροφυσικού Κιπ Θορν μας πείθει ότι όλα έχουν προσεχθεί και έχουν μελετηθεί αρκετά πριν μας παρουσιαστούν, έτσι τα δεχόμαστε με αρκετή ευκολία, ακούγοντας συχνά κάποιον από το πλήρωμα του διαστημοπλοίου να μας εξηγεί τι συμβαίνει, τι θα συμβεί ή τι θα μπορούσε να έχει συμβεί. Επειδή δε γνωρίζουμε (η πλειοψηφία τουλάχιστον) κβαντική φυσική, επειδή δεν ξέρουμε πως είναι να περνάς ή αν μπορείς πραγματικά να περάσεις μέσα από μια μαύρη τρύπα, επειδή δεν ξέρουμε αν μπορείς να ταξιδέψεις στο χρόνο, ακούμε και βλέπουμε με ευχαρίστηση όσα σκέφτηκαν οι αδερφοί Νόλαν. Δε θα σκεφτείς πολλές φορές στη διάρκεια του φιλμ "αυτό δε γίνεται", γιατί κανείς μας δε γνωρίζει τι γίνεται και τι
όχι, ούτε οι ίδιοι οι άνθρωποι που ασχολούνται χρόνια με τις μαύρες τρύπες και το διάστημα. Η επιστημονική προσέγγιση λοιπόν του φιλμ μας πείθει αρκετά ή μάλλον με πείθει, για να σταματήσω να χρησιμοποιώ το πρώτο πληθυντικό. Δε θα ξεχάσω εύκολα την είσοδο του ΜακΚόναχι στη μαύρη τρύπα, την απόδραση από τον πλανήτη με τα τεράστια κύματα, τα παγωμένα σύννεφα. Όλα αυτά αποτυπώνονται συγκλονιστικά στην οθόνη και βγάζεις το καπέλο στους δημιουργούς.
Το Interstellar είχε όλα τα φόντα να είναι ένα σύγχρονο αριστούργημα αλλά δε θεωρώ πως τα κατάφερε. Καταφέρνει πολλά, πάρα πολλά, σημαντικά για την εποχή μας. Μας ταξιδεύει μοναδικά στο διάστημα και μας υπενθυμίζει έναν από τους λόγους ύπαρξης του κινηματογράφου. Ο κινηματογράφος μπορεί να σε ταξιδέψει σε μέρη που δεν έχεις πάει ποτέ και που μάλλον δε θα πας και ποτέ. Σε μέρη που υπήρξαν πριν από εσένα, σε μέρη που υπάρχουν μακρυά από εσένα και ακόμα και σε μέρη που δεν υπάρχουν. Είναι σημαντική κινηματογραφική εμπειρία το Interstellar και τονίζω το κινηματογραφική, γιατί οπουδήποτε αλλού το παρακολουθήσεις θα χάσει τη μαγεία του. Ίσως αυτό φανερώνει τη μεγάλη διαφορά μιας πολύ καλής ταινίας με μια αριστουργηματική ταινία. Είδα πριν αρκετά χρόνια για πρώτη φορά το 2001:Η Οδύσσεια του Διαστήματος σε μια μικρή, 17 ιντσών τηλεόραση και τα συναισθήματα που μου γέννησε ήταν απίστευτα. Δεν είμαι σίγουρος ότι αν παρακολουθούσα με τον ίδιο τρόπο το Interstellar θα ήταν αρκετό να με εντυπωσιάσει. Σίγουρα η καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας που έχω δει την τελευταία δεκαετία, σίγουρα μια αξιόλογη εμπειρία, σίγουρα όμως όχι αριστούργημα. Χρειάζεται και δεύτερη θέαση; Ίσως... Δεχτείτε το λοιπόν σαν μια πρώτη άποψη...
 |
Σκηνοθεσία:Christopher Nolan
Σενάριο:Jonathan Nolan, Christopher Nolan Παίζουν:Matthew McConaughey, Anne Hathaway,Jessica Chastain |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, η ανθρωπότητα στερεύει σιγά-σιγά από τρόφιμα ενώ τόνοι σκόνης σκεπάζουν όλο και πιο συχνά τις πόλεις. Μόνη ελπίδα για την ανθρωπότητα, είναι ένα διαστρικό ταξίδι μέσω μιας μαύρης τρύπας, που οδηγεί σε άλλο γαλαξία με πλανήτες που μοιάζουν κατοικήσιμοι για τους γήινους. Τέσσερεις επιστήμονες είναι οι πρώτοι που θα περάσουν τη μαύρη τρύπα, αναζητώντας αποικία για τους γήινους.
ΑΠΟΨΗ: Δε μπορείς να κρύψεις το θαυμασμό σου για το νέο επίτευγμα του Νόλαν όταν βγαίνεις από την κινηματογραφική αίθουσα. Δε μπορείς όμως να κρύψεις και τα αντικρουόμενα συναισθήματα, που σου δημιουργούν τα τελευταία είκοσι περίπου λεπτά του φιλμ.
Ο Νόλαν χτίζει την ιστορία του αργά και σταθερά, ποντάροντας ιδιαίτερα στη σχέση πατέρα και κόρης (υπάρχει κι ένας γιος αλλά δεν ασχολούμαστε μ' αυτόν, παρά ελάχιστα). Η πανέξυπνη μικρή και η τεράστια αδυναμία στο μπαμπά της είναι ο βασικός κορμός του φιλμ και λίγες φορές απομακρύνεται από αυτόν. Μέσα στον βασικό κορμό όμως του φιλμ περιλαμβάνεται κι ένα δυνατό μάθημα ή διάλεξη για μυημένους πολλές φορές στη φυσική, την κβαντική φυσική, τη θεωρεία της σχετικότητας, τη βαρύτητα κι άλλα επιστημονικά "πράγματα" που πιθανόν να μου διέφυγαν. Η αλήθεια είναι ότι το Interstellar μοιάζει να έχει ψάξει αρκετά το θέμα του, προσπαθώντας να προσδώσει όση περισσότερη αληθοφάνεια μπορεί στις σκηνές που διαδραματίζονται στο διάστημα, στη μαύρη τρύπα και στους ξένους πλανήτες. Ο Νόλαν επιλέγει την απόλυτη σιωπή για τα εξωτερικά πλάνα στο διάστημα ενώ συνήθως η ανάλυση της κάμερας που βρίσκεται έξω από το διαστημόπλοιο παραπέμπει στα πλάνα που βλέπουμε από τα διαστημόπλοια της NASA.
Μεγάλη πρόκληση και το σενάριο του Interstellar, ίσως ακόμα μεγαλύτερη από την αναπαράσταση του διαστήματος και όσων συμβαίνουν εκεί. Η συμβολή του αστροφυσικού Κιπ Θορν μας πείθει ότι όλα έχουν προσεχθεί και έχουν μελετηθεί αρκετά πριν μας παρουσιαστούν, έτσι τα δεχόμαστε με αρκετή ευκολία, ακούγοντας συχνά κάποιον από το πλήρωμα του διαστημοπλοίου να μας εξηγεί τι συμβαίνει, τι θα συμβεί ή τι θα μπορούσε να έχει συμβεί. Επειδή δε γνωρίζουμε (η πλειοψηφία τουλάχιστον) κβαντική φυσική, επειδή δεν ξέρουμε πως είναι να περνάς ή αν μπορείς πραγματικά να περάσεις μέσα από μια μαύρη τρύπα, επειδή δεν ξέρουμε αν μπορείς να ταξιδέψεις στο χρόνο, ακούμε και βλέπουμε με ευχαρίστηση όσα σκέφτηκαν οι αδερφοί Νόλαν. Δε θα σκεφτείς πολλές φορές στη διάρκεια του φιλμ "αυτό δε γίνεται", γιατί κανείς μας δε γνωρίζει τι γίνεται και τι
Το καπέλο βγάζεις και στους ΜακΚόναχι και Σαστέην, τους δύο ανθρώπους που βασίζεται ερμηνευτικά το φιλμ. Ανθρώπινες, ήπιων τόνων ερμηνείες χωρίς υπερβολές. Αν πάμε όμως λίγο παραπέρα, θα βρούμε αρκετές ελλείψεις. Η Αν Χαθαγουέη βρίσκεται εκτός κλίματος ενώ όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες κινούνται στο background χωρίς να τους έχει δοθεί χώρος και χρόνος μέσα σε αυτά τα 160 λεπτά του φιλμ. Εξαίρεση ίσως αυτό το περίεργο ρομπότ που ακούει στο όνομα ΤΑΡΣ και που παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τους ανθρώπινους χαρακτήρες.
Ο Νόλαν προσπαθεί εδώ να είναι πιο συναισθηματικός, κάτι που όντως λείπει από τις προηγούμενες ταινίες του. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, ποντάρει πολλά στη σχέση κόρης και πατέρα και αυτό λειτουργεί πολύ καλά στην πορεία του φιλμ έστω κι αν ορισμένες φορές νιώθεις τη συγκίνηση να σου επιβάλεται. Εκεί που ο Νόλαν με έχασε ήταν στο φινάλε του. Λίγο πριν τα τελευταία είκοσι λεπτά η εξέλιξη του φιλμ με κράταγε κυριολεκτικά στην άκρη του καθίσματός μου και περίμενε με πραγματική αγωνία την κατάληξη. Εδώ, όμως, κάνει το μεγάλο λάθος κατά την άποψη μου ο Νόλαν. Προσπαθεί να δώσει απαντήσεις. Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ στην αριστουργηματική Οδύσσεια του Διαστήματος (προφανώς και δεν την αναφέρω τυχαία) δεν απαντά. Φιλοσοφεί, θέτει ερωτήσεις, προβληματισμούς και μας αφήνει να επιλέξουμε. Δεν επιβάλει καμία απάντηση, όχι άμεσα τουλάχιστον. Ο Νόλαν θέλει να μας δώσει απαντήσεις και δυστυχώς δεν πείθει, γιατί μας είχε προετοιμάσει για κάτι πολύ μεγαλύτερο. Η κατάληξη που διαλέγει ο σκηνοθέτης παραείναι γλυκανάλατη για ένα τέτοιο φιλμ. Προσπαθεί να φιλοσοφήσει αλλά εκεί χάνει όλο το παιχνίδι.
Το Interstellar είχε όλα τα φόντα να είναι ένα σύγχρονο αριστούργημα αλλά δε θεωρώ πως τα κατάφερε. Καταφέρνει πολλά, πάρα πολλά, σημαντικά για την εποχή μας. Μας ταξιδεύει μοναδικά στο διάστημα και μας υπενθυμίζει έναν από τους λόγους ύπαρξης του κινηματογράφου. Ο κινηματογράφος μπορεί να σε ταξιδέψει σε μέρη που δεν έχεις πάει ποτέ και που μάλλον δε θα πας και ποτέ. Σε μέρη που υπήρξαν πριν από εσένα, σε μέρη που υπάρχουν μακρυά από εσένα και ακόμα και σε μέρη που δεν υπάρχουν. Είναι σημαντική κινηματογραφική εμπειρία το Interstellar και τονίζω το κινηματογραφική, γιατί οπουδήποτε αλλού το παρακολουθήσεις θα χάσει τη μαγεία του. Ίσως αυτό φανερώνει τη μεγάλη διαφορά μιας πολύ καλής ταινίας με μια αριστουργηματική ταινία. Είδα πριν αρκετά χρόνια για πρώτη φορά το 2001:Η Οδύσσεια του Διαστήματος σε μια μικρή, 17 ιντσών τηλεόραση και τα συναισθήματα που μου γέννησε ήταν απίστευτα. Δεν είμαι σίγουρος ότι αν παρακολουθούσα με τον ίδιο τρόπο το Interstellar θα ήταν αρκετό να με εντυπωσιάσει. Σίγουρα η καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας που έχω δει την τελευταία δεκαετία, σίγουρα μια αξιόλογη εμπειρία, σίγουρα όμως όχι αριστούργημα. Χρειάζεται και δεύτερη θέαση; Ίσως... Δεχτείτε το λοιπόν σαν μια πρώτη άποψη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου